Τα επαναλαμβανόμενα βασανιστικά ερωτήματα για τη κακοδαιμονία της Ελλάδας, μετά την πρόσφατη πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, που κατέκαψε ότι απέμενε στο Πεντελικό όρος, και εισήλθε εντός πυκνοκατοικημένου ιστού της πόλης (Παλήνη, Γέρακας, Ανθούσα κλπ), αλλά και άλλα σημεία της χώρα (Έβρος, Λέσβος, Ηλία κλπ) μένουν αναπάντητα από τις εκάστοτε παραλυτικές πολιτικές εξουσίες και επικαλύπτονται συνήθως από ασκήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει γενναία τις πολιτικές ευθύνες που του αναλογούν. Κάτι τέτοιο, θα ήταν εξόχως ευεργετικό και λυτρωτικό για την Χώρα, στην οποία ευδοκιμεί η ατιμωρησία, τόσο για την δημιουργία μιας νέας πολιτικής αντίληψης και συνείδησης, όσο και για την συνειδητοποίηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και την ανάγκη ανάληψης μέτρων στοιχειώδους αποτροπής του.
Πρόκειται για τα επίχειρα της δραματικής μείωσης των κονδυλίων για την συντήρηση των υποδομών, στον βωμό των μνημονιακών δεσμεύσεων και της σκληρής περικοπής των βασικών δημοσίων δαπανών από την ακολουθούμενη ιδιότυπη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, πασπαλισμένη με επιδόματα ψίχουλων. Και όλα αυτά την ώρα που η κλιματική κρίση έχει αλλάξει πίστα και απαιτούνται νέες σοβαρές πολιτικές και κυρίως νέες ισχυρές υποδομές, την ώρα που δεν συντηρούνται ούτε οι υπάρχουσες.
Είναι πλέον κοινή συνείδηση ότι μετά τους νεκρούς στο Μάτι, το περσινό ολοκαύτωμα της Βαρυπόμπης και της Εύβοιας, αλλά και τη φετινή καταστροφική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική (και ενώ η καλοκαιρινή περίοδος δεν έχει ολοκληρωθεί), ότι έχει απωλεσθεί η δυνατότητα του πελατειακού Μεταπολιτευτικού Κράτους να διαχειρίζεται, έστω και στοιχειωδώς, τα προβλήματα από τα φυσικά φαινόμενα. Η βίαιη περικοπή των δημοσίων επενδύσεων έχει τραγικές συνέπειες στην αποτελεσματικότητα του Ελληνικού Κράτους. Οι αριθμοί και οι καταγγελίες είναι σοκαριστικές. Ελάχιστα ποσά διατίθενται στην πρόληψη του δασικού πλούτου, αφού η Δασική Υπηρεσία έχει αποστερηθεί και τις στοιχειώδεις δυνατότητες να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο, πέραν του απαράδεκτου εξοβελισμού της υπηρεσίας αυτής από την δασοπυρόσβεση, και κυρίως από την αποτελεσματική πρόληψη, ο στόλος της Πυροσβεστικής υπολείπεται των αναγκών. Τέλος, κακή κατάσταση επικρατεί και στα ιπτάμενα μέσα, αφού δεν έχει ανανεωθεί ο στόλος βάσει των πραγματικών αναγκών μας ως Μεσογειακής χώρας, που πλήττεται ιδιαίτερα την κλιματική αλλαγή.
