ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στήθηκε, όταν οι δύο μεγάλες δυνάμεις της ηπειρωτικής Ευρώπης, Γαλλία-Γερμανία, συνειδητοποίησαν, ότι η προαιώνια μεταξύ τους εχθρότητα και αντιπαλότητα μόνον πολέμους και καταστροφές γεννούσε. Εν τάχει υπενθυμίζω τα πιο πρόσφατα γεγονότα.
Το 1806 τα Ναπολεόντεια στρατεύματα εισβάλουν στη Γερμανία και καταλύουν την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού έθνους. Είναι το τέλος του α΄ Ράϊχ. Το 1871 με το Γαλλοπρωσικό πόλεμο οι Γερμανοί παίρνουν την ρεβάνς και η νίκη τους σηματοδοτεί την ενοποίηση της Γερμανίας. Είναι η απαρχή του β΄Ράϊχ υπό τον Όττο Φον Μπίσμαρκ. Το 1914 έχουμε τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο, όπου το βασικό θέατρο των επιχειρήσεων διεξάγετε στα γαλλογερμανικά σύνορα-δυτικό μέτωπο-, με ηττημένη τη Γερμανία και οι Γάλλοι επανακτούν τα απολεσθέντα. Κάπου εκεί τερματίζεται και η ιστορία του β΄ Ράϊχ, και το 1933 με την ανάληψη της καγκελαρίας από τον Χίτλερ έχουμε το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την ανασύσταση του γ΄Ράϊχ.
Ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, δεν ήτο παρά η συνέχεια και ηπροέκταση του Α΄ παγκόσμιου πολέμου, καθώς αρκετοί λογαριασμοί παρέμεναν ανοικτοί. Με την λήξη του Β΄παγκόσμιου πολέμου οι δύο χώρες επαναπροσδιορίζουν τις σχέσεις τους. Αποφασίζουν να δώσουν ένα τέλος σ’ αυτή την πολεμική διελκυστίνδα, παρά το γεγονός, ότι τους χώριζαν ποταμοί αίματος. Υπερπηδούν τα τεράστια ιστορικά βάρη που τις χωρίζουν, συνειδητοποιώντας, ότι δεν αξίζει για κάποια τετραγωνικά χιλιόμετρα αυτή η ανθρώπινη και υλική καταστροφή. Έτσι, βάζουν τα σπαθιά στα θηκάρια τους. Πρώτο βήμα συνεργασίας η ίδρυση το 1951 της ευρωπαϊκής κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα στην οποία προσχωρούν πάραυτα οι χώρες της Βenelux και η Ιταλία. Εμπνευστές , δύο μεγάλοι Γάλλοι ευρωοραματιστές, ο Ρομπέρ Σουμάν και ο Ζαν Μονέ.
Αυτή, ήτο το πρόπλασμα της μετέπειτα Ε.Ο.Κ., η ιδρυτική πράξη της οποίας υπεγράφη το 1957 στο Δημαρχείο της Ρώμης. Από κει και πέρα η πορεία της είναι εκπληκτική. Το ένα μετά το άλλο τα ευρωπαϊκά κράτη σπεύδουν να ενταχθούν, και κάπως έτσι φθάσαμε στο σημερινό σχήμα της Ε.Ε. που αριθμεί 27 μέλη. Ο υπερεθνικός αυτός οργανισμός καταλαγιάζει τα εθνικά πάθη, και έτσι έχουμε μια μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας πρωτόγνωρη για την Ευρώπη. Μπορεί η Ε.Ε. να υπολείπεται ακόμη των οραματικών στόχων της ολοκλήρωσης της, όμως αποτελεί την μοναδική προοπτική για μια ειρηνική και ανταγωνιστική Ευρώπη. Τρομάζω στην ιδέα μιας διάλυσης της Ε.Ε.
