Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει πλέον άλλο αφήγημα. Το σκληρό ροκ αποτελεί μοναδική διέξοδο μπροστά και στο ενδεχόμενο να υπάρξουν εξελίξεις σε υποθέσεις που αφορούν την περίοδο διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παραμένει όμως στο προσκήνιο όσο το ΚΙΝΑΛ επιλέγει τον ρόλο του… κομπάρσου.
Περίπου 20 μήνες μετά τις εκλογές του Ιουλίου του 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να αδυνατεί να καρπωθεί ακόμη και αυτή τη θεωρία του ώριμου φρούτου. Οι απέλπιδες προσπάθειες να δημιουργηθούν ρωγμές στο κυβερνητικό προφίλ και να πληγεί το πολιτικό κεφάλαιο του Κυριάκου Μητσοτάκη πέφτουν στο κενό αφού απουσιάζει ένα πολιτικό αφήγημα, έστω ένα δίλημμα που να έχει αντίκρισμα.
Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως όσες φορές ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να αξιοποιήσει μια στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία και να κοιτάξει προς την κεντροαριστερά τα βαρίδια και οι σκελετοί στην ντουλάπα της Κουμουνδούρου τον επαναφέρουν στον «ορθό δρόμο» του 3% και τον πετροπόλεμο των κινημάτων διαμαρτυρίας.
Καμία σοβαρή πρόταση, κανένα ελκυστικό σύνθημα όπως αυτά του 2012 που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε κάνε ένα δίλημμα ανάλογο με αυτό του μνημονίου – αντιμνημονίου που ναι μεν ήταν ψευδεπίγραφο και γεμάτο «αυταπάτες» (καθ ομολογία των ιδίων των στελεχών του κόμματος αλλά και του Αλέξη Τσίπρα) αλλά είχε τη δυνατότητα να συγκινήσει. Και να οδηγήσει στην εξουσία.
Παραμένει όμως η κεντρική δύναμη στο χώρο ελέω ΚΙΝΑΛ. Ενός ΚΙΝΑΛ που δείχνει να έχει επιλέξει τον ρόλο του κομπάρσου συρόμενο στις περισσότερες περιπτώσεις πίσω από το άρμα του Αλέξη Τσίπρα. Πλειοδοτώντας σε μια αντισυστημική ρητορική που όμως δεν κόβει «εισιτήρια» στον χώρο της κεντροαριστεράς και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που παρέμειναν πιστά κλείνοντας τ’ αυτιά στις «σειρήνες» της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.
Οι εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό, με την Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη να αποτελεί τον μοναδικό αυτή τη στιγμή κυρίαρχο πολιτικό πόλο, συνδέονται με τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ, η το κατά πολλά στελέχη ΠΑΣΟΚ.
Και το ερώτημα που τίθεται αυτή τη στιγμή είναι ποιος θα φέρει την απαραίτητη δυναμική προκειμένου να ανακαταλάβει το ΠΑΣΟΚ τη θέση του, που σημειωτέον παραμένει κενή, στο χώρο της κεντροαριστεράς.
Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα. Όπως και τα πρόσωπα. Και αυτός που σήμερα ξεχωρίζει είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος. Έβαλε πίσω ακόμη και τον προσωπικό πόλεμο που δέχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και υποστήριξε, από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου το κεντροαριστερό προφίλ του κόμματος και αυτό αναγνωρίστηκε, όπως και ο τρόπος που αντιμετώπισε την απομάκρυνσή του από την Φώφη Γεννηματά.
Εκτιμάται δε ότι είναι το πρόσωπο που μπορεί να απευθυνθεί όχι μόνο σε αυτούς που έμεινα πιστοί στο ΠΑΣΟΚ και στα πέτρινα χρόνια που διανύσει αλλά και σε αυτούς που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και στο πλαίσιο αυτό είναι αυτός που έχει τη δυνατότητα να το κάνει «δύναμη εξουσίας» επαναφέροντάς το στη ρότα της κεντροαριστερής πολιτικής.
Στη ρότα που θέλουν οι ψηφοφόροι του κόμματος αλλά και αυτοί που «μετοίκησαν» στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα δείχνουν να γυρνούν την πλάτη στο διχαστικό λόγο και στις προσπάθειες αναβίωσης συνθηκών «ανταρτοπόλεμου».
Αυτό άλλωστε καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις όπου επιβεβαιώνεται πως οι ψηφοφόροι θέλουν μια συστημική κεντροαριστερά και όχι μια αντισυστημική που αναζητεί κινηματικές μορφές αυτοοργάνωσης και αντιπολιτευτικές τακτικές πεζοδρομίου.