Κάποτε στη Γαλλική Επανάσταση ο ιδεολογικός προσανατολισμός, καθορίστηκε από την τάση του ανθρώπου να κάνει ένα βήμα. Δεξιά ή αριστερά του θρόνου. Αυτό όμως αδύναμο φαντάζει για να προσδιορίσει και τις ανάλογες, αριστερές ή δεξιές ιδέες και πολιτικές – κοινωνικές πεποιθήσεις. Ο διαχωρισμός αυτός άραγε νεκρώνει την ανθρώπινη ιδέα σε ιδεολογικά καλούπια ή την ενδυναμώνει μέσα σε δεξιές και αριστερές συμπεριφορές;
Κάτι με βασανίζει και θέλω να το πω. Πιστεύω αδικείται σε λαβύρινθους φιλοσοφικών αναζητήσεων και αναμοχλεύσεων που τσαλακώνουν και σκοτώνουν την δημιουργική κι ελεύθερη σκέψη. Μία σκέψη ικανή να πετά ελεύθερα και να περιφέρεται σε συνεστιάσεις, συζητήσεις και στοχασμούς, μακριά από το χρίσμα του «δικού μας», του «δεξιού», του «αριστερού». Εξάλλου οι επαναστάσεις δεν είναι δεξιές, αριστερές, κεντρώες, λίγο απ’ όλα, λίγο από εμάς, λίγο από εκείνους, έτσι για να πιάσουμε τους πάντες, αλλά να εξυπηρετήσουμε και ικανοποιήσουμε τους δικούς μας εν τέλει. Η σκέψη είναι ανθρώπινη. Είναι ιδέα. Είναι ανατροπή. Είναι σπάσιμο της λογικής των ιδεολογικών χαρακωμάτων. Ποιος είπε ότι για να δημιουργήσεις, για να συντηρηθείς, να εκφράσεις, να ζωγραφίσεις τη ζωή, τον τόπο σου, να «χορέψεις» τις τοπικές ανάγκες στη ροή των εκάστοτε κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, να ερωτευτείς, να αγαπήσεις ανθρώπους, μέρη, εικόνες, χρειάζεται να είσαι ο FrodoBaggins του LordoftheRings, σαν ο «μοναδικός» δαχτυλιδοκουβαλιτής (ringbearer), εκφραστής και σωτήρας μιας ιδέας, μιας ανάγκης, μιας περιοχής, ενός τόπου;
Διαβάζοντας κανείς τα πολιτικά συγγράμματα, βυθίζοντας τη σκέψη του και πνίγοντας, αλλά και σώζοντας, αλλά και εμβαπτίζοντας το νου του και αυτή την εξαίσια χαρισματική από τον Θεό ελευθερία της σκέψης, των επιλογών και των ενεργειών, διαπιστώνει πως τα ιδεολογικά μονοπώλια εξασθενούν στην κάθε κίνηση του χρόνου. Ενός χρόνο που ως αντίβαρο στην στατική έκφραση απόλυτων έως και απολυταρχικών ανθρωπίνων σκέψεων, απομυθοποιεί την αρχή της αυθεντίας και σαν τον αέρα που τινάζει τη σκόνη από τα φύλλα, τινάζει το δεδομένο της φύσης, το μοναδικό μιας απόλυτης διάβασης. Κι αυτό, αφού ανασύρει και ανασταίνει την πολυμορφικότητα, την πολλαπλότητα επιλογών, μέσα από δρόμους που τα χρίσματα δεν περιορίζουν, τα δαχτυλίδια δεν φοριούνται υπό το ηλιόλουστο φως της ημέρας και η ελευθερία πολιτικών κινήσεων και σκέψεων, «καθηλώνει» τον πολίτη και τότε αρχίζει να τον προβληματίζει.
Απορώ που κάποιοι διερωτώνται γιατί ασχολείται κάποιος με τα κοινά; Σας το λέει εδώ κι αιώνες ο Πλάτωνας: «ο άνθρωπος δεν είναι αυτάρκης, αλλά έχει πολλαπλές ανάγκες». Φυσικά από την πολιτική ως ανάγκη για βελτίωση, σχέδιο, δράση και όραμα, δεν θα μπορούσε να απορριφθεί η ηθική φιλοσοφία του «selfish system» του Thomas Hobbes, καθώς η ανθρώπινη φύση καθορίζεται ουσιαστικά από εγωιστικά κίνητρα. Άρα και στη φύση της πολιτικής, το «κοινωνικό ον» του Αριστοτέλη, δεν ξεφεύγει από την ρεαλιστική αυτή παραδοχή του Hobbes. Όμως η αλήθεια που δεν είναι σχετική, απλά άλλος την βλέπει από δεξιά, άλλος μπορεί αν στέκεται πιο αριστερά, αλλά αυτή ως ομορφιά και ακραιφνής πραγματικότητα λάμπει στο μέσον της καθημερινής ζωής, είναι μία. Δεν υπάρχει άλλη. Υπάρχουν απλά δρόμοι που συγκλίνουν στην αλήθεια. Και οι δρόμοι αυτοί βαφτίζονται ως τρόποι, ως προσεγγίσεις. Έτσι λοιπόν η πολιτική ως ενέργεια, ως ιδέα, ως…ως…(δεν θα παίξω άλλο με τις λέξεις, υιοθετήστε το όπως νομίζετε), έχει αλήθεια. Δεν έχει μόνο εγωισμό. Δεν έχει μόνο κίνητρα απολυτότητας και μονοδιάστατης οπτική που υπακούει σε κελεύσματα πολιτικά, δαχτυλίδια που ορέγονται μήνες πριν οι υποψήφιοι Δήμαρχοι. Το πιο όμορφο δαχτυλίδι, λαμπερό και διαμαντένιο, είναι η ελευθερία. Η ελευθερία δεν υπακούει σε «πρέπει», «όχι», «δικός μας», «δικοί μας», «οι άλλοι», «δεξιός», «αριστερός», «του κέντρου», του…και του…..Η ελευθερία είναι αγάπη για την μοναδικότητα του τόπου. Την απολυτότητα της ανάπτυξης του τόπου. Η ελευθερία βλέπει το απόλυτο σε κάθε τι που οφείλει να προωθήσει την ανάπτυξη του τόπου. Η ελευθερία βλέπει τα «πρέπει» μόνο σε οτιδήποτε εξυπηρετεί την καθημερινότητα του πολίτη και τον διευκολύνει στις ανάγκες του. Τα πιο πολύτιμα δαχτυλίδια, είναι εκείνα που δεν έχουν χρίσματα, αλλά εκείνα που θέλγουν τις σκέψεις και ανάγκες των πολιτών. Είναι εκείνα που παλαιοκομματικές νοήσεις δεν έχουν αντίλαλο στα «θέλω» και στις επιτακτικές ανάγκες του τόπου μας.
