Το 2017 θα καταγραφεί ως η χρονιά, που τα καιρικά φαινόμενα απέκτησαν άγριο και απειλητικό χαρακτήρα για εκατομμύρια ανθρώπων, σαρώνοντας ολόκληρο τον πλανήτη και διαλύοντας τη συστηματική προσπάθεια, που προηγήθηκε από τους εκπροσώπους των παγκοσμίων ρυπαντών (πολυεθνικοί «γίγαντες» και μεγάλα κράτη Η.Π.Α., Κίνα, Ινδία κ.λπ.), για το ότι δήθεν ήταν υπερβολικοί και αβάσιμοι οι φόβοι, που εκφράζονται εδώ και χρόνια από ειδικούς επιστήμονες και τα επιμέρους οικολογικά κινήματα, περί κινδύνου για περιβαλλοντικό αφανισμό του πλανήτη μας. Από το «παζλ» αυτό, δυστυχώς, δεν απουσιάζει η Χώρα μας, η οποία, εκτός των επαναλαμβανόμενων καταστροφών στον δασικό της πλούτο, υπέστη τρομακτική οικολογική θαλάσσια καταστροφή στον Αργοσαρωνικό.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι από τις πρώτες ενέργειες της νέας κυβέρνησης των Η.Π.Α. μετά την εκλογή Τραμπ, στο όνομα της προστασίας της Αμερικανικής οικονομίας, ήταν η αποχώρησή της από την παγκόσμια συμφωνία του Παρισιού για μείωση των ρύπων κατά μόλις δύο μονάδες και η μείωση των ομοσπονδιακών κονδυλίων, που αφορούν σε έργα υποδομής για την προστασία από πλημμυρικά φαινόμενα.
«Πριν λαλήσει, όμως, ο πετεινός τρεις φορές», ο τυφώνας Harvey στο Huston και η Ίρμα στην Καραϊβική και την Φλόριντα, διέλυσαν όχι μόνο τις υποδομές και τους ανθρώπους, που ζούσαν εκεί, αλλά σάρωσαν και τις επικίνδυνες απόψεις υποτίμησης του παγκόσμιου περιβαλλοντικού προβλήματος. Τα ακραία αυτά φαινόμενα, που δεν αφορούν μόνο τις Η.Π.Α. και τον Ατλαντικό Ωκεανό, αλλά όλο τον πλανήτη, από τις τροπικές καταιγίδες στο Νεπάλ, στην Ινδία και στο Μπαγκλαντές, όπου αντιμετωπίζουν τεράστιο επισιτιστικό πρόβλημα, λόγω της καταστροφής των ρυζοκαλλιεργιών και επίκειται επιδημία χολέρας, λόγω έλλειψης νερού, οξύνοντας και τα τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα προς τη Δύση, μέχρι τις πυρκαγιές στον Ευρωπαικό Νότο και τις υψηλότατες θερμοκρασίες, που παρατηρήθηκαν στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, επαναφέρουν με βίαιο τρόπο την απορύθμιση του κλίματος, ως ένα από τα κεντρικά πλανητικά ζητήματα του 21ου αιώνα.
Η σφοδρότητα, πλέον, των φυσικών φαινομένων, που συνδέονται με την αύξηση της θερμοκρασίας, την αύξηση της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, την δραματική αύξηση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου, με ορατή πρόβλεψη την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη στον 21ο αιώνα από 3,5 οC έως 4,2 οC, φέρνουν στο προσκήνιο με δραματικό τρόπο την έννοια του «οικολογικού χρέους». Έννοια, που είχε εισαχθεί στον διεθνή προβληματισμό το 1992, στη Συνδιάσκεψη για το κλίμα στο Rio De Janeiro, από το, τότε, κίνημα για την Κλιματική Δικαιοσύνη και το οποίο, κατά την πολιτική οικολογία, είναι το αποτέλεσμα σωρευτικών άνισων ανταλλαγών μεταξύ ροών εμπορευμάτων, αποβλήτων, πρώτων υλών και φυσικών πόρων στις οικονομικές σχέσεις αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων Χωρών.
Είναι προφανές, ότι μόνο η συγκρότηση ενός σύγχρονου παγκόσμιου οικολογικού κινήματος στη βάση του άμεσου κινδύνου για τον πλανήτη, αλλά και των σοβαρών προβλημάτων για κάθε Χώρα, μπορεί να προωθήσει τη εφαρμογή στην πράξη της έννοιας του «οικολογικού χρέους» από τους παγκόσμιους ρυπαντές και να «βάλει φρένο» στη σημερινή ανεξέλεγκτη περιβαλλοντική καταστροφή της Γης.