Γιώργος Παπασίμος : H «τελευταία ευκαιρία» της Ελλάδας

papasimos giorgos

Οι προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή από τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, που έγιναν σε μία πολύ δύσκολη συγκυρία για την Ελλάδα, λόγω των αρνητικών συνεπειών στην οικονομία και κοινωνία από την κλεπτοκρατία και τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα», σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία, όπου «παραμονεύει» η εμφάνιση μιας αντίστοιχης οικονομικής κρίσης του 2008, κατέδειξαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, τα εξής κρίσιμα συμπεράσματα:

Πρώτον: Τον «Γολγοθά» και την «διακεκαυμένη ζώνη», που θα πρέπει να διέλθει η Χώρα το άμεσο προσεχές διάστημα, εφαρμόζοντας την συμφωνία με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς – δανειστές, με στόχο την έξοδο από τη βαθειά κρίση κατά την προσεχή τριετία όπου έχει διασφαλισθεί η χρηματοδότηση της Χώρας. Τυχόν αποτυχία της Κυβέρνησης σε αυτόν τον τομέα θα «ανοίξει τις πύλες της κολάσεως», αφού απομένει μετά από αυτό, είτε η συναινετική υπό Γερμανική εποπτεία έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε η ασύντακτη χρεοκοπία, με απρόβλεπτες, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, συνέπειες.

Δεύτερον, την πλήρη συνειδητοποίηση των δυσκολιών, της ευθύνης και των στοχεύσεων από τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, για την διακυβέρνηση της Χώρας σε αυτή την κρίσιμη προσεχή τριετία, κατά την οποία θα πρέπει να επιτελεσθεί αντικειμενικά γιγάντιο πολιτικό έργο, αφού, εκ παραλλήλου, θα πρέπει να γίνουν τα εξής:

α) Να εφαρμοσθεί, από τη μια πλευρά, κατ’ αξιόπιστο τρόπο, η τριετής συμφωνία, που περιέχει δυσμενέστατα μέτρα για τα επιβαρυμένα, ήδη, κοινωνικά στρώματα και από την άλλη, να υπάρξουν εκείνες οι παράλληλες πολιτικές δράσεις, που θα μειώσουν αυτές τις αρνητικές συνέπειες για τους ασθενέστερους. Θα απαιτηθεί, δηλαδή, ένας δύσκολος πολιτικός «ανταρτοπόλεμος», προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο μεγάλος και κρίσιμος στόχος, να εξέλθει η Χώρα από την μνημονιακή κηδεμονία, στο τέλος αυτής της τριετούς πορείας.
β) Να επανακαθορισθεί σε δημοκρατική βάση, όλο το προβληματικό σημερινό πολιτικό εποικοδόμημα και να υπάρξει, δια του παραδείγματος της Κυβέρνησης, στην κυριολεξία μία «επανάσταση» εφαρμογής της Δημοκρατίας και της αξιοκρατίας στους θεσμούς, οι οποίοι θα πρέπει, επιτέλους, πέρα από την δημοκρατική «εργαλειακή» επίφασή τους, να αποκτήσουν και ουσιαστικό περιεχόμενο.
γ) Να «τσακιστεί» το «σύστημα παρακμής» της Χώρας και η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, αλλά και οι λειτουργούντες, σε μεγάλο εύρος, κλεπτοκρατικοί μηχανισμοί, που έχουν διαλύσει την πατρίδα μας. Πρόκειται για κρισιμότατη παράμετρο, από την οποία θα κριθεί η θετική συνεισφορά και η πολιτική αποτελεσματικότητα της Κυβέρνησης, αφού το ζήτημα αυτό δεν αφορά μόνο την απαραίτητη εξεύρεση των πόρων, προκειμένου να υπάρξει η παράλληλη πολιτική εν σχέσει με τα μέτρα του τρίτου μνημονίου (ισοδύναμα), αλλά αποτελεί και τον βασικό καταλύτη για την αλλαγή της νοοτροπίας του «παρασιτισμού» και της «αρπαχτής», που είναι, δυστυχώς, ένα εκ των «προπατορικών αμαρτημάτων» του Νεοελληνικού Κράτους.
δ) Να επανεκκινηθεί η βαρύτατα ασθενούσα οικονομία της Χώρας και να ανατραπεί η συνεχιζόμενη διάλυση της παραγωγικής βάσης και η έλλειψη σοβαρών επενδύσεων. Με διαφάνεια και προγραμματισμό, οι δημόσιες επενδύσεις, τα Ευρωπαϊκά αναπτυξιακά κονδύλια και οι ιδιωτικές επενδύσεις, θα πρέπει να κατευθυνθούν στους τομείς, που η Χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (αγροτικός τομέας, μικρομεσαίες διατροφικές επιχειρήσεις, ορυκτός πλούτος, τουρισμός, ενέργεια και έρευνα), με «εργαλείο» την μετατροπή των Περιφερειών της Χώρας σε πολυδύναμα κέντρα οικονομικής ανάπτυξης, με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα καθεμιάς.

Γίνεται αντιληπτό ότι, η ικανοποίηση των παραπάνω προϋποθέσεων για την έξοδο της Ελλάδος από την κρίση απαιτεί την άμεση υπέρβαση κάθε «οικονομίστικης» διαχειριστικής αντίληψης της πολιτικής και της συνήθους απόδοσης και συμπεριφοράς του κρατικού μηχανισμού. Τυχόν διολίσθηση της Κυβέρνησης Σωτηρίας στην «ευκολία» των παραπάνω αντιλήψεων και πρακτικών, θα αποτελέσει την «ταφόπλακα» των ελπίδων της Ελλάδος να βγει όρθια από την μνημονιακή «θύελλα» και να αποτραπεί η μετατροπή της σε σύγχρονη «αποικία χρέους».

.