Του Σταυρου Λυγερου
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η οικονομία βυθίζεται περισσότερο στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και η απόκλιση από τους δημοσιονομικούς στόχους μεγαλώνει, παρότι το βιοτικό επίπεδο των νοικοκυριών υποβαθμίζεται δραστικά. Αν και είναι εξόφθαλμο πια ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική οδηγεί σε αδιέξοδο, η τρόικα εμμένει με θρησκευτικό δογματισμό στη συνταγή της, αποδίδοντας την αποτυχία στις υπαρκτές ολιγωρίες της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα, και η συνταγή είναι λανθασμένη και ο «μάγειρας» είναι κακός. Το αποτέλεσμα είναι ότι με την πάροδο του χρόνου πολλαπλασιάζονται τα οικονομικά και κατ’ επέκταση τα κοινωνικά ερείπια, χωρίς να διαφαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Αυτό έχει ως συνέπεια η θερμοκρασία στην κοινωνία συνεχώς να ανεβαίνει. Αν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κοινωνική δυναμική, είναι προφανές ότι έχουμε εισέλθει σε εύφλεκτη ζώνη.
Η Ελλάδα είναι πιασμένη στη μέγγενη. Από τη μία πλευρά είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τις εντολές της τρόικας για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Από την άλλη, όμως, η συνταγή της τρόικας όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα, αλλά και απειλεί να προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη. Αντιμέτωποι μ’ αυτή τη σκοτεινή προοπτική, ορισμένοι ψάχνουν τη λύση σε μια συμμαχική κυβέρνηση των δύο κομμάτων εξουσίας. Η θετική ψήφος της Ν.Δ. στο νομοσχέδιο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια αναζωπύρωσε τη φιλολογία περί συναίνεσης και οι δηλώσεις Λοβέρδου και Ρέππα έσπρωξαν τη δημόσια συζήτηση στο ενδεχόμενο της συγκυβέρνησης. Το έργο είχε ξαναπαιχθεί τον περασμένο Ιούνιο και μάλιστα με το ευρωπαϊκό «ιερατείο» να ασκεί ασφυκτικές πιέσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Οπως θυμούνται οι αναγνώστες, όμως, το εγχείρημα ναυάγησε.
Είναι αξιοσημείωτο ότι κανείς δεν κάνει τον κόπο να εξηγήσει, γιατί μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. θα ήταν αποτελεσματική, όταν τα δύο κόμματα εξουσίας είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας. Δύο λάθη ποτέ δεν έκαναν ένα σωστό. Αναμφίβολα, η τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα έκανε πανεύκολη την ψήφιση νόμων. Εστω και με δυσκολία, όμως, τα μέτρα ψηφίζονται. Αντί να ανατάξουν την οικονομία, όμως, οξύνουν την κρίση. Ούτε η μετακόμιση της Ν.Δ. στην όχθη της συμπολίτευσης θα άλλαζε τα πράγματα. Η Ν.Δ. διαφωνεί, αλλά δεν εμποδίζει την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, πυροδοτώντας κοινωνικές αντιδράσεις. Και να το ήθελε, άλλωστε, δεν είναι σε θέση. Οι ταξιτζήδες θα κατέβαιναν στον δρόμο, ακόμα κι αν ο νεοδημοκράτης πρόεδρός τους ήταν αντίθετος.
Η σημαία της συναίνεσης δεν είναι εύρημα του Παπανδρέου. Πριν από αυτόν ο Καραμανλής και πριν από εκείνον ο Σημίτης είχαν υψώσει την ίδια σημαία. Οταν ένας πρωθυπουργός αντιμετωπίζει δυσκολίες, επιχειρεί να καταστήσει την αξιωματική αντιπολίτευση συνυπεύθυνη και συμμέτοχη στο κόστος. Η συναίνεση ακούγεται ωραία, αλλά αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι μία ξεκάθαρη στρατηγική εξόδου από την κρίση. Κι αυτή τη στρατηγική δυστυχώς δεν την υποκαθιστά ούτε η συναίνεση ούτε η συγκυβέρνηση.