Οι τελευταίες σημαντικές ποινικές διώξεις εισαγγελικών και ανακριτικών λειτουργών για το μεγάλο σκάνδαλο των μιζών στους εξοπλισμούς και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, έχουν, αναμφισβήτητα, λειτουργήσει ως την πρώτη ισχυρή «ρωγμή» στο αδιαφανές και ατιμώρητο κλεπτοκρατικό παρασιτικό σύστημα, που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία και τον Ελληνικό Λαό σε ανθρωπιστική κρίση.
Η, μεν, υπόθεση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, όπου υπήρξε τερατώδης υπερκοστολόγηση και προμήθεια όπλων, που δεν ήταν, καν, απαραίτητα για την εθνική άμυνα, με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση του κυκλώματος των μιζών, αποτελεί ένα τεράστιο οικονομικό, αλλά και εθνικό σκάνδαλο, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην «κατηφόρα» της Χώρας, ο, δε, χαριστικός δανεισμός του Τ.Τ. στα παρασιτικά κυκλώματα της οικονομικής ολιγαρχίας της Χώρας, αποτελεί το πρώτο, πλην το καθοριστικό βήμα για τον έλεγχο των δυσθεώρητων «θαλασσοδανείων» προς το σύστημα της οικονομικής ολιγαρχίας, που αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα, αφενός, για την διάλυση του τραπεζικού συστήματος, που πληρώθηκε ακριβά από τον μόχθο του Ελληνικού Λαού και, αφετέρου, στην πλήρη παραγωγική αποδιάρθρωση της Χώρας.
Οι επιθετικές κινήσεις της Δικαιοσύνης την τελευταία περίοδο, λόγω της προηγούμενης μακράς «νωχελικότητας» και πλήρους ατιμωρησίας των υπευθύνων για τα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα, που εμφανίσθηκαν καθ’ όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης (σκάνδαλο SIEMENS, Βατοπεδίου, δομημένων ομολόγων, Χρηματιστηρίου, εξοπλισμών κ.λπ.), δημιουργούν, αναμφισβήτητα, δύο σοβαρότατα ερωτήματα, τα οποία τίθενται, ήδη, ευθέως ή εκ πλαγίου στον δημόσιο διάλογο:
Πρώτον, μήπως πρόκειται για κινήσεις, οι οποίες έχουν τον χαρακτήρα του «καψίματος» ορισμένων τμημάτων της διαπλοκής και του κλεπτοκρατισμού, προκειμένου, μέσω αυτής της διαδικασίας, να φανεί, ότι επέρχεται επικοινωνιακή κάθαρση, λειτουργώντας, στην τελευταία περίπτωση, ως μακροπρόθεσμη «ασπίδα» του κλεπτοκρατισμού.
Δεύτερον, μήπως πρόκειται για τις παρενέργειες ενός αδυσώπητου «πολέμου» στο εσωτερικό του συστήματος παρακμής ή ως μέσο συντριβής ορισμένων τμημάτων (των πιο αδύναμων), στην σημερινή μνημονιακή κηδεμονία και του «αποικιακού »συστήματος, που έχει στηθεί στην Χώρα, με «εργαλείο» το χρέος («αποικία χρέους»).
Η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα, τα οποία, λόγω του βάθους του κλεπτοκρατισμού στην Ελλάδα, αλλά και της πρωτοφανούς μνημονιακής «αποικιοποίησης» και της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της Χώρας από το σύστημα παρακμής, έχουν, αναμφισβήτητα, περιεχόμενο, θα δοθεί από το εάν η εισαγγελική και ανακριτική έρευνα προχωρήσει σε βάθος και «βάλει το νυστέρι βαθιά» σ’ αυτούς, που για τον προσωπικό τους πλουτισμό και την ματαιοδοξία, διέλυσαν τους θεσμούς και έσυραν την Ελλάδα στην χρεοκοπία και στην ταπείνωση.
Ανεξάρτητα, όμως, από τα παραπάνω και για να αποδοθούν τα δίκαια, θα πρέπει να τονισθεί ότι, λόγω της σοβαρής κρίσης του πολιτικοοικονομικού συστήματος στην Ελλάδα και της απονομιμοποίησης του συμπλέγματος της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, φορείς της Δικαιοσύνης, τιμώντας και την συνταγματική τους αποστολή, φάνηκε ότι έχουν ξεπεράσει, πλέον, τα «πέπλα» της εξάρτησης της εκτελεστικής εξουσίας και των εκπροσώπων της, που λειτούργησε σε όλη την Μεταπολίτευση, ως οιονεί «ασπίδα» της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και των «θεραπαινίδων» της.
Έτσι, στην σημερινή πολυποίκιλη κρίση, που απειλεί εκ θεμελίων το παρόν και το μέλλον της Χώρας, η Δικαιοσύνη, παρά το γεγονός, ότι αποτελεί έναν εκ των βασικών ιδεολογικών και κατασταλτικών θεσμών του πελατειακού Ελληνικού Κράτους και, εξ αυτού του λόγου, αντικειμενικά, έχει τις ανάλογες δεσμεύσεις και επιρροές, οφείλει, τιμώντας την συνταγματική αποστολή, να υπερβεί τα κακώς κείμενα στο εσωτερικό της, όχι μόνο αποκρούοντας τις πιέσεις και τις δεσμεύσεις των πολυπλόκαμων μηχανισμών της διαπλοκής και διαφθοράς, προκειμένου να αποτελέσει ένα ισχυρό καταφύγιο προστασίας των πολιτών, αλλά και, «ανοίγοντας τον δρόμο» για την πραγματική κάθαρση και συντριβή του καταστρεπτικού κλεπτοκρατισμού για την Ελλάδα.
.