Τα πολλαπλά χτυπήματα που δέχεται η Ελλάδα το τελευταίο διάστημα από την Τουρκία (εισαγωγή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση της γαλάζιας πατρίδας, NAVTEXT, μετατροπή σε Τζαμί της Μονής της Χώρας , ενώ την ίδια στιγμή παρέχεται από εμάς στη Δύση διαβατήριο αξιοπιστίας του καθεστώτος Ερντογάν), την Αλβανία (αυταρχική συμπεριφορά έναντι της ελληνικής μειονότητας και μετατροπή της σε προτεκτοράτο της Άγκυρας στο Ιόνιο Πέλαγος) και τα Σκόπια (αμφισβήτηση ακόμα και του ελαχίστου ανταλλάγματος της Συμφωνίας των Πρεσπών που ήταν η διαφοροποίηση του ονόματος σε Βόρεια από το σκέτο Μακεδονία, καθόσον παραχωρήσαμε τη μακεδονική γλώσσα και εθνικότητα στο μωσαϊκό του κρατιδίου αυτού) επαναφέρουν χωρίς αναισθητικό στο προσκήνιο το μείζον πρόβλημα της χώρας και του Ελληνισμού. Και αυτό είναι η παντελής έλλειψη στιβαρής εθνικής στρατηγικής και η δημιουργία αξιόπιστων μηχανισμών υλοποίησης της με βάση το σημαντικό γεωπολιτικό αποτύπωμα που παρέχει η γεωγραφική θέση της Ελλάδος στη σημερινή ρευστή γεωπολιτική σκακιέρα και το αναξιοποίητο πολιτιστικό υπερόπλο της.
Πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, όπου η Ελλάδα αρχικά πορεύθηκε με το καταναλωτικό πρότυπο ευημερίας με δανεικά και αφού πλην ελαχίστων εξαιρέσεων έχει ενσωματώσει το φοβικό σύνδρομο ως βασικό στοιχείο δράσης των πολιτικών ελίτ στα εθνικά θέματα και εν συνεχεία αφού οδηγηθήκαμε στο μνημονιακό οδοστρωτήρα που ανέτρεψε βιαίως το βιοτικό της επίπεδο και διέλυσε τις ψευδαισθήσεις περί ισχυρής χώρας, χωρίς καμία αυτογνωσία συνεχίζει τον ίδιο ολισθηρό δρόμο. Τόσο στην οικονομία όπου κυριαρχεί το παρασιτικό ληστρικό κεφάλαιο και η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία χωρίς στοιχεία εθνικής συνείδησης, με συνέπεια να απέχει παρασάγγας από την νοηματοδότηση της δυτικής αστικής τάξης, όσο και στα μεγάλα εθνικά ζητήματα που είναι η προστασία των δικαιωμάτων του Ελληνισμού (Ελλάδα, Κύπρος) εν σχέσει με τις αυξανόμενες αναθεωρητικές τουρκικές επιδιώξεις και τους ανορθολογισμούς των εξαπτερύγων της στα Βαλκάνια.
Ο συνδυασμός της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του ελλιποβαρούς πολιτικού προσωπικού εξουσίας με βάση τη νοσηρή κομματοκρατία όπως εξελίχθηκε σταδιακά η λειτουργία των κομμάτων καθ’ όλη τη περίοδο της Μεταπολίτευσης αποτελεί τεράστιο βρόγχο και τροχοπέδη για την αναπνοή και την αναγέννηση της Ελλάδος. Είναι όλως ενδεικτικό, αλλά πολύ χαρακτηριστικό ότι ένα εκ των τεράστιων ζητημάτων για την επιβίωση του Ελληνισμού, που είναι το οξύ δημογραφικό πρόβλημα δεν υπάρχει καν στον ορίζοντα του δημόσιου διαλόγου από το ενοχικό και «μακάριο» πολιτικό-οικονομικό σύστημα που δείχνει να αγωνίζεται και να νοιάζεται μόνο για τη διατήρηση των προνομίων και της ατιμωρησίας του.
Η έλλειψη ενός ολιστικού προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας με ενίσχυση της ενδογενούς παραγωγικής βάσης, την εξάπλωση μηχανισμών κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και ελπίδας για τη ζωή των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων και κυρίως της νέας γενιάς, που πολλαπλασιάζονται συνεχώς εξαιτίας της διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων (σχεδόν τα 2/3 του πληθυσμού κινούνται σήμερα στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας εξαιτίας και του πληθωρισμού απληστίας που φέρνει την Ελλάδα πρώτη στην Ε.Ε), η μη οριστική λύση της γάγγραινας του εσωτερικού δανεισμού (κόκκινα δάνεια, funds κλπ, που έχουν μετατρέψει ένα μεγάλο κοινωνικό τμήμα σε σύγχρονους πληβείους) και φυσικά η μη χάραξη εθνικής στρατηγικής για τα μείζονα εθνικά ζητήματα και τη θέση της χώρας στον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση και το κόμμα της ΝΔ, που αναδεικνύονται σε ιδανικούς καρπαζοεισπράκτορες, αλλά εν πολλοίς όλο το πολιτικό φάσμα που κινείται εντός του στενού διαχειριστικού παρασιτικού πλαισίου και των επιμέρους κομματικών συμφερόντων.
