“Δεν το πιστεύω αυτό…. Γιατί το έκανες αυτό;”
Ούτε και εγώ τσονάκια μου το πίστευα αυτό που γινόταν εμπρός στα μάτια μου από μια κυρία που εν εξάλλω κατάσταση τσίριζε και με είχε πιάσει από το χέρι και με ταρακουνούσε όπως ταρακουνούσαμε στο στρατό την Ελληνική σημαία, μερικές φορές όταν κάναμε την έπαρση της! Το κάναμε αυτό κάθε φορά που ερχόταν ο Στρατηγός και είχε νηνεμία και ήθελε να την βλέπει να ανεμίζει γιατί ήταν και παράξενος και θα μας έριχνε και καμιά 10αρια μέρες φυλακή λες και εμείς φταίγαμε που ο Αίολος, όχι ο Κεντέρης, ξέχασε να παρευρεθεί στον ερχομό της αφεντιάς του!!!
Ο κόσμος σταμάτησε τρόερα και με κοίταζε με απορία και με εκείνο το βλέμμα που σε σκάναρε σαν θερμόμετρο επί εποχής Κορονομπούρδας για να βγάλει τα ακριβή αποτελέσματα! Η κυρία συνέχισε τις τσιρίδες, έκανε κάτι κινήσεις αποστροφής, έστριβε το κεφάλι από εδώ, το κεφάλι από εκεί λες και είχε πάθει ψύξη στον αυχένα και ήθελε με ένα τρόπο να κάνει ασκήσεις για να ξεπιαστεί! Έκλεινε που και που τα μάτια της με τις παλάμες της και φώναζε… “γιατί το έκανες αυτό; Δεν μπορώ ούτε να σε βλέπω!!!”
Με τα πολλά αφού σταμάτησε να πάρει μια ανάσα, αντιλήφθηκα ότι σε κοντινή απόσταση μαζεύτηκαν όλες οι περίεργες γιαγιάδες και παππούδες με την μαναβική του Lidl ανά χείρας! Οι νεότεροι άνδρες που προσήλθαν διέκρινα στα πρόσωπα τους απειλητικές διαθέσεις σαν να ερχόταν με σκοπό να κατατροπώσουν τον κλέφτη που σούφρωσε κάτι από την κυρία και αυτή με το που με είδε με θυμήθηκε και προσπαθεί να ξεχάσει την κακή της εμπειρία που εγώ της προκάλεσα! Ωχ Θεέ μου, συλλογίστηκα τι είναι πάλι τούτο; Τίνος αμαρτίες πλερώνω ο άμοιρος; Που την έχω ξαναδεί και τι να έχει συμβεί που εγώ σπάνια να αφήσω απωθημένα με ανθρώπους που έχω συγχρωτιστεί!
Τελικά την βλέπω να βγάζει το κινητό από την τσάντα και να μου αφήνει το χέρι. Προσεγγίζει μια κοντινή γιαγιά που είχε ακόμα τα ρόλεϊ στα μαλλιά, τα ίδια έβαζε και η μάνα μου και τα κρατούσε από το Σάββατο όταν καλούσε την κομμώτρια στο σπίτι να της τα βάλει γιατί που να βρει χρόνο με 7 παιδιά να πάει σε κομμωτήριο. Εγώ βέβαια ως μικρό παιδί είχα πάντα την απορία γιατί φοράνε τις φόρμες για σαραγλάκια στο κεφάλι και την Κυριακή στην εκκλησία τα βγάζουν δίνοντας φόρμα “σαραγλί” στο μαλλί! Στην προκειμένη δείχνει στην γιαγιά ένα βίντεο μου από το κανάλι antonis cooken το τελευταίο που φοράω το μαύρο μπλουζάκι με το σταυρό και ομιλώ για τον παπά Δημήτρη τον Λουπασάκη και της λέει: “Τον βλέπεις;” ΝΑΙ! Της λέει με στόμφο η γιαγιά λες και έκανε αναγνώριση εγκληματία στο ανακριτικό βανάκι της αστειομίας!
“Δεν μοιάζει εδώ σαν να είναι αγγελικός παπάς;”… Σκύβει η γιαγιά για να δει καλύτερα γιατί δεν φορούσε και τα γυαλιά της, ξεγλιστρά και η μελιτζάνα φλάσκα από τα χέρια της πέφτει κατάχαμα, την μαζεύει, αρπάζει το κινητό της τσιρίδας από τα χέρια το βάζει στα μάτια της σε απόσταση 0,5 του εκατοστού και λέει ηχηρός δείχνοντας το κινητό σε όλους με εμένα στο βίντεο να μιλάω… “Ε ναι λοιπόν έχετε δίκιο κυρία μου!!! της λέει, κοιτάζοντας τους άλλους με το βλέμμα του γουρλομάτη του Μητσοτάκη που ενώ ομιλεί στο κοινό σου φαίνεται ότι πατά ματιά στους προβολείς να χαμηλώσουν να τον στραβώνουν αλλά Ρακιντζή στη σκηνή της Γιουροβίζιον!
“Ε ναι λοιπόν αυτός είναι ο παπάς που βρίσκεται ενώπιον μας και που πλέον τον ξύρισε ο Δεσπότης και τον έδιωξαν από την εκκλησία γιατί τι αίσχη θα έκανε άραγε;….!!!” Στήλη άλατος εγώ… τι συμβαίνει εδώ; Τι λέει η γιαγιά από την φαντασία της; ΠΟΙΟΣ ΠΑΠΑΣ;… και η κυρία που τσίριζε τι θέλει να πει: “Καλέ, πετάγεται η τσιρίδα τι είναι αυτά που λέτε για το τσονάκι μας;” Τον Αντωνάκη μας;” Εγώ σας έδειξα εδώ που ήταν ένας Άγγελος παπάς με τα μακριά γένια και τώρα αν το δείτε καλά… κοιτάξτε τον… ΣΙΓΗ ΙΧΘΥΟΣ και όλοι έστρεψαν τα μάτια τους πάνω μου σαν νυχτερίδες στο σκοτάδι… “τόλμησε και ξύρισε το πανέμορφο του μούσι και κατάστρεψε την ευλογημένη πατερική του εμφάνιση!!!”
Πετάγεται τότε ένας κοτσονάτος γεράκος στο βάθος και της λέει: “μαρή για αυτό έκανες έτσι και μας κοψοχόλιασες για το παιδί; Επειδή δεν είναι ο παπάς που θα θελες να μοιάζει και σου χάλασε την εικόνα; Καλός άνθρωπος φαίνεται και αυτό είναι που μετράει, γιατί τόση ώρα που ξεσήκωσες τον κόσμο αυτός χαμογελούσε, αν ήταν άλλος στη θέση του θα σε “στόλιζε” σαν λατέρνα στο Mοναστηράκι!!!”
Σας αγαπώ τσονάκια μου! antonis cooken