Η ανατροπή, η ρήξη και…και…ε και; Δεν ήρθε. Άργησε. Ή στην καλύτερη ξενύχτησε και θα έρθει. Έλεος! Δεν μπορώ να καταλάβω. Συμφωνείτε στη μοναδικότητα των Μετεώρων. Μα τι κάνατε τόσα χρόνια γι’ αυτό το θησαυρό που σαν αποχαυνωμένοι κοιτάτε, παραδέχεστε την ύπαρξη του, αλλά δεν αγγίζετε; ΔΕΝ δέχομαι ξανά να μου πείτε τα ίδια. Οι ίδιοι των ίδιων, ω ίδιοι! Κι αν κάποιοι δεν υπήρξατε Δήμαρχοι αυτής της τρελής σε ομορφιά περιοχής, υπήρξατε αντιδήμαρχοι. Σταματήστε να ονειρεύεστε, να παλεύετε με όνειρα που δεν σας ξύπνησαν, διώξτε κι αυτούς τους παλαιοκομματισμούς και ζήστε, σκεφτείτε, σχεδιάστε και ενεργήστε με Όραμα και Δράση. Για την ανάπτυξη του τουρισμού. Του εναλλακτικού τουρισμού που σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του πανεπιστημίου George Washington University, λέει ότι η αύξηση που καταγράφει η συγκεκριμένη αγορά είναι της τάξης του 65% από το 2009, με ετήσιο τζίρο που ξεπερνά τα 365 δισεκατομμύρια δολάρια. Ενώ σύμφωνα πάντα με την μελέτη, ο μέσος όρος διάρκειας παραμονής ενός τέτοιου επισκέπτη είναι 10 ημέρες και όχι 1 (κι αν είναι και 1), όπως γίνεται σήμερα.
Γιατί πιστεύετε σε «αυθεντίες» που με ένα χτύπημα στην πλάτη, ένα χρίσμα και μία υπόσχεση θα σας παρουσιάσουν τον ίδιο πολιτικό σχεδιασμό στις επόμενες εκλογές; Γιατί δεν ρίχνετε στη μάχη έναν άνθρωπο που τίμησε όλους τους πρώην Δημάρχους; Έναν άνθρωπο που δεν έχει εγκλωβιστεί σε δεδομένα ιδεολογικά φρούρια να παλεύει με φαντάσματα του χθες; Έναν άνθρωπο με καταπληκτικές σπουδές και μεταπτυχιακά στο εξωτερικό που φέρνει εν τέλει και έναν άλλο αέρα και μία άλλη νοοτροπία; Έναν άνθρωπο που έχει έναν καταπληκτικό συνδυασμό ανθρώπων του τόπου μας που ρίχνονται οι περισσότεροι για πρώτη φορά στην κοινή αυτή προοπτική; Έναν άνθρωπο με Όραμα και Δράση για το Δήμο Καλαμπάκας;
Οι ευκαιρίες με την εμφάνιση ανθρώπων όπως ο κ. Γιάννης Μπουφίδης, είναι σπάνιες για τον τόπο και την πανέμορφη περιοχή μας. Σπανίζουν και οι ευκαιρίες και οι άνθρωποι που με τόσο πάθος και αγάπη ρίχνονται στη μάχη για την καθημερινότητα της Καλαμπάκας και των χωριών. Τόσο ο ίδιος, όσο και οι συνεργάτες του. κ. Γιάννη Μπουφίδη καλή επιτυχία στον έντιμο αγώνα που δίνετε με ήθος τόσο εσείς, όσο και οι συνεργάτες σας.
ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ…ΕΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΤΩΡΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ…
(http://www.youtube.com/watch?v=7PmQ04y00ns)
Ένας νέος που εμπνέεται από ανθρώπους με ήθος και χαρακτήρα και υπεραγαπά την Καλαμπάκα, τα Μετέωρα, τα Τρίκαλα και φυσικά τη Διάβα!
η.φ.
.