Ο Βαγγέλης χάθηκε έφυγε από τούτη τη ζωή….
Αρχίζουν τα μέσα ενημέρωσης , τα μέσα δικτύωσης, οι αγανακτισμένοι πολίτες, οι ειδικοί, οι ανειδίκευτοι, οι εμπειρογνώμονες, οι αναλυτές, οι ψυχολόγοι, οι ντετέκτιβ…. οι… οι… οι…
Αναλύσεις σε βάθος, σε ύψος, σε μάκρος… Γιατί; Πως; Τι;
Ερωτηματικά απεριόριστα-αόριστα… απαντήσεις να ξεχειλίζουν, μελάνη γραφίδων τόνοι…. (μαζί και τούτες οι αράδες) για να προσθέσουμε την ποσότητα του πόνου, την αμέριστη συμπόνια, το ότι είμαστε μαζί με τους οικείους του….. Σοκαρισμένοι! Πάγωσε η Ελλάδα… κλπ… κλπ … μυριάδες τα μηνύματα συμπαράστασης….
Η πολιτεία θα πράξει τα δέοντα, μέσα στην ολοκληρωτική της ανιδεότητα, οι ένοχοι θα βρεθούν, οι ευθύνες θα αποδοθούν… θα αρχίσει εμπεριστατωμένη έρευνα, ώστε να μην υπάρχουν άλλα θύματα βίαιης συμπεριφοράς, οι επιστήμονες με τα φώτα τους θα βοηθήσουν στο να κατανοήσει η κοινωνία, το σχολείο να βοηθήσει και όλα αυτά τα διάφορα λογοκαμώματα….
Οι ΕΝΟΧΟΙ θα βρεθούν…. και θα τιμωρηθούν, αυτή η φράση και ο θυμός πρυτανεύει σήμερα, αύριο, μεθαύριο, άντε για μια βδομαδίτσα… Κι αυτό γιατί οι ΕΝΟΧΟΙ είμαστε ΕΜΕΙΣ!.. Το γνωρίζουμε βέβαια, μα πίσω από τα δάκρυα τις αναρτήσεις τα λόγια συμπόνιας τις μνημοσυνιακές συγκεντρώσεις τα μαύρα βέλο στις οθόνες …καλύπτουμε την ενοχή μας κρύβουμε το κυνήγι των ερινυών…
Ότι και να λέμε τον πόνο της μάνας δε τον αγγίζουμε… μόνο αυτοί που χουν χάσει παιδί… κι αυτοί δε μιλούν, ακολουθούν τη βουβή ρότα συνοδεύοντας το Βαγγέλη σε ένα άλλο κόσμο, εκεί που θα συναντήσει τα δικά τους πρόσωπα…
Πίσω από το κατώφλι όλων μας κρύβονται οι υπεύθυνοι.. απέναντι από τον καθρέφτη που χτενιζοβαφόμαστε… εκεί μεγαλουργούν οι ευθύνες…
Μιλάμε πλέον για τον άδικο χαμό και τη μνήμη ενός παιδιού…. Για ένα παιδί που άνετα μπορούσε να είναι παιδί μας, αδέλφι μας, εγγόνι μας… αλλά δεν είναι όπως και να το κάνουμε.. δεν είναι!!
Έχουμε σαν άνθρωποι ένα όπλο ..την ΑΓΑΠΗ… Αυτή τη βγάζουμε τώρα σε στιγμές που δεν έχει καμιά αξία, όπως το χαμό του Βαγγέλη… Αν τη χρησιμοποιούσαμε στη καθημερινότητά μας από το ξημέρωμα μέχρι το άλλο ξημέρωμα δε θα είχαμε χαμένες ψυχούλες, δε θα θρηνούσαν μανούλες…..
Ξέρετε είναι πολύ πολύ απλό… χρειάζεται ένα λεπτό (ίσως και λιγότερο) σημασίας στους συν-ανθρώπους μας…
Μόνο αυτό έχω την αίσθηση ότι μας κάνει ανώτερους…
Αλήθεια διδάσκεται η ΑΓΑΠΗ στα σχολεία μας….;;;
Για την ψυχούλα του παλληκαριού ότι και να πω είναι ελάχιστο……………………………………………
Η μετοχή στον πόνο είναι μία… μετοχή στην αλλαγή προσωπικά και συλλογικά!
Συγγνώμη Βαγγέλη…. (άραγε φτάνει;)
Δημήτρης Κ. Νούλας
.