Άρθρο του Χρίστου Λιάπη στο φύλλο του «Ελεύθερου Τύπου», της Παρασκευής 15 Ιουλίου 2022

 

Άρθρο του Ψυχιάτρου, Διδάκτορος του Παν/μίου Αθηνών, Προέδρου του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ και μέλους της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας στο φύλλο του «Ελεύθερου Τύπου», της Παρασκευής 15 Ιουλίου 2022, σελ. 4.

Οι «σκουριασμένες ζώνες», οι «τρελοί» και οι ψευτο-πρόεδροι

Όπως ορίζει ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος που θέλει την εντροπία συνεχώς να αυξάνεται, αν κάτι το αφήσεις χωρίς να κάνεις οποιαδήποτε ενέργεια, το πιθανότερο είναι ότι θα πάει χειρότερα. Ίσως για αυτό δεν είναι τυχαίο που, σε αυτήν την τόσο κρίσιμη για τον πλανήτη συγκυρία, στην άλλη όχθη του ατλαντικού, το ανερχόμενο πολιτικό αστέρι των Ρεπουμπλικανών, Τζ. Ντ. Βανς, την ίδια στιγμή που με αξιέπαινη παρρησία αναφέρεται δημόσια στην ανατροφή του από μία εξαρτημένη από τα ναρκωτικά μητέρα, χρησιμοποιεί μια προεκλογική ρητορική η οποία περιγράφει τον Μπάιντεν ως «τρελό ψευτο-πρόεδρο που αγοράζει πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα και από τον Πούτιν, αλλά όχι από το Οχάιο».
«Ποτέ οι τρελοί δεν είδαν τόσο βαρετή χρονιά», όπως λέει ο Σαίξπηρ στον «Βασιλιά Ληρ». Το εμπεδώνουμε αυτό, κάθε μέρα όλο και περισσότερο, μετά την οικονομική κρίση, την COVID-19 και την πληθωριστική-ενεργειοκεντρική κρίση που επέφερε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Καταστάσεις που συνυπάρχουν τοξικά, στην καθημερινότητά μας, εντός του 2022.
Στη “rust belt”, τη σκουριασμένη ζώνη των παρηκμασμένων αυτοκινητοβιομηχανιών των κενροανατολικών πολιτειών, αυτά τα σημεία μπερδεμένης αλληλούχισης της πολιτικής έκφρασης και της προσωπικής επιτυχίας και αντίδρασης ήταν ήδη εμφανή στις συγκρούσεις των συμφοιτητών μου, στο co-op house του Πανεπιστημίου του Michigan, όπου το 2006, κοντά στο Ohio του Βανς και κοντά στο Detroit των Pistons αλλά και των ανέργων της Chrysler, βρέθηκα για τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στη Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας.
Όμως όσο και αν το σύγχρονο παγκόσμιο πλαίσιο μας μπερδεύει, όσο και αν κλονίσθηκε η διεθνής αξιοπιστία της χώρας μας, όσο και αν επαιτήσαμε, κατά τα όχι και τόσο μακρινά χρόνια της οικονομικής κρίσης, τη Διεθνή Νομισματική Βοήθεια, όσο και αν περιμέναμε και εμείς σε ουρές στα ΑΤΜ, έξω από κλειστές Τράπεζες, όπως οι Μοσχοβίτες του εισβάλλοντος στην Ουκρανία Πούτιν, όσο και αν η ανεργία δρασκέλισε και δρασκελίζει ακόμη το οικονομικό και ψυχολογικό κατώφλι ιδίως των νέων μας, η Ελλάδα μας θα είναι πάντα και πρωτίστως η χώρα του Ελύτη και του Σεφέρη, όπως και η Γερμανία θα είναι πρωτίστως η χώρα του Γκαίτε και του Σίλλερ, έστω και αν το χρονικό της κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας την έφερε στο -ευτυχώς- ευμετάβλητο προσκήνιο της ιστορίας, ως μπροστάρισσα των μνημονίων. Όπως ακριβώς και η Ρωσία θα είναι πρώτα η χώρα του Πούσκιν και μετά η χώρα του διαπράττοντος την αλαζονεία της «Ύβρεως» Πούτιν, όπως υποστηρίζει σχετικώς για εκείνον, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, Λόρδος Όουεν.
Από φοιτητής της Ιατρικής ακόμη, το 1999, σε μία άλλη -τότε- Ελλάδα, 20 χρόνια πριν αναλάβω το τιμόνι του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, χωρίς αυτή η τιμητική επιλογή να έχει αποτελέσει κομμάτι τις μακροπρόθεσμης στρατηγικής που προσπαθούσα να χαράξω, από τότε, για την προσωπική, επιστημονική, ακαδημαϊκή, αλλά και δημόσια πορεία μου, διεκδίκησα -πάντα- τον δικό μου δημιουργικό λόγο αντίστασης και προσφοράς, προσβλέποντας στον καταλυτικό ρόλο της κοινωνικής συμμετοχής και της παραγωγικής αντιπρότασης των πολιτών και στο παυσίλυπο και ελπιδοφόρο μήνυμα όλων των μορφών της τέχνης του λόγου αλλά και της πολιτικής πράξης.
Πιστεύω στους νέους της πατρίδας μας ως φορείς δημιουργικής αντιπρότασης, διαφάνειας, παραγωγικότητας και ανάπτυξης. Και πρέπει όλοι μας να πιστέψουμε στη δύναμη των νέων αυτών που, σφυρηλατημένοι στις αντιξοότητες των πολλαπλών κρίσεων που βίωσε και βιώνει η Ελλάδα μας, αν και αναμετρώνται καθημερινά με τις παθογένειες ενός συστήματος το οποίο ακρωτηριάζει τα όνειρά μας, έχουν (και έχουμε) το κουράγιο να αντιπροβάλλονται (και όχι απλώς να αυτοπροβάλλονται) ως παράγοντες δημιουργίας, ανατροπής και «ποίησης», σε όλα τα επίπεδα της ζωής του τόπου.
Μιας ποίησης που πέρα και πάνω από τις ταμπέλες περί στρατευμένης ή αστράτευτης τέχνης, όταν σβήνουν οι οθόνες της φαντασμαγορίας, ή της πολεμικής και ατομικής φρίκης, όταν κλείνουν οι χρηματιστηριακοί πίνακες των ενεργειακών spreads, μπορεί να γίνει το σύγχρονο μήνυμα αντίστασης, απέναντι στην κάθε μορφή βαρβαρότητας και εξάρτησης.
«Γιατί, η ζωή δεν είναι παρά μια προσωρινή αντίφαση της εντροπίας».

Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc,PhD
Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ
Μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας
chliapis@yahoo.gr