Ο εθελοντισμός και η προσφορά “ξεχείλισαν” στη Θεσσαλία αυτές τις ημέρες και πολύ καλά έκαναν. Αυταπάρνηση, αλληλεγγύη, ανθρωπισμός δεν χωράνε σε λίγες γραμμές, δεν χωράνε σε λόγια, ειδικά σε μια χώρα που ό,τι έχει κατακτήσει το οφείλει στους κόπους και στη φροντίδα των ανθρώπων της και όχι στο σχεδιασμό των ηγητόρων της.
Αρκούν όμως άραγε ένα χέρι που βοηθά, μια κουτάλα που μαγειρεύει, ένα 10αρικο στο κοινό ταμείο που συγκεντρώνεται, ένα φτυάρι που φτυαρίζει τη λασπουριά, να αντικαθιστούν την πολιτική βούληση που αντί για αντιπλημμυρικά έργα επέλεξε να κατασκευάσει φαραωνικά φράγματα καταμεσής στην οροσειρά της Πίνδου και να ασφαλτοστρώνει δρόμους μόνο για να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες στις βουνοκορφές της, αρκούν για να αντικαθιστούν δεκάδες πληρωμένες καταχωρήσεις διαφήμισης του “έργου” του Περιφερειάρχη σε όλα τα μέσα, αρκούν για να αναπληρώσουν μελέτες που δεν σχεδιάστηκαν και έργα που δεν προκηρύχθηκαν;;;
Όχι δεν αρκούν. Και δεν φθάνουν για να σώσουν τον κόσμο που καταστράφηκε. Αρκούν όμως για να μας κρατήσουν όρθιους και αποφασισμένους μέχρις ότου κληθούμε να αποδώσουμε τις ευθύνες εκεί που κατά την άποψη της κάθε μιας και τους κάθε ενός αντιστοιχούν.
Μέχρι τις 8 Οκτώβρη.