Το σχολειό είναι εξ ορισμού τόπος ελευθερίας έκφρασης, αλληλεγγύης, ισότητας, αλτρουισμού, διακίνησης και ανταλλαγής ιδεών, σκέψεων, απόψεων, σύνθεσης και τόσων άλλων…
Έτσι αντιλαμβάνομαι το χώρο που εργάζομαι. Μπαίνω το πρωί κι αντικρίζω μια φράση: «Σχολείο δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, είναι το άναμμα μιας φλόγας» Πιστεύω πως όλοι μας αυτό έχουμε στο νου, όχι μόνο σαν δάσκαλοι μα και σαν γονείς σαν κοινωνία. Το θεωρούμε αυτονόητο.
Μα και βέβαια εδώ που ζούμε, σε ένα ελεύθερο κράτος κι ας γκρινιάζουμε για τόσα άλλα. Έχουμε την ευκαιρία και γκρινιάζουμε. Έχουμε την ελευθερία και φωνάζουμε,να αντιδρούμε, να διαφωνούμε.
Ας πάμε λίγα χιλιόμετρα ανατολικότερα δίπλα μας , στους γείτονες μας, στην καθ ημάς Ανατολή.
Είχα μεγάλη χαρά που επισκέφτηκα την γείτονα χώρα και ιδιαίτερα την Πόλη των πόλεων την Κωνσταντινούπολη. Όχι σα τουρίστας μα σα δάσκαλος, φιλοξενούμενος από συναδέλφους δασκάλους, ανθρώπους της καθημερινής βιωτής και πάλης, που ασχολούνται όπως κι εγώ με τα βλαστάρια του αύριο τα παιδιά.
Γράφω τούτες τις αράδες, γιατί αυτά που είδα μου έγιναν κόμπος στο στομάχι, μια πίκρα που δε ξεπεράστηκε από τα σερμπέτια των παραδοσιακών εδεσμάτων της γείτονος.
Η εικόνα τα λέει όλα. Μπροστά στην είσοδο των σχολείων , να σου μια ογκώδης αφίσα (λες κι ο όγκος δίνει αξία) με τη σημαία της χώρας και μέσα του κολάζ φωτογραφιών από ένα πραξικόπημαπου κατέληξε σε διώξεις χιλιάδων συναδέλφων μας μέχρι και τώρα που γράφω ή διαβάζετε τις γραμμές αυτές, αναδεικνύοντας την αστυνομοκρατία και την ενίσχυση του περίγυρου ενός «δημοκρατικά;;; εκλεγμένου;;;; ηγέτη;;;;». Και πάνω να γράφει…..15η Ιουλίου η νίκη της Δημοκρατίας. Της ποιάς;;;; Αυτής της δημοκρατίας που όταν αναφέρεις το όμονα του «ηγέτη;» η απάντησηπου εισπράττεις: «Φίλε μου Δημήτρη συγγνώμη δε μπορώ να μιλήσω γι αυτό». Κι όχι από ένα άτομο μόνο, μα από πολλά στόματα. Πλάκωμα φοβέρας, αναστεναγμός σκλαβιάς. Ένιωσα άσχημα σκεπτόμενος…βρε λες να με νομίζουν ότι θα τους καταδώσω;… Λυπήθηκα πολύ!
Δε μπα δε πα να έχουν οργανωμένες εγκαταστάσεις,φρουφρου κι αρώματα όλα, βρε δε μπα να προσπαθούν να περάσουν εικόνα όμορφη στυλιζαρισμένη, όταν κοιτάς δασκάλους στα μάτια να γκριζάρει το βλέμμα τους, αντί να πετά φλόγες, αναποδιάζεις, νιώθεις προσβεβλημένος γιαυτούς, που δε χαμογελούν εύκολα, που φοβούνται τη σκιά τους, ακόμα και τα παιδιά τους!!!
Ναι!! σωστά το βλέπετε τα ίδια τα παιδιά τους!… Δε τα αφήνουν μόνα τους στο πάρκο να παίξουν, τα συνοδεύουν. Ο λόγος; Απλός ! Αν κάποιο παιδάκι πει κάτι που άκουσε στο σπίτι και τα αλλά παιδιά το μεταφέρουν στους γονείς τους , τι θα συμβεί; ….Μπορεί να χάσουν τη δουλεία τους, το μέλλον τους, την υπαρξή τους, για τι θα κρίνουν τον «ηγέτη» τους, έναν καθαρό δικτατορίσκο με πλοκάμια απλωμένα ακόμη και στις παιδικές χαρές.
Όταν ένα δάσκαλος δυναστεύεται τότε καταδυναστεύονται τα παιδιά. Αυτό θέλει ο σουλτάνος, να έχει στο μέλλον γενίτσαρους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια.
Κατάλαβα ότι, οι πολίτες της γείτονος , θέλουν να ζήσουν ελεύθερα, να πλησιάσουν την Ευρώπη, να είναι κοντά μας και να είμαστε κοντά τους. Μας έχουν ανάγκη πιστέψτε το. Δε ζουν. Κι ούτε δίνουν σημασία σε πολέμους και γκρίζες ζώνες! Θέλουν να είναι ελεύθεροι σα και μας. Δε τους νοιάζουν οι μισθοί . Δε τους απασχολούν οι πολυτέλειες.
Δε στο λένε με τα λόγια . Το διαβάζεις στα μάτια τους.Στο δείχνει η αγκαλιά τους…..
Δημήτρης Κ. Νούλας