Όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω γιατί ο πατέρας μου ξυπνούσε στις 5.00 το πρωί και πήγαινε στο γραφείο, να πιει τον πρώτο του καφέ στην ησυχία του. Πράξη αυτοφροντίδας λέγεται, μην πω και αυτοσυντήρησης. Ένας άλλος, ολόδικός σου κόσμος προβάλλει μέσα στον κόσμο των άλλων. Αχ, “Οι άλλοι”, οι γνώριμοι, οι άγνωστοι, οι περαστικοί, οι άνθρωποι της καρδιάς σου, ο καθρέφτης σου. Αυτοί που κουβαλάτε τον ίδιο σταυρό, αυτοί που θα σε πάρουν αγκαλιά, να μη φοβάσαι. Εκείνοι που θα γίνουν γέφυρα να περάσεις ή θα σου βάλουν τρικλοποδιά, για να πέσεις. Και αυτοί που θα σε εγκαταλείψουν. Όλοι αυτοί και εσύ, όλα τα μαθήματα και η σοφία σου, όλα σε ένα βλέμμα ή σε μια κίνηση την κρίσιμη στιγμή, για κερδίσεις ή να χάσεις την παρτίδα. Οι επιλογές δικές σου.
Είναι εντάξει να πέφτουν μερικές φορές οι ασφάλειες, χωρίς ναι μεν, αλλά. Θαρρείς ότι όλα ευθυγραμμίζονται άνθρωποι, συναισθήματα, ανάγκες. Εσύ και ο ήρεμος κύκλος σου, ενώ γύρω υπάρχει κυκλώνας. Ακόμη και αν όλα γκρεμιστούν, θα μας βρουν κάτω από τα ερείπια αυτοί που μας αγαπούν. Είδες τι γίνεται τώρα; Μας πήραν τα ζουμιά. Πότε φιλμ νουάρ η ζωή μας και πότε αισθηματική ταινία. Σημασία έχει μονάχα να νιώθουμε, να αγγίζουμε κατευθείαν την καρδιά και να μας βρίσκει πάντα η αγάπη. Είδα μια ταινία μόνος μου -μου είπε χθες ένας φίλος- και δεν μου άρεσε, αν την έβλεπα μαζί της θα ήταν αλλιώς! Το πόσο εύκολα γίνεται κάποιος ανάμνηση, απίστευτο είναι!…
Απλά μαθηματικά ψυχής είναι: Μπορεί να είμαστε μερικές φορές χίλια κομμάτια, αλλά πάντα υπάρχουν κάποιοι που λατρεύουν τα παζλ και θα βρίσκουν το μικρό κομματάκι που σου λείπει. Είναι και γεωμετρία: Γραμμές παράλληλες που δεν τέμνονται, αλλά πάντα θα είναι δίπλα δίπλα.
Η ζωή είναι μουντή αλλά και πολύχρωμη και σαγηνευτική μέσα στις αντιφάσεις της. Και αν δεν ισχύει, σκίζω όλα όσα έχω γράψει για τις μικρές ιστορίες καρδιάς και έρωτα και για τις κρυφές προσευχές μας. Τι μένει στο πηλίκο, παιδά; Καμιά φορά δεν περιμένεις απαντήσεις. Πάντα ξέρεις τις απαντήσεις. Ακόμη και στον κυκλώνα, που παλεύεις να βγεις. Πάντα γνωρίζεις, ακόμη και στα πιο βαθιά σκοτάδια σου. ‘Όταν όμως θα βγεις στο φως, αρχίζει ο κόσμος ξανά. Με μια γνωριμία, μια χειραψία και δειλά με μια αγκαλιά. Ξέρετε γιατί οι άνθρωποι κάνουν αγκαλιές; Για να ακουμπούν οι καρδιές τους! Και τότε γίνονται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Και αν δεν έχουν φτερά, δανείζονται από εκείνον που αγκαλιάζουν. Και μετά…και μετά;
Ε, μετά, λες και ξέρω κι εγώ; Μια γίνεσαι Οδυσσέας και την άλλη μια Πηνελόπη και αρκετές φορές συμβαίνει τα παραμύθια να τα σταματά εκείνος που τα ακούει και όχι αυτός που τα λέει.
Ο χρόνος παίρνει μαζί του στιγμές και ανθρώπους και τις ελλείψεις και τις πληγές μας και τις πάει ταξίδι. Τώρα αν κυλάει και κανένα δάκρυ, όλα είναι ταξίδι: Θα πούμε ότι ο αέρας κάτι έβαλε στο μάτι μας.
Εμείς παίζουμε για τη μαγεία, έτσι δεν είναι;… Ακόμη και αν κάποτε έρχεται και η απομάγευση, εκεί, πάλι από την αρχή. Η προσπάθεια αιμορραγεί, μα πάντα θα επενδύουμε στο ανθρώπινο κεφάλαιο. Και θα κοιτάμε περισσότερο ζευγάρια μάτια και λιγότερο το τηλέφωνό μας. Κουρελιασμένοι, εξαντλημένοι και φθαρμένοι συνεχίζουμε.
Και μετά; Άντε πάλι!…Μετά, έρχεται η μέρα…I am not sad!
Η ζωή είναι ένα θαύμα!
Η δική μας μικρή ασήμαντη ιστορία; Επιλέγουμε να είμαστε καλά και οι άλλοι ελπίζω καλύτερα, μακάρι να είναι οι άλλοι καλύτερα. Κυρίως τη νύχτα, όταν φανερώνεις όλες τις εκδοχές σου,το παιδί που έκλαψε, τον άνθρωπο που πάλεψε δυνατά και τη δύναμή σου που γεννήθηκε μέσα από τα συντρίμμια. Τη νύχτα…
Υπουργείο νύχτας εδώ.
Να προσέχετε τον εαυτό σας!
Ζ.Χ.