Αυτό θα σηματοδοτήσει εθνικές περιχαρακώσεις και προπολεμικές εθνικιστικές εξάρσεις, με ό,τι κάτι τέτοιο συνέπεται. Η Ευρώπη, από πλανητικός ηγήτορας όπως της ταιριάζει η Ιστορία της και ο πολιτισμός της, θα μεταπέσει σε παρία και ουραγό του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Μία κατακερματισμένη Ευρώπη, θα την καταπιούν οι γεωγραφικοί και πληθυσμιακοί γίγαντες (ΗΠΑ-Κίνα-Ινδία κλπ). Ακόμη και αυτή η κραταιά Γερμανία από μόνη της, αν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα καταρρεύσει, σε καναδυό δεκαετίες θα φαντάζει ένας λευκός νάνος μπροστά στον αναδυόμενο κίτρινο γίγαντα. Δεν είναι η Κίνα του 18ου και 19ου αιώνα που την κατελάμβανες με ένα σύνταγμα, λεηλατούσες της πρώτες ύλες, και είσουνα και αποκλειστικός εφοδιαστής των όποιων εν πάσει περιπτώση καταναλωτικών αγαθών είχε χρεία. Τώρα, πέρα από στρατιωτική είναι και μια παραγωγική υπερδύναμη. Ποιο ευρωπαϊκό κράτος μπορεί να την αντιμετωπίσει από μόνο του; Κανένα. Καλώς η κακώς, το έθνος-κράτος για την Ευρώπη τουλάχιστον εξεμέτρηση το ζην. Όποιος πιστεύει το αντίθετο, είναι κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό πολιτικά κοντόθωρος. Συνεπώς, όχι απλώς η διαφύλαξη της νυν Ε.Ε. , αλλά η διεύρυνση της και η ολοκλήρωση της πολιτικά, οικονομικά, αμυντικά, κοινωνικά κλπ αποτελεί μονόδρομο. Γι’ αυτό, σ’ αυτές τις εκλογές επιβάλλεται να ενισχυθεί το σκληρό φιλοευρωπαϊκό μπλοκ. Να πριμοδοτηθούν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην ευρωαπαϊκή ιδέα και στη γέννηση του ευρωπαϊκού έθνους. Να απομονωθούν οι εθνικολαϊκιστικές φωνές που υπονομεύουν το οικοδόμημα της Ε.Ε. Να αποδυναμωθεί το ευρωσκεπτιστικό κίνημα, το οποίο μπορεί να μην το ομολογεί ευθέως, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού τους εγκαταβιώνουν διαλυτικές σκέψεις. Είναι εφιαλτική για την ευρωπαϊκή προοπτική η δήλωση της Άλις Βαϊντελ προέδρου των εναλλακτικών AFO της Γερμανίας, ότι η Μ.Βρετανία αποτελεί γι’ αυτήν μοντέλο διαχείρισης, και δεν θα διστάσει να προσφύγει σε δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Γερμανίας στην Ε.Ε., αλλά βεβαίως και οι απόψεις της ομογάλακτης Λεπέν στη Γαλλία, της Ιταλίδας Μελόνι, και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών παρακολουθημάτων αυτών. Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς, ότι νοείται Ε.Ε. χωρίς την Γερμανία ή έστω χωρίς την Γαλλία, οι οποίες αποτελούν τον φέροντα οργανισμό του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Προϋπόθεση όμως για την ενίσχυση του φιλοευρωπαϊκού μπλοκ είναι οι λίστες, νάναι ένας κατάλογος καταρτισμένων επί των ευρωπαπαϊκών υποθέσεων υποψηφίων. Δεν γνωρίζω το ανθρώπινο υλικό των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, στα καθ’ ημάς όμως τα πράγματα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά. Με συνταξιούχους και απόστρατους της πολιτικής ή με lifestyle δεν γίνεται δουλειά. Κάποιοι εξ’ αυτών ενδεχομένως να μην γνωρίζουν καν στοιχειώδη ευρωπαϊκή ιστορία. Το να σφάζονται στη ποδιά κάποιου ‘’λαμπερού’’, δεν είναι και τόσο τιμητικό. Εκεί, χρειάζονται άνθρωποι με μεγάλο ευρωπαϊκό βάθος. Άνθρωποι, που με τον επιχειρηματικό τους λόγο να ενισχύουν το μπλοκ των κεντρομόλων ευρωπαϊκών δυνάμεων αποκαλύπτοντας την επικινδυνότητα των φυγόκεντρων. Η ευρωβουλή είναι σοβαρή υπόθεση. Δεν είναι ούτε πασαρέλα, ούτε χώρος για κάθε πικραμένο.
Γι’ αυτό, ας σκεφθούμε σοβαρά πριν αποφασίσουμε κατά που θα ρίξουμε το σφαιρίδιο μας.
Άντε, και καλό βόλι.
ΥΓ. Είθε, η Γαλλογερμανική συμφιλίωση να αποτελεί οδηγό για την διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις.
Του Αποστόλη Β.Παππά
Αντιδημάρχου
Δήμου Τρικκαίων