Η πρόσφατη τραγωδία στην Αττική, ως συνέχεια των προηγούμενων, καταδεικνύει τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες του «νόθου πελατειακού» Κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την οικονομική ολιγαρχία της Χώρας, που το κύριο γνώρισμά της είναι ο παρασιτισμός και η «μαυραγορίτικη» αντίληψη, καθώς και του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού εξουσίας, κεντρικού και περιφερειακού, ως εφαρμοστή αυτών των πελατειακών και καταστροφικών πολιτικών. Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί, και η ατομικιστική λειτουργία του ιδιοτελούς τμήματος της κοινωνίας μας, που λειτουργεί για αποκλειστικά για ίδιον όφελος και πλουτισμό (καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων, οικοδόμηση εντός των δασών, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας κλπ). Ένα εξ αυτών των διαχρονικών εγκλημάτων, είναι η δημιουργία του πολεοδομικού «τερατουργήματος» στο Λεκανοπέδιο της Αττικής, το όνειδος του αθηνοκεντρικού «μοντέλου ανάπτυξης», το οποίο αποτελεί βασική αιτία των επιγενομένων καταστροφών. Ιδιαίτερα διαβρωτικός ήταν ο ρόλος εν σχέσει με την άναρχη και τραγική δόμηση του αττικού τοπίου, των πάσης φύσεως «οικοδομικών συνεταιρισμών», που ιδρύθηκαν κατά την περίοδο της επαράτου χουντικής επταετίας, αποτελώντας ως και σήμερα την «χρυσοτόκο όρνιθα» των παρασιτικών οικονομικών συμφερόντων. Οι συνεταιρισμοί αυτοί, οι οποίοι έχουν, ήδη, τσιμεντοποιήσει μεγάλα τμήματα του πάλαι ποτέ υπέροχου Πεντελικού Όρους, της Πάρνηθας και του Υμηττού, που τόσο πολύ έχουν υμνηθεί από τους αρχαίους προγόνους μας, αλλά και από σύγχρονους λογοτέχνες των περασμένων δεκαετιών, ως πυλώνες του κάλλους του Αττικού τοπίου, αποτελούν «χαίνουσα πληγή» και θα έπρεπε να είχαν καταργηθεί σε ένα τύποις, ευνοούμενο ευρωπαϊκό κράτος.
Είχε προηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια η κατάκαψη κάθε πράσινου πνεύμονα του Λεκανοπεδίου (Πεντέλη, Πάρνηθα, Υμηττός), χωρίς την τιμωρία κανενός και χωρίς λήψη κανενός ουσιαστικού μέτρου αποκατάστασης. Αντίθετα, στην λογική της πελατειακής ψηφοθηρίας, είχαμε επαναλαμβανόμενες ρυθμίσεις και εντάξεις αυθαιρέτων ακόμα και σε καμένες δασικές εκτάσεις. Είναι προφανές ότι, αν είχε, για παράδειγμα, νομοθετηθεί ως «ιδιώνυμο κακούργημα», τόσο ο εμπρησμός όσο και η καταπάτηση καμένων δασικών εκτάσεων και η παροχή πολεοδομικών αδειών για κτίσματα σε καμένες εκτάσεις και ρέματα, θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτή η πρωτοφανής αποψίλωση του δασικού πλούτου προς όφελος των καταπατητών και των κερδοσκόπων της γης, αλλά και το ανεξέλεγκτο και το καταστροφικό μπάζωμα των ρεμάτων, που πλέον δίνει νεκρούς στην Χώρα κάθε χρόνο.
Η συσσώρευση όλων αυτών των αρνητικών παραγόντων (οικιστικό τερατούργημα και άναρχη δόμηση, υπονόμευση της δυνατότητας του κρατικού μηχανισμού να προλάβει και να καταστείλει αυτά τα φαινόμενα, που παρουσιάζουν έξαρση, λόγω της κλιματικής κρίσης), σε συνδυασμό με την αμοραλιστική αντίληψη της πολιτικής εξουσίας και της ιδιότυπης κομματοκρατίας στη χώρα δημιουργούν τις συνθήκες για την Ελλάδα να εμφανίζεται ως «απροστάτευτη Χώρα» και παράλληλα να υπονομεύεται η ίδια η Δημοκρατία , λόγω της ραγδαίας απονομιμοποίησης των θεσμών στην συνείδηση των πολιτών.
