Μπερδεμένος είμαι, μια τρικυμία εν κρανιώ την έχω. Όχι ότι παίρνω lexotanil να ηρεμήσω, μα ένα τρέμουλο με πιάνει κάθε φορά που αντικρίζω στα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά περισσότερο, τα στρέμματα των ολόφρεσκων μαϊντανών (τι μου φταίει το πολύτιμο βότανο; μα επιθυμώ να κρατηθώ σε ευγενές επίπεδο και να μην χαρακτηρίσω αλλιώς), στολισμένων , επαρμένων, να χαριεντίζονται μπροστά σε εκκλησιές, σε λείψανα Αγίων σε Άγιες Εικόνες αντίγραφα ή μη (δεν είναι της ώρας αυτό).
Σε κάθε πανηγύρι, κάθε γιορτή και σχόλη πετάγονται οι δροσοστολισμένοι-χρυσοστολισμένοι μαϊντανοί, να μπαίνουν στις εκκλησιές, να στέκουν μειδιώντας ώστε να φαίνεται η υπέροχη οδοντική λεύκανση που τόσα ευρά έσκασαν να τη φτιάξουν. (Εγώ πάντως μια οδοντική στραβομάρα την έχω). Το ατσαλάκωτο ρουχαλάκι με την απαστράπτουσα φίρμα, το κραγιόνι που δε χαλάει, μα αφήνει στην εικόνα ή το λείψανο ένα ροδαλό χρωματάκι , για να ξεφύγει από την πολυκαιρία, η γραβατούλα, οι κομμώσεις ,τα 12ποντα που συνάδουν με το δωδεκαήμερο που έρχεται εντός ολίγου.
Και τσουπ…. στέκονται πρώτοι και καλύτεροι σε θέσεις που έχουν τα ονοματεπώνυμα τους «Επίσημοι»!!… Αλήθεια υπάρχει επίσημος στην ορθόδοξη πίστη; Τι σημαίνει επίσημος; Και ποια τιμή προσδίδουν όλοι-ες αυτοί-ες σε κάθε γιορτή της πίστης; Εγώ δηλαδή δεν είμαι επίσημος; Ο Χριστός τι λέει ; Οι Άγιοι του;
Επίσημοι στην Ορθοδοξία είμαστε ΟΛΟΙ!!
Κι όλοι τούτοι μα κι αυτοί που τους ασπάζονται μια τιμή προσδίδουν. Είναι η τιμή προς τους εαυτούς τους. Εμείς είμαστε άνθρωποι μετέχοντες των λατρευτικών εκδηλώσεων της περιοχής μας, τιμούμε την μνήμη των Αγίων, πορευόμεθα πάντα με τη σκέψη στην πίστη και τον λαό του Θεού τον «ηγαπημένο» (όπως έλεγε κάποιος μητροπολίτης). Μα είναι δυνατόν να γίνει υποδοχή εικόνας χωρίς μαϊντανούς; Όχι βέβαια!! Η τιμή πηγαίνει στην εικόνα , στον Άγιο; Στον Άγιο αποτίουν τιμή; Έτσι λένε…. Πείτε μου τώρα εσείς ο Άγιος χρειάζεται παράτες; Χρειάζεται χρυσοποίκιλτα πανωφόρια; Μήπως ..λέω …μήπως αυτό που επιθυμεί, είναι η μίμηση της ζωής του; Τα άλλα τι να τα κάνει;
Ας βάλουμε λίγο το έρμο νου να δουλέψει!.. Από μικρό παιδάκι έμαθα ότι αυτό που πιστεύω ,το ζω και το βιώνω χωρίς να το διατυμπανίζω. Χωρίς να το περιφέρω για να με δουν, να με προσέξουν , ή λόγω υποχρέωσης. Μα είναι ο λαός κι ο κλήρος μαζί. Ο επίσημος θα λείπει;;; Τι θα πουν; Έπειτα θα φιλήσω και κάνα δυο χέρια Μητροπολιτών, κάνα δυο χέρια ιερωμένων, για να δείξω πόσο ευσεβής άνθρωπος του Θεού είμαι!
Αλισβερίσι το λέω εγώ κι όχι πίστη απόδοση τιμής σε Αγίους ιερές εικόνες!
Αλισβερίσι μιας κάστας ανθρώπων που έχουν ρόλους κι όχι ουσία. Γιατί η ουσία πηγάζει εν τω κρυπτώ. Ο φαρισαϊσμός εν τω φαίνεσθε. Αν νιώθω την πίστη μου πηγαίνω να προσκυνήσω ήρεμα, κάπου να δώσω τον εαυτό μου, χωρίς παράτες , χωρίς κάμερες, φωτογραφίες, καρτούλες «επισήμων».
Το επικοινωνιακό ρουσφέτι βολεύει και βολεύει πολλούς. Τους μόνους που δε βολεύει είναι οι απλοϊκοί άνθρωποι. Όλοι αυτοί που βγάζουν τον πόνο τους ή τη χαρά τους ακουμπώντας τα χείλη στην ιερή εικόνα ή το λείψανο του Αγίου, γιατί νιώθουν την ελπίδα και την ευγνωμοσύνη προς τους Αγίους . Οι άλλοι οι μεγαλοσχήμονες του κόσμου τούτου, οι έχοντες τα γένια και τα χτένια λιβανίζονται μεταξύ τους….
Εν τέλει όλοι μα όλοι χοϊκοί είμεθα…..
Δημήτρης Κ. Νούλας