Απουσιάζει δυστυχώς από τη χώρα στη σημερινή κρίσιμη εποχή η αναζήτηση και η διαμόρφωση ενός νέου συλλογικού ορίζοντα μέσα στον οποίο το σύνολο του Ελληνισμού θα πρέπει να ενεργοποιηθεί προκειμένου να τεθούν οι βάσεις για μια σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα για τον ρόλο και τη θέση της Ελλάδος στον υπό διαμόρφωση πολυπολικό παγκόσμιο χώρο.
Για το θέμα αυτό στο βιβλίο μου «Μεταπολίτευση-Θρυμματισμένες Ελπίδες» ανέφερα χαρακτηριστικά ότι στόχος ενός τέτοιου οραματικού πολιτικού προγράμματος θα πρέπει να είναι η ανατροπή της δογματικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής και η διόρθωση των στρεβλώσεων του ελληνικού πολιτικού συστήματος (γραφειοκρατία, διαπλοκή, πελατειακή αντίληψη, παραγοντισμός, διαφθορά, παρασιτισμός, συστηματική φοροδιαφυγή κ.λπ.). Το στρατηγικό σχέδιο εφαρμογής αυτού του προγράμματος πρέπει να λαμβάνει υπόψη τον συσχετισμό δυνάμεων εντός και εκτός Ελλάδας, λόγω των εξελισσόμενων γεωπολιτικών μετατοπίσεων και εντάσεων εκ της φθοράς της αμερικανικής ηγεμονίας και της ανόδου των άλλων παγκόσμιων πόλων (Κίνα, Ρωσία, Ινδία).
Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα μακρόπνοο στρατηγικό όραμα. Μία νέα Μεγάλη Ιδέα με στόχευση η Ελλάδα, αξιοποιώντας τη γεωγραφική της θέση, την τεράστια ιστο ρική και πολιτισμική παράδοσή της, που την καθιστά εν δυνάμει πολιτισμική υπερδύναμη καθώς και την ανεκμετάλλευτη δυναμική του απόδημου Ελληνισμού, να εξελιχθεί σε μία από τις σημαντικότερες χώρες παγκοσμίως τις επόμενες δεκαετίες.
Αφετηριακά σημεία αυτού του ιδεατού στόχου αποτελούν αφενός η αποφασιστική αντίσταση για την υπεράσπιση της γεωπολιτικής αξίας της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο έναντι του τουρκικού ηγεμονισμού και αφετέρου η αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος με σημείο αναφοράς τον ενδογενή χαρακτήρα, το χτύπημα του παρασιτισμού και τη δόμηση σταθερών θεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης.
Για να πραγματοποιηθεί όμως ένα τέτοιο ισχυρό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, με μετατόπιση της κοινωνικής ισχύος υπέρ του λαϊκού παράγοντα, απαιτείται δημοκρατική οργάνωση ολόκληρης της οικονομίας και της κοινωνίας. Σε αντίθεση με τη λιτότητα που ακολουθείται ως λύση στην παρούσα κρίση, επιφέροντας τεράστιο κόστος στους εργαζομένους και τα μεσαία στρώματα και λειτουργώντας υπέρ των παραβατικών στρωμάτων του συστήματος παρακμής, που είναι υπεύθυνο για τη χρεωκοπία της Ελλάδος, η ριζοσπαστική αλλαγή με υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος θα είχε τη δυνατότητα να θέσει την οικονομία σε διαρκή πορεία ανάπτυξης, δημιουργώντας οφέλη για όλη την κοινωνία και όχι για το εν τρίτο αυτής που πλουτίζει σε βάρος των υπολοίπων.
Επιβάλλεται συνεπώς η αλλαγή του σημερινού μυωπικού προσανατολισμού της χώρας . Προϋπόθεση όμως για αυτό είναι η συγκρότηση ενός νέου προοδευτικού δημοκρατικού πατριωτικού κινήματος από τις δημιουργικές, άφθαρτες δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις, που θα προέλθουν από τα «σπλάχνα» της κοινωνικής συνείδησης για τη σωτηρία της χώρας, το οποίο θα στελεχωθεί από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα είναι ενταγμένο με τον έναν ή άλλο τρόπο στα πελατειακά και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που αφορούν σχεδόν το σύνολο του σημερινού πολιτικού εποικοδομήματος. Άφθαρτες πολιτικές δυνάμεις, που θα αποποιηθούν εκ των προτέρων τα προνόμια του ατομικού πλούτου και της ατιμωρησίας, που νέμεται το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και που θα έχουν εμπειρία της παραγωγικής διαδικασίας, γνώση, πατριωτική συνείδηση, αλλά και ρεαλισμό για την αντιμετώπιση των σοβαρών κινδύνων του έθνους.
Η αντιμετώπιση της σημερινής ανηλεούς κρίσης μπορεί να γίνει μόνο από ένα τέτοιο νέο πολιτικό υποκείμενο ανατροπής, που θα εκφράζει πραγματικά την ελληνική κοινωνία, τους πόθους και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από ενεργούς πολίτες που δεν θα έχουν ως κυρίαρχη πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας ως αυτοσκοπό και «λάφυρο», αλλά την υλοποίηση ενός ριζοσπαστικού και παράλληλα ρεαλιστικού πολιτικού προγράμματος για την αναγέννηση της Ελλάδος.