Πολλά παιδιά που βρίσκονται στην Ελλάδα, έχουν έρθει από μέρη ρημαγμένα στον πόλεμο και την καταστροφή. Είναι τα προσφυγόπουλα που φιλοξενούνται στην πατρίδα μας. Αυτά τα παιδιά άφησαν πίσω τους σπίτι, σχολείο, τις ανέσεις τους, τα παιχνίδια τους, την ζωή τους, κι αλλάξανε ζωή όπως λέει ο στίχος. Πολλά από αυτά είναι «ασυνόδευτα», γιατί οι γονείς τους έμειναν πίσω ή έχουν «χαθεί». Αν τα κοιτάξεις το χαμόγελο λείπει από τα προσωπάκια τους ή είναι παγωμένο.
Στα δυο σχολεία το 13ο Δημοτικό Σχολείο και το 6ο Νηπιαγωγείο,συζητήσαμε για αυτά τα παιδιά, και προσπαθήσαμε να δούμε πως θα τους δώσουμε λίγη χαρά και χαμόγελα, γιατί η πρώτη μας σκέψη ήταν πως θα αντιδρούσαμε αν βρισκόμασταν εμείς στη θέση τους. Κι επειδή οι πληγές ενός πολέμου ειδικά της ψυχής δε σβήνουν εύκολα κι αφήνουν υπόλοιπα, προτείναμε να φέρουμε όσα παιχνίδια θέλαμε και είχαμε στα σπίτια μας που ήταν σε καλή κατάσταση να τα προσφέρουμε. Παιχνίδια που εμείς τα χαρήκαμε και δεθήκαμε μαζί τους, τώρα τα χαίρονται και παίζουν αλλά παιδιά. Αυτό είναι μοναδικό, γιατί το να μοιράζεσαικάτι δικό σου αξίζει πιότερο από όλα!
Η χαρά και τα χαμόγελα δε περιγράφονταν όταν οι μπόμπιρες από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράν….. άρχισαν να διαλέγουν, να χοροπηδούν, να τρέχουν, να γεμίζουν έναν άχρωμο καταυλισμό με χρώματα φωνών.
Ένα παιδάκι περίπου έξι χρονών καθόταν σε μια γωνιά παίζοντας με μια φιγούρα κουκλοθέατρου. Το πλησιάζουμε και το ρωτούμε τι κάνει. Μας απαντά: «Θα τον ονομάσω Χαρούλη, γιατί είμαι πολύ χαρούμενος που τον έχω συντροφιά και παίζω»…..
Χρειάζονται άλλα λόγια;;;!
Η ομάδα του 13ου Δημοτικού Σχολείου Τρικάλων
& Το 6ο Νηπιαγωγείο Τρικάλων