Όταν έρχονται μέρες γιορτινές, πάντα η ανθρώπινη διάθεση ανυψώνεται με μια τάση υλικής διάθεσης που κρύβει και λίγη πνευματικότητα.
Μέρες σα τα Χριστούγεννα νιώθουμε κάπως ευάλωτοι στο «καλό», η σκληρότητά μας αμβλύνεται, λειτουργούμε συνεργατικά, αλληλέγγυα.
Γιατί όλο αυτό; Για να φτιάξουμε καλύτερη εικόνα; Για να νιώσουμε ότι κάναμε το καλό, το χρέος μας απέναντι στους συνανθρώπους μας; Να γεμίσουμε θετική ενέργεια;
Ρίψαμε τον οβολόν μας εντός του κυτίου, φουσκώσαμε σα παγώνια, κρύψαμε την εσώτερη γύμνια μας, σκύψαμε στο θέλω μας, και ήρεμοι πλέον είπαμε..ας κάνουν κι άλλοι το καλό…..
Η συμπεριφορά μας όχι απλά είναι ταυτόσημη του φαρισαϊσμού, αλλά τον ξεπερνά πολύ!!…
Κάποιες μέρες σκεφτόμαστε τους άλλους, τις υπόλοιπες;…
Κάποιες μέρες ενδυόμεθα τον μανδύα του χρέους… και μετά;
Κάποιες μέρες η καλοσύνη μας περισσεύει… μετά η κακία κατοικοεδρεύει…
Κι όλα αυτά γιατί η απλότητα υπερκεράστηκε από το φαίνεσθαι.
Όλα αυτά γιατί το εγώ ακόμη και σήμερα γίνεται τείχος και τοίχος…
Κι έρχονται μέρες όπως τα Χριστούγεννα για να τα εκμεταλλευθούμε, να προβληθούμε, με δωρεές, με τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης να διοργανώνουν εκδηλώσεις που θα αναδείξουμε τον ανθρωπισμό μας και αυτοί θα εισπράξουν τα εύσημα-ένσημα των υπηρεσιών τους επ αγαθώ της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως …
Κι όταν τα φώτα σβήσουν και το χειμωνιάτικο σκοτάδι καλύψει τα αριθμητικά σύμβολα του νεότευκτου 2015… η υγρασία, η μούχλα κι η ομίχλη εδραιώνονται ξανά στις ψυχές μας… τότε να πάλι «τα φαντάσματα» των άστεγων… των πεινασμένων… των εξαθλιωμένων.
Εμείς βέβαια τώρα θα τα βάζουμε με τα μνημόνια, πως αυτά φταίνε για την εξαθλίωση (κι όχι άδικα)….Φωνασκούμε για τις εξαγορές νίπτωντας τα χεράκια μας. Το ιερό καθήκον μας το πράξαμε η συνείδησή μας πλέον εξ απαλών ονύχων, στο καλαθάκι της λήθης να ηρεμεί….
Το κοινωνικό κράτος διαλυμένο, οι φωνές όλων ημών των αγανακτισμένων, για την αδικία που πέρασε στο πετσί μας… όχι του διπλανού μας….
Και στη σκοτεινή γωνιά της κεντρικής γέφυρας, εκεί που το φως από τα ονειροπαρμένα λαμπιόνια, μας μεταφέρουν στον ουρανό και υμνούν τη γέννηση του Θεανθρώπου, ενός Θεανθρώπου παραγεμισμένου ζωντανές φάτνες ,μύλους, ξωτικά… εκεί ένας άλλος Χριστούλης που δε τον πιάνει το μάτι , γιατί ο εκτυφλωτισμός των πυροτεχνημάτων μας έκανε ολέθρια τυφλούς.. εκεί λοιπόν ένας Χριστός περιμένει την ανα..γέννηση μας για να ζούμε Χριστούγεννα ολόχρονα κι όχι απλά δωδεκαήμερα….
Ίσως με την αλλαγή τα λόγια του ποιητή ζωντανέψουν …. «να μπαίνει μές στο σπίτι μας η Βηθλεέμ η πόλη».
Δημήτρης Κ. Νούλας
.