Η γιαγιά μου έλεγε ότι τον ψεύτη και τον απατεώνα, όταν τον ξεσκεπάζουν, προσβάλλεται τάχα και κάνει το θύμα. Έλεγε ακόμη ότι η ψευτιά είναι ένδειξη περιορισμένης ευφυίας. Μπορεί να είχε δίκιο. Εγώ πάλι κοιτάω μπροστά, κλείνω το μάτι στη ζωή και λέω ότι κάποιες από τις καλύτερες μέρες μας δεν τις έχουμε ακόμη ζήσει και ότι κάποιοι υπέροχοι άνθρωποι κάπου παρακάτω μας περιμένουν!
Η μία όψη του νομίσματος και η μισή αλήθεια. Γιατί η άλλη όψη έχει στιγμές που οι άμυνές μας κάμπτονται και οι ώμοι μας είναι δύσκολο να σηκώσουν το βάρος της καθημερινότητάς μας, αφού ό,τι και να σκεφτούμε το σκεπάζει φόβος και θλίψη, ενώ τα εργοστάσια του διχασμού δουλεύουν εξαντλητικές υπερωρίες. Όλοι υπέρμαχοι της Δικαιοσύνης, της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων και των αξιών. Και τότε, πώς πάμε κατά διαόλου μεριά; Ίλιγγος σε τροχιά γύρω από τη ματαιότητα. Όλα έχουν φτάσει στα όριά τους. Πού να δεις και τα δικά μας όρια!
Μένουν μόνο εκείνα τα βλέμματα να μας να δίνουν κουράγιο:
“Είμαστε μαζί και αυτό είναι αρκετό!”
Ελάτε στα γρήγορα να επιλέξουμε τα ψέματα που θα πούμε στον εαυτό μας.
Το θέμα είναι ότι δε θα βρεθούμε όλοι μαζί, όταν η ζωή μας τελειώσει, να συγκρίνουμε επιλογές και ζωές. Αυτό βέβαια είναι μια σκέψη και ένας αγώνας που μπορεί να σου βάλει φωτιά, να σε ζεστάνει ή να σε κάψει. Μπορεί να σε κάνει χίλια κομμάτια. Όπως ο έρωτας. Και το παραμύθι εκείνο που λέει ότι κάθε Πεντάμορφη έχει ανάγκη από ένα Τέρας, που θα την προστατεύει από όλους. Από όλους εκτός από το ίδιο.
Θυμάστε την εποχή εκείνη, τότε που κάναμε αναπάντητες στο κινητό του άλλου, για να δείξουμε ότι τον σκεφτόμαστε και μετά μας έκανε και εκείνος; Τα δικά μας μυστικά στη σοφίτα της ζωής και τα όνειρά μας μοναδικά ταξίδια στον κόσμο των αστεριών, τότε που οι δαγκωματιές γινόταν ραβασάκια στη σάρκα. Τι έγινε, πόσος χρόνος πέρασε από τότε; Τι συνέβη και είμαστε έτσι τώρα;
-Μεγαλώσαμε, άλλαξαν οι συνήθειες, η τεχνολογία, η μόδα, αλλάξαμε όλοι μας.
-Λες;
-Λέω, μόνο να με κοιτάς στα μάτια. Τα μάτια είναι οι πιο μεγάλοι πολλαπλασιαστές του έρωτα.
Μεγάλος δρόμος η ζωή, μα πιο μεγάλος η στιγμή. Κάποιοι κάπου παρακάτω θα μιλήσουν και για μας. Όποιος ζει σε σκοτάδια και σε κλουβί πιστεύει πως το να πετάς είναι αρρώστια. Ο καθένας με την ψυχούλα και τα μυαλά που κουβαλάει, όσο αντέχει και όσο μπορεί.
Χθες φύτεψα στη βεράντα μια κόκκινη βελουδένια τριανταφυλλιά. