Γράφει η Μαρία Σπυράκη
Μοιάζει με ποτήρι που έχει δηλητήριο και γεμίζει σταγόνα- σταγόνα. Η Ελλάδα της κρίσης εξελίσσεται σταδιακά στην Ελλάδα της βίας, στην Ελλάδα της αυτοκαταστροφής. Στην αρχή τα επεισόδια ήταν σποραδικά και δεν συγκέντρωναν τα φώτα της δημοσιότητας. Κάποιοι τότε επέμεναν ότι “ένα γιαούρτι δεν κάνει πάντα κακό ειδικά εάν το …τρώει ένας από τους πολιτικούς που συμβολίζουν το κατεστημένο της καταστροφής.” Μετά τα επεισόδια πύκνωσαν. Έγιναν κεντρικό ζήτημα της δημόσιας ζωής. Η κρατική βία που εξελίχθηκε επί δικαίων και αδίκων στο Σύνταγμα, την περασμένη εβδομάδα, απλώς πρόσθεσε άφθονο δηλητήριο σε αυτό το ποτήρι. Μόλις καθάρισε λίγο ο αέρας από τα δακρυγόνα ξεκίνησαν οι καθημερινές επιθέσεις των αυτόκλητων εκπροσώπων των αγανακτισμένων εναντίον των βουλευτών.
Λες και η βία έχει διαβάθμιση. Λες και η βία είναι αποδεκτή ως ένα βαθμό από τους πολίτες, που στοιχειωδώς υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους, με πρώτο τον αυτοσεβασμό τους. Μερικές παρατηρήσεις, ίσως, φωτίσουν μια άλλη πλευρά αυτού του …θεάματος.
– Οι αυτόκλητοι εκπρόσωποι των αγανακτισμένων που εμφανίζονται σε διάφορες πόλεις να ασκούν φραστική ή και άλλη βία δεν είναι ούτε πολλοί ούτε άγνωστοι. Είναι λίγοι και προκαλούν πολύ θόρυβο στις τοπικές κοινωνίες. Είναι ομάδες ετερόκλητες με μοναδικό συνεκτικό κρίκο το σύνθημα “όλοι λαμόγια είναι…” Είναι πρόσωπα που συχνά μετακινούνται από την ακροδεξιά στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά αλλά στο μεσοδιάστημα κάνουν και καμιά στάση στα γραφεία των βουλευτών για διορισμό.
– Οι αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποι των αγανακτισμένων φροντίζουν πάντα να καταγράφουν τα γεγονότα που δημιουργούν. Σπάνια ανακαλύπτει κανείς στο διαδίκτυο μια ειρηνική διαμαρτυρία. (Συμβαίνουν, άραγε, στις μέρες μας όπως απέδειξε η ειρηνική λαοθάλασσα στο Σύνταγμα ή μετά από αυτό όλες οι εκφράσεις της συλλογικής μας απόγνωσης θα εμπεριέχουν πλέον βία;) Αντίθετα με μια πρώτη αναζήτηση τα βιντεάκια της αποδοκιμασίας είναι έτοιμα για κάθε ενδιαφερόμενο χρήστη.
– Οι αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποι των αγανακτισμένων συνηθίζουν να ανατροφοδοτούν ψέμματα που προσβάλλουν τον πυρήνα της Δημοκρατίας, με επιχειρήματα του τύπου “ο Παπούλιας παίρνει 28.000 το μήνα”! Και “όλοι οι βουλευτές έχουν πάνω από δέκα ακίνητα ο καθένας”. Η πιθανότητα να μην έχουν περάσει ποτέ από την εφορία οι ίδιοι είναι κάτι που δεν τους απασχολεί, όπως και η αυτοκριτική πριν από την κριτική. Γι αυτούς “η κόλαση είναι οι άλλοι”, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για πολιτικούς φθαρμένους , απαξιωμένους και ανίκανους να υπερασπισθούν την ίδια τη Δημοκρατία που εντέλλονται να υπηρετήσουν.
Σε αυτή την υπόθεση κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Από τους πολιτικούς που αποδοκιμάζονται και αντί να απαντήσουν φοβούνται και κρύβονται στα σπίτια τους, τους πνευματικούς ανθρώπους που παρακολουθούν απαθείς το θέαμα του πρώτου σταδίου εφαρμογής του νόμου του Λιντς, μέχρι και τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ που όχι μόνο φιλοξενούν και αναπαράγουν, αλλά διογκώνουν, την εικόνα που στήνουν οι λίγοι .
Σε μια περίοδο που η κρίση έχει αποδιαρθρώσει την κοινωνία και οι πολιτικοί αδυνατούν καταφανώς να κάνουν τη δουλειά τους και να πουν την αλήθεια στον κόσμο, είναι φυσικό να κυριαρχεί η σύγχυση που οδηγεί σε ασυναρτησίες κινήσεων και επιχειρημάτων. Εκεί έρχεται και φωλιάζει η βία , από εκεί και μετά σταδιακά μεταμορφώνονται οι αγανακτισμένοι που πετούν γιαούρτια σε μελανοχίτωνες. Έτσι επωάζεται το αυγό του φιδιού. Και αν αυτή η πτωχευμένη, ανεπισήμως, χώρα δεν είχε μια θέση στον ευρωπαϊκό χάρτη , κάποιοι θα τολμούσαν να πουν και δημόσια πως ένας συνταγματάρχης μπορεί να μας σώσει… Και τότε, ίσως, έπεφταν οι μάσκες και ζωντάνευε η συλλογική μνήμη. Αν έχει απομείνει ίχνος απ΄αυτή…