Είναι γνωστή και απλή η διαδικασία έκδοσης συναινετικού διαζυγίου. Εφόσον έχουν συμφωνήσει οι σύζυγοι, λίγα διαδικαστικά θέματα, υπογραφή σε συμβολαιογράφο και καταχώρηση της πράξης στο ληξιαρχείο. Και τέλος.
Η πνευματική λύση του θρησκευτικού γάμου (με διαζευκτήριο από τη Μητρόπολη) δεν επηρεάζει το κύρος της περί διαζυγίου πράξης, αλλά απλώς αποτελεί προϋπόθεση για την τυχόν τέλεση νέου θρησκευτικού γάμου (γνωμ. ΕισΑΠ 2688/1995).
Πράγματα που έχουν λυθεί εδώ και πάνω από 25 χρόνια, δηλαδή.
Οι (προσφάτως τροποποιηθείσες) διατάξεις του Αστικού Κώδικα λένε ρητά πως «Η λύση του γάμου επέρχεται με την κατάθεση αντιγράφου της συμβολαιογραφικής πράξης στο ληξιαρχείο όπου έχει κατατεθεί η σύσταση του γάμου, ή με ενημέρωση του ληξιαρχείου με χρήση Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών». Σαφές και αυτό.
Το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης αποφασίζει να «απλοποιήσει» τη διαδικασία του συναινετικού. Με μερικά κλικ κλπ. κλπ.…
Και ξαφνικά το διαζευκτήριο γίνεται προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της διαδικασίας συναινετικού διαζυγίου! Αναγκαίο βήμα για την ολοκλήρωση της (ψηφιακής και απλοποιημένες, κατά τ’ άλλα…) διαδικασίας:
«Αν ο γάμος ήταν θρησκευτικός, ο συμβολαιογράφος θα πρέπει να εισάγει στην εφαρμογή τα στοιχεία από την απόφαση πνευματικής λύσης γάμου και ειδικότερα την ημερομηνία της έκδοσης από την Μητρόπολη και τον σχετικό αριθμό πρωτοκόλλου της Μητρόπολης», μας λέει το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Μόνο μετά από αυτό το στάδιο μπορεί να ολοκληρωθεί η διαδικασία στο ληξιαρχείο!
Το κράτος για άλλη μια φορά αναγνωρίζει de facto δημόσια εξουσία στην Εκκλησία. Οι πνευματικές εξουσίες πλέον καταχωρούνται σε ψηφιακές πλατφόρμες! Ελπίζω στο αρμόδιο Υπουργείο να καταλάβουν έγκαιρα το (νομικό και θεσμικό) λάθος και να το διορθώσουν Διότι αλλιώς θα το βλέπουν στο Ιράν και γελάνε.
Σε αντίθεση με τον τίτλο του Νίκου Αλιβιζάτου, 1 βήμα μπροστά, 2 πίσω.