Του Αποστόλη Β. Παππά Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Τρικκαίων.
Ας κάνουμε μια υπόθεση. Υποτίθεται, ότι η κυβέρνηση του Κιέβου είναι ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που σπρώχνει την Ουκρανία στο δυτικό μαντρί χωρίς τη βούληση του Ουκρανικού λαού, όπως διατείνεται η Μόσχα. Αν η υπόθεση αυτή ήτο αληθής, τότε θάπρεπε η εξέλιξη των γεγονότων να την επιβεβαιώσει.
Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξεκίνησε στις 24 Φλεβάρη. Αν το Μοσχοβίτικο σενάριο είχε μια δόση αληθείας, τότε ο Ουκρανικός λαός θάβγαινε στους δρόμους να προϋπαντήσει τους Ρώσους ως απελευθερωτές, η Ουκρανία θα είχε καταληφθεί σε 24 ώρες, και ο Ζελένσκιθάχε οδηγηθεί σε λαϊκό δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ίσως τη στιγμή αυτή νάταν και κρεμασμένος. Αντ΄αυτού όμως τι βλέπουμε; Ο ουκρανικός λαός να συσπειρώνεται γύρω από την ηγεσία του. Να αμύνεται λυσσωδώς κατά του εισβολέα. Προτιμά να δει τη χώρα του ισοπεδωμένη παρά υποδουλωμένη. Να διαδηλώνει ειρηνικά μπροστά στα ρωσικά τάνκς στις καταληφθείσες περιοχές. Να παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς, περπατώντας στους ανθρωπιστικούς διαδρόμους που οδηγούν στη Δύση και όχι σ΄αυτούς που οδηγούν στην Ανατολή και στη Ρωσία. Να οργανώνει την άμυνα του σε ολόκληρη την Ουκρανία. Να ανατρέπει όλους τους σχεδιασμούς του Πούτιν και της Ρωσίας. Να αναγκάζει σε αναδίπλωση μια από τις αρτιότερες στρατιωτικές μηχανές του πλανήτη. Εξ’ όλων αυτών, επαγωγικά λοιπόν τεκμαίρεται, ότι η ένταξη της Ουκρανίας στις δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν ήτο απόφαση μιας ‘’ νεοναζιστικής δράκας’’, αλλά η βούληση και η επιθυμία του Ουκρανικού λαού, η τουλάχιστον της συντριπτικής του πλειοψηφίας. Η εξέλιξη της εισβολής αυτό δείχνει και αυτό αποδεικνύει. Μόνον, που αυτό το αυταπόδεικτο ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αρνείται να το αποδεχθεί. Η σύνθεση του είναι ετερόκλητη. Κοινή αφετηρία ο αντιδυτικισμός, με διαφορετική βεβαίως δικαιολογητική και αιτιολογική βάση.
Έχουμε λοιπόν. Η ακροδεξιά, επειδή το τυραννικό καθεστώς της Μόσχας της πάει γάντι. Ένα τέτοιο οραματίζεται κι αυτή. Ινδάλματα της ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι κατά το παρελθόν, ο Πούτιν σήμερα. Προσθέστε εδώ και την επίκληση τουομόδοξου και η δουλειά έδεσε. Δεν αποτελεί λοιπόν παραδοξολογία η στάση της. Η ακροδεξιά δεν κρατά ούτε καν τα προσχήματα. Δεν καταδικάζει έστω καιτυπικά την εισβολή.
Η αριστερά την καταδικάζει, αλλά με πολλούς αστερίσκους και άλλες τόσες υποσημειώσεις. Επιδίδεται σε ιμπεριλιαστικές αναλύσεις, σε τραγούδια για την ειρήνη και δηλώνει την αλληλεγγύη της σε όλους. Έτσι. Γενικά. Να τους χωράει όλους.Όμως εδώ, υπάρχουν ονοματεπώνυμα. Υπάρχουν συγκεκριμένα γεγονότα. Υπάρχει θύτης, υπάρχει και θύμα. Δεν της πάει ούτε ο νους ούτε η καρδιά να συνταχθεί με τη Δύση. Η Δύση ήταν πάντα ο μεγάλος της πολιτικός και ιδεολογικός αντίπαλος. Το τέλος του ψυχρού πολέμου, ήτο ένας θρίαμβος της αστικής ιδεολογίας εις βάρος της μαρξιστικής. Η ιδεολογική αυτή ήττα δεν αντέχεται . Δεν συντάσσεται με τη Μόσχα, καθώς διαφωνεί πολιτικά και ιδεολογικά μαζί της, αλλά η έχθρα με την μισητή και καταραμένη Δύση δεν της επιτρέπει μια ευθεία καταδίκη. Μια πλήρης ευθυγράμμιση, θα ισοδυναμούσε με καταπάτηση των ιερών και των οσίων της αριστεράς. Κατανοώ τη δυσκολία της. Η Μόσχα, ήταν για χρόνια το ιερό προσκύνημα. Το ιερό τέμενος. Μια Μέκκα, δημιουργεί πάντα συναισθηματικούς συνειρμούς. Αδιέξοδη κατάσταση.
