Tην Πέμπτη 14 Απριλίου 2011, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων 9 π.μ. – 12.30 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί η εκδήλωση-διαγωνισμός «ΛΑΖΑΡΙΝΕΣ 2011» που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Τρικκαίων, σε συνεργασία με το Σύλλογο Φίλων Λαογραφικού Μουσείου Τρικάλων.
Σκοπός της εκδήλωσης είναι να συνεχίσει και να διαδοθεί το έθιμο της Λαζαρίνας στις νεώτερες γενιές μέσα από τη βιωματική συμμετοχή των παιδιών όπου ενεργοποιούνται να στραφούν στις παλιότερες γενιές για να μάθουν τόσο το στόλισμα του καλαθιού, όσο και τα τοπικά παραδοσιακά κάλαντα και τα παινέματα.
Μπορούν να συμμετέχουν παιδιά των σχολείων του καλλικρατικού Δήμου Τρικκαίων.
Τα παιδιά που συμμετέχουν πρέπει να έχουν καλάθια από φυσικά υλικά (ψάθα, καλάμι), και στολισμένα με φυσικά λουλούδια, όπως ακριβώς επιτάσσει η τοπική παράδοση, και να ερμηνεύσουν ένα τραγουδάκι από τα παραδοσιακά κάλαντα της εορτής του «Λαζάρου» στον τόπο μας. Σε όλα τα παιδιά προσφέρονται παραδοσιακά λαζαρινά φιλέματα και ενθύμια συμμετοχής. Θα βραβευτούν τα τρία καλύτερα καλάθια, τα τρία καλύτερα τραγούδια και οι τρεις καλύτερες ομαδικές παρουσίες (καλάθι και τραγούδι).
Πληροφορίες, δηλώσεις συμμετοχής: ΠΟΔΤ , Γραφείο Πολιτισμού, 24310 76613
Η τρικαλινή παράδοση για την εορτή του Λαζάρου έχει παρά πολλά έθιμα και ιδιαίτερα κάλαντα. Φορείς του εθίμου είναι οι Λαζαρίνες μικρά κορίτσια που με την καθοδήγηση των μεγαλυτέρων (μανάδων – γιαγιάδων) μαζεύουν λουλούδια από την ολάνθιστη φύση, στολίζουν τα καλαθάκια τους και ανήμερα της εορτής γυρίζουν και καλαντίζουν όλα τα σπίτια. Τα Λαζαρινά κάλαντα περιέχουν τραγουδάκια ολιγόστιχα που αναφέρονται στο θρησκευτικό μήνυμα της εορτής και πάρα πολλά παινέματα τραγουδάκια που εξυμνούν τα μέλη της οικογένειας (νοικοκύρης, νοικοκυρά, μικρό παιδί, παλικάρι, κοπέλα, αρραβωνιασμένοι, νιόπαντροι) αλλά και τα μέλη της παραδοσιακής κοινωνίας του χωριού: ιερέα, δάσκαλο, γεωργό, τσομπάνο.
Παίνεμα για το σχολιαρούδι:
«Μάνα μου, τον υγιόκα σου, τον κοκκινοκρασάτο,
Τον έλουζες, τον χτένιζες, στον δάσκαλο τον στέλνεις.
Κι ο δάσκαλος τον έδερνε με μια ψιλή βεργούλα,
με μια ψιλή, με μια λιγνή, με μια μαλαματένια.
-Παιδί μου, που ‘ναι τα γράμματα, παιδί μου, πού ‘ναι ο νούς σου.
-Τα γράμματα είναι στο χαρτί κι ο νους μου είναι πέρα.
Πέρα, πέρα στις έμορφες. Πέρα στις μαυρομάτες.
Πόχουν το μάτι σαν ελιά, το φρύδι σα γαϊτάνι,
Το δόλιο το ματόφρυδο σαν κλόσι από μαντίλι.»
Παίνεμα για την κόρη
«Μάνα μ’ , τη θυγατέρα σου, μάνα μ’, τη μοναχή σου
την έλουζες την χτένιζες στα σύννεφα την κρύβεις
και σπάραξε το σύννεφο και φάν’κε η κόρη μέσα.
Την είδε ο Θεός, την είδε η γης, την είδε ο κόσμους όλος,
Την είδε κι ο πραματευτής και έπεσε να πεθάνει.
-Σώπα, σώπα , πραματευτή, γαμπρό για να σε κάνω.
Γαμπρό στη θυγατέρα μου, γαμπρό στην μοναχή μου.
Πόχει το μάτι σαν ελιά, το φρύδι σα γαϊτάνι,
το δόλιο το ματόφρυδο σαν κλόσι από μαντίλι.
Έχει και τα ξανθά μαλλιά σαρανταπέντε πήχες.
Χόρεψαν κι στου γάμου του με δυο με τρία μαντίλια.
Με δυό με τρία με τέσσερα, μένα ζυγό παιχνίδια.»