Μια ακόμη Μεγαλοβδομάδα έφτασε στην Ανάσταση ….μια βδομάδα με «εσωτερική» ανάταση, με υπερβάλλουσα αυτοκριτική, με ορατά τα δάκρυα της συγκίνησης μπρος στον Εσταυρωμένο, με τα ρίγη του κομμωτηρίου να ατενίζουν τον Αποκαλωθήμενο Ιησού, με την ενόραση του καθενός να εποφθαλμιά τον Ιούδα, τον Μυστικό δείπνο να συναγωνίζεται την καθ ημάς καλλιέργεια του ουρανίσκου στα ηδύποτομεζεδοπωλεία της πόλεως, την στιγμή που οι επιτάφιοι συναγωνίζονται στο κάλλος των ανθέων… πιο φρέσκο το δικό μου…!
Κι αυτή η Μεγαλοβδομάδα είχε πάθη, είχε εμπάθειες, είχε κοκορομαχίες, είχε εκμεταλλεύσεις, είχε κλεψιές, είχε φόνους, είχε αδικίες, είχε ανομίες, φαρισαϊσμούς, είχε αδικίες, δικαιώσεις, είχε χαμόγελα, κλάματα, υποκρισίες, αυθεντικότητες, καθαρότητες ψεύδη, αλήθειες είχε ,είχε…. όπως κάθε βδομάδα δηλαδή…!
Φτάνει η ώρα της Ανάστασης, όταν όλοι εμείς «κεκαθαρμένες διανοίες», πορευθέντες τον Γολγοθά του Ιησού την αποκαθήλωση και ταφή του , μέσα από την γλαφυρότητα των παραδόσεων της πίστης μας , τηρούντες μέχρι κεραίας τα πατροπαράδοτα έθιμα μας, αφού φωτογραφήσαμε τα πάθη τα σεπτά, τον Σταυρό, τους ήλους ,τους εμπαιγμούς, τας μάστιγας, τον ακάνθινον στέφανον, έτοιμοι πλέον μετά καθαρής συνειδότος, συνοδοιπόροι του Θεού μας στο πάθος, συμπάσχοντες της Σταύρωσης… μετά την Άκρα ταπείνωση, είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε την Ανάσταση…..
Ποια ακριβώς ;;;…μα αυτή του οβελία, του οίνου, της μπυρός, του κοκορετσίου, του χορού, των εδεσμάτων, των τσουγκρισμάτων, της ροπής προς την μέθη… ….των ασμάτων , της τσίκνας και της γεύσης που κάνει τον ουρανίσκο μας , επουράνιο μα κι επίγειο βασιλιά….
Τούτη την Ανάσταση βιώνουμε πολλάκις…. καθ έτος….
Αλήθεια γίνεται κάτι διαφορετικό;;;;
Αλλάζει σε τίποτε η συνακολουθία της τελετουργίας;…
Όχι… σα μαριονέτες ακολουθούμε την πεπατημένη… σα τα πρόβατα προς σφαγή και τέρψη ημών των ιδίων άνευ ουσίας, άνευ γεύσης , καλυπτόμενοι πίσω από εθιμικές τελετουργίες.
Τούτο επιθυμεί ο Χριστός; Ο Παθών υπέρ ημών;… αυτό είναι το νόημα;.. η καλοστημένη εμπορεία μιας πίστης που έχει χάσει την ουσία της; και δίνει ακρογωνιαίο λίθο στην καθημερινότητα που αν μη τι άλλο συνωμοτεί στον καταποντισμό της εσώτερης ανύψωσής μας;
Όλα τα νοήματα της Μεγαλοβδομάδας σκόνη στο λίβα μιας ρουτίνας ιεροπρεπούς απρέπειας. Όλο το πνεύμα των Παθών του Ιησού, στάχτη στο βωμό του μωλώχ καιροσκοπικών βολεμάτων.
Μηνύματα Αναστάσιμα αντί να κουνήσουν συθέμελα το είναι μας, θάπτονται στη λάβα των εξωτερικευμένων μίζερων αισθήσεων.
Το Χριστός Ανέστη ηχεί ως κέρμα στην σάλπιγγα των απολαύσεων….. Η Ανάσταση έγινε πλέον τσούγκρισμα πολιτικοκοινωνικών εκμεταλλευτών….
Πότε θα νοήσουμε το… Ανέστη Χριστός και πεπτώκασιν δαίμονές;…
Πότε θα βιώσουμε το Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήμασιν;
Πότε θα απολάυομεν την Ανάστασιν;
Βίωμα η πίστη…. .βίωμα Τα σεπτά Πάθη…. βίωμα η ταφή… Βίωμα η Ανάσταση….
Βίωμα;….
Ο Χριστός μας έκανε μια πρόταση απλότητας….
Είναι τόσο δύσκολο να την κατανοήσουμε;….
Χριστός Ανέστη……!!!!
Αληθώς……………………………………………………………………….
Δημήτρης Κ. Νούλας
.