Εκείνοι,
με υψωμένα χέρια,
σημάδευαν την απεραντοσύνη της μικρότητας,
με ξέφρενους αλαλαγμούς
διαπόμπευαν την ορχηστρωμένη ανυπακοή τους
και με αλλόκοτα βλέμματα
ανίχνευαν την αντίσταση της υποχώρησης
των μπροστάρηδων στον αντίκλητο συμβιβασμό
με το δικαίωμα της άγνοιας και της πλάνης
και τη συμφιλίωση στην αποποίηση της ευθύνης,
στο αχανές περιθώριο της φυγής και της ανωνυμίας.
Ετούτοι,
με επιλεγμένη γραφίδα,
στηλίτευαν αντιλήψεις, αρχές και μακροημερεύσεις,
με συστημένο λόγο
εκποιούσαν τη μεγαλοσύνη της προσωπικότητας
και με ανοιχτές αλληλοκαλύψεις
μετουσίωναν σε καιροσκοπισμό τον ορθολογισμό τους,
αναδρομάρηδες της προβολής και υπεροψίας
με το σύνδρομο απαξίας του αυναισθηματισμού
και την ορθοδοξία του προβληματισμού και της κριτικής,
στο λευκό περιθώριο της επιταγής και μεθόδευσης.
Κι εμείς,
αυτόκλητοι ειδήμονες,
να επισημαίνουμε αλλότριες συνειδήσεις και συμπεριφορές,
αμφίθυμοι παρατηρητές
να παλινδρομούμε σε προσχήματα και ανάγκες
και μακρόθυμοι οραματιστές
να υπερασπιζόμαστε ιδανικά και αναφορές,
απόμακροι της βούλησης κι απόμαχοι της συμμετοχής,
της θεωρίας εύγονοι και εύδοξοι ζηλωτές,
ανέφελοι κι ελεύθεροι στην ενδοσκόπησή μας
κι αυτόχειρες στο στενό περιθώριο της σιωπής.
Γιώργος Αλεξανδρής