Η Ελλάδα εμφανίζεται σήμερα ως απροστάτευτη χώρα πανταχόθεν. Πρώτον, από το υπάρχον πολιτικό σύστημα που έχει και τις μεγαλύτερες ευθύνες για την πορεία παρακμής της χώρας. Και αυτό γιατί μεταπολεμικά λειτούργησε κατά τον ίδιο τρόπο με ελάχιστες εξαιρέσεις αφενός για την εξυπηρέτηση των παρασιτικών συμφερόντων λίγων οικογενειών ,που συνιστούν την οικονομική ολιγαρχία, που λυμαίνονται διαχρονικά τη χώρα και αφετέρου μέσα από τα πελατειακά δίκτυα, που αναπτύχθηκαν, ενσωμάτωσε μεγάλα κοινωνικά τμήματα στην καταστροφική αντίληψη της πρόταξης του ιδιωτικού έναντι του συλλογικού εν σχέσει με το δημόσιο συμφέρον και τον εθνικό πλούτο (δάση, αιγιαλοί, ρέματα κλπ).
Δεύτερον, από τους ενδιάμεσους θεσμούς, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση (α’ και β’ βαθμού), που δυστυχώς δρα στη μεγάλη πλειοψηφία κατ’ είκονα και καθ’ ομοίωση με το διεφθαρμένο κεντρικό κομματικό πελατειακό σύστημα, αναπαράγοντας και ενισχύοντας αυτές τις παθογένειες που μετατράπηκαν για τη χώρα σε γάγγραινα. Ειδικά η Δικαιοσύνη, λόγω της συνταγματικής της αυτονομίας, απαιτείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πρέπει να σταματήσει η πρωτοφανής ατιμωρησία, που έχει επικρατήσει για όλα τα προηγούμενα εγκλήματα κατά του φυσικού πλούτου και της κοινωνίας. Πρέπει να τεθεί τέλος στην, μέχρι τώρα, επιδειχθείσα αβελτηρία αυτής. Η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων από παρεμβάσεις των Εισαγγελιών της χώρας μπορεί να αποτελέσει την πρώτη άμυνα απέναντι στον επερχόμενο περιβαλλοντικό όλεθρο,
Τρίτον, από την ίδια την κοινωνία λόγω της χρόνιας άμεσης ή έμμεσης συμμετοχής διαφόρων κοινωνικών τμημάτων στο πελατειακό αλισβερίσι, που λειτουργεί τελικά ως αναισθητικό φάρμακο απέναντι στο ανεπαρκές και σαθρό πολιτικό σύστημα. Και αυτό γιατί δεν είναι μόνο το ιδιοτελές κοινωνικό τμήμα που κατά προσέγγιση αγγίζει το 15-20% του κοινωνικού σώματος το οποίο όλα αυτά τα χρόνια, όπως και σήμερα ενεργά και άμεσα συμμετέχει στο εθνικό πλιάτσικο πάσης φύσεως, αλλά και μεγάλα κοινωνικά τμήματα, που λόγω της ένταξης τους στα πελατειακά κομματικά δίκτυα, έχουν αναπτύξει έναν ιδιότυπο μιθριδατισμό αποδεχόμενα χωρίς αντίδραση την κατηφόρα της χώρας, μέσω της στήριξης της σημερινής νοσηρής κομματοκρατίας.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η Ελλάδα χρειάζεται ένα ισχυρό κίνημα Αντίστασης των πολιτών. Μόνο η δημιουργία ενός νέου πατριωτικού δημοκρατικού κινήματος ανατροπής της παρασιτικής ολιγαρχίας, της ολιγαρχικής κομματοκρατίας και του κοινωνικού μιθριδατισμού μπορεί να μπει εμπόδιο και να αποκρούσει την επίθεση της «αγέλης των πεινασμένων λύκων», δηλαδή των πάσης φύσεως μεταπρατικών συμφερόντων.