Αν κρίνουμε από τον τρόπο που εξελίσσεται ο προεκλογικός αγώνας του Αλέξη Τσίπρα και συνολικά του ΣΥΡΙΖΑ, μία εβδομάδα πριν από τις κάλπες, το ιδεολογικό, πολιτικό και επικοινωνιακό αδιέξοδο της κυβέρνησης είναι πρωτοφανές.
Η βεβαιότητα της ήττας υπήρχε την τελευταία 15ετία και στον Σημίτη, και στον Καραμανλή, και στον Γιώργο Παπανδρέου, και στον Σαμαρά, μόνο που τη διαχειρίστηκαν διαφορετικά – αν και κανείς απ’ αυτούς δεν έπιανε πουλιά στον αέρα, όπως ο σημερινός πρωθυπουργός…
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς ο Τσίπρας, που για πέντε χρόνια υπηρέτησε το δόγμα Πολάκη («όλοι σας και μόνος μου, σας έχω» ή «δεν είσαι εσύ άξιος να μιλάς για εμένα»), ξεφούσκωσε τόσο γρήγορα και τόσο εντυπωσιακά. Ο Αλέξης που ξέραμε πριν από τις 26 Μαΐου και τη βαριά ήττα στις ευρωεκλογές δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτόν που βλέπουμε σήμερα.
Σαν να γύρισε ξαφνικά πίσω στον μικρό ΣΥΡΙΖΑ που πάλευε να μπει στη Βουλή, όπως τώρα ο Βαρουφάκης. Από το κύριο πολιτικό σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ «Τώρα αποφασίζουμε για τη ζωή μας» μέχρι τη θλιβερή ομολογία του πρωθυπουργού, ότι «το 36% που πήραμε στις προηγούμενες εκλογές δεν ήταν όλοι δικοί μας», αναδεικνύονται τα στρατηγικά αδιέξοδα του κόμματος που φιλοδοξεί να εκφράσει διαχρονικά τη μία από τις δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις του τόπου.
Κανείς από τους κυβερνητικούς υποψηφίους που βλέπω και ακούω δεν αναφέρεται στην επόμενη τετραετία για την οποία αποφασίζει ο λαός την επόμενη Κυριακή. Η επιχειρηματολογία στηρίζεται στα όσα έγιναν και κυρίως στην προσπάθεια αποδόμησης του κυβερνητικού προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας. Μα δεν ξέρουν εκεί στην Κουμουνδούρου, από την οποία έχουν περάσει τόσοι και τόσοι πολιτικοί καθοδηγητές, ότι οι ψηφοφόροι δεν αποφασίζουν με βάση τα όσα έπραξε μια κυβέρνηση, αλλά με όσα περιμένει για το μέλλον;
Η τυμβωρυχία που επιχείρησε με το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου και η αγχωμένη προσπάθεια να στριμωχτεί με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, μπροστά από τη Φώφη, επιβεβαιώνει την εκτίμηση της αντιπολίτευσης, ότι πράγματι ο Αλέξης πρόσφερε στην ελληνική κοινωνία ένα πολύ σημαντικό έργο: απομυθοποίησε την Αριστερά και τη δυνατότητά της να προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο πολιτικός αμοραλισμός του Τσίπρα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Εκανε την kolotuba διεθνή επιστήμη, χρησιμοποίησε όποιον μπορούσε για να επιτύχει την παραμονή του στην εξουσία, αλλά τώρα στο παρά ένα της πτώσης αποδείχτηκε πολιτικά ανεπαρκής. Υπό αυτή την έννοια το 25%-28% που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις είναι μάλλον επιτυχία σε σχέση και με την καταστροφή που προκάλεσε.
Πιθανόν η απουσία ενός ικανού ηγετικού στελέχους στον χώρο της Κεντροαριστεράς να τον κρατήσει προσωρινά ψηλά. Το κενό όμως που δημιουργείται είναι πρόδηλο και, ως γνωστόν, η φύση φροντίζει να το καλύπτει. Δεν γνωρίζω αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κερδίσει σε 7 ημέρες την αυτοδυναμία, αλλά ξέρω ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος ανεξάρτητα από τη διαφορά που θα έχουν τα δύο κόμματα.