Υπάρχει και ένα τρίτο κομμάτι της κοινωνίας, που αποστασιοποιείται μιας ευθείας καταδίκης της ρωσικής εισβολής. Την καταδικάζει, αλλά με αλλά.Είναι εκείνο που γαλουχήθηκε με τον αντιαμερικανισμό της πρώτης κυρίως μεταπολιτευτικής περιόδου. Ήταν τότε που για όλα έφταιγαν οι Αμερικανοί. Όχι πως δεν ευθύνονται για κάποια πράγματα. Ο αντιαμερικανισμός της περιόδου εκείνης, χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως ένα αντιδεξιό σύνθημα παρά ως ένα κυριολεκτικό μήνυμα. Αν και απεδείχθη ότι ο εμπνευστής του δεν εννοούσε τα όσα έλεγε, κάποιοι παραμένουν αγκυρωμένοι στο παρελθόν. Έτσι, στο υποσυνείδητο τους είναι καταχωνιασμένος ένας λανθάνων αντιαμερικανισμός, που τα υπολείμματά του δυσκολεύουν το κομμάτι αυτό να προβεί σε μια ευθεία καταδίκη. Δύσκολο πράγμα η απεξάρτηση.
Όποιος όμως για τον οποιονδήποτε λόγο δυσκολεύεται να προβεί σε μια ευθεία καταδίκη, για να παρακάμψει αυτή τη δυσκολία, προσφεύγει σε αναφορές που παραπέμπουν σε ανομήματα του αντίπαλου στρατοπέδου.
Αυτό λέγεται συμψιφισμός. Στην πολιτική, υπάρχει μια αρχή που λέει. Όταν θέλειςνα αποφύγεις έναν καταδικασμό, τότε προσφεύγεις στον συμψιφισμό.
Ποια είναι εν προκειμένω η συμψιφιστική μεθοδολογία; Εντάξει καταδικάζουμε την εισβολή, αλλά ξέρετε, και η Δύση έχει και αυτή τις αμαρτίες της. Προφανώς και τις έχει. Κανείς δεν την αθωώνει. Αυτό όμως, δεν θα πρέπει να αποτελεί άλλοθι. Δια του συμψιφισμού λοιπόν πετυχαίνεις δύο πράγματα. Αφ’ ενός μεν αποφεύγεις την ευθεία καταδίκη, αφ’ ετέρου δε εμμέσως και πλαγίως δικαιολογείς και τον εισβολέα. Μ’ ένα σπάρο δυο τρυγόνια. Είναι η βολική και η τακτοποιητική εκείνη λύση, που αφήνει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Μόνον, που πάσχει λίγο στο ηθικό κομμάτι.
ΥΓ
Στα κάγκελα με την ομιλία ενός μέλους
του τάγματος Αζόφ στη Βουλή. Εντάξει.
Άστοχο και λανθασμένο. Το παραδέχθηκε
άλλωστε και η Κυβέρνηση.
Όμως επί ενάμισι μήνα ο Πούτιν και η
Ρωσία στη Μπούκα, στηνΜποροντιάνκα,
στο Ιρπίν, στο Χάρκοβο και απανταχού της
Ουκρανίας παραδίδουν εν τοις πράγμασι
μαθήματα Ναζισμού. Βρε παιδιά, εδώ τι
γίνεται; Γιατί αυτή η σιγή ιχθύος; Γιατί αυτή
ημούγγα στη στρούγκα;
Παιδιά ήρεμα. Αποκαλύπτεσθε.