Ξαφνικά πίσω από την πλάτη μου άκουσα πάρα πολλές φωνές κι ένα πλήθος που συνωστίζονταν απ έξω και που φαινόταν αποφασισμένο να θέλει να μπει μέσα. Πάγωσα και φοβήθηκα για το χειρότερο, δηλαδή την επάνάληψη των γεγονότων πριν από δυόμιση χρόνια, όταν ένα πρωινό δέχτηκα την επίθεση…
Ήμουν έτοιμος να το σκάσω, όμως, μου έκανε εντύπωση το είδος των επιφωνημάτων που έμοιαζαν περισσότερο με εκδήλωση χαράς, παρά με ξεφωνητά μίσους. Και πράγματι αυτό που αντίκρισα μπροστά μου, ήταν μια χαρούμενη ομάδα αποτελούμενη από την οικογένεια μου σε πλήρη απαρτία, τις γυναίκες, τα κουτσούβελα και τους άντρες να με περιτριγυρίζουν και να με αγκαλιάζουν χαρούμενα…
Δεν καταλάβαινα τίποτα. Μήπως ήμουν θύμα μιας παραίσθησης; Αν ίσχυε αυτό, η γυναίκα μου έμοιαζε να είναι κι αυτή θύμα της ίδιας μαγείας, καθώς είχε ξαφνιαστεί από αυτό τον αναβρασμό.
Πολύ σύντομα ένα γλέντι ξεκίνησε με μουσική κι όλοι συγγενείς, φίλοι και γείτονες ενώθηκαν . Σα να είχαν πάρει κάποιο σήμα μαζεύτηκαν για να γιορτάσουν την επιστροφή μου. Ήμουν απολωλός κι επέστρεψα…. «Να που ο αγαπημένος γιος γύρισε». Μια γιορτή στήθηκε στο άψε σβήσε. Σε χρόνο μηδέν έσφαξαν πολλά παχιά μοσχάρια, για να ταϊστούν οι συνδαιτυμόνες. Ο πατέρας μου είχε οργανώσει τα πάντα πολύ καλά….
Μπορεί να μην ένιωθα πια αισθήματα αγάπης για εκείνον, αλλά υπήρχε ένα πράγμα που του αναγνώριζα, την ικανότητα του να κατευθύνει προς το συμφέρον του τις περιστάσεις και να τις οργανώνει με μαεστρία! Άλλωστε εκείνος ήταν κι όχι τόσο εγώ που αποτελούσε το κέντρο της ομήγυρης, η οποία συνεχώς μεγάλωνε. Όλοι στριμώχνονταν γύρω του, να τον συγχαρούν για την επιστροφή του γιου του και του έφερναν δώρα. Κι εγώ ήμουν στο πλάι του και χαμογελούσα σ όλο τον κόσμο, αλλά μέσα μου ήθελα να κλάψω…
Τι ήταν αυτή η κωμωδία, που έμοιαζε όλο και περισσότερο ύποπτη; Ήταν δυνατόν να χαίρονται αληθινά και ειλικρινά με την επιστροφή μου, ενώ θα έπρεπε να φοβούνται περισσότερο την εκδίκηση μου; Στοιχειωμένος από αυτές τις αναπάντητες ερωτήσεις, πέρασα σαν παρατηρητής, με σφιγμένη καρδιά, μέσα απ αυτές τις χαρές, χωρίς να νιώθω κανένα από εκείνα τα αισθήματα που προσποιούμουν ότι ένιωθα.
Ένιωθα αηδιασμένος από αυτή την αφθονία. Και όλα αυτά γιατί; Για να εξυπηρετήσουν μια άθλια παρωδία!… Τελικά κατάλαβα τι ήταν εκείνο που περίμεναν σίγουρα από μένα… να κρατήσω τη θέση μου στο όμορφο τραπέζι μιας ενωμένης οικογένειας, μετά από μια μεγάλη δοκιμασία.
Πίσω όμως από αυτό το ψέμα, ανακάλυψα κάτι άλλο που με πόνεσε περισσότερο. Τελικά εκείνο που μετρούσε πιο πολύ από την αμοιβαία αγάπη για εκείνους και ειδικά για τον πατέρα μου, ήταν η καλή φήμη, αυτά που θα του έλεγαν και ο φόβος μη χάσει το κύρος του.
Άλλωστε αυτός ο φόβος είχε κατευθύνει από την αρχή τις αντιδράσεις του κι εκείνη την ανήκουστη βία απέναντί μου. Ήταν η έγνοια τους να συγκαλύψουν την αποστασιοποίηση μου από το δικό τους γίγνεσθαι στη ζωή και να κουκουλώσουν τούτο το κατ αυτούς σκάνδαλο….
(Συνεχίζεται….)
Ο κατά συρροή ονειροπόλος
Δημήτρης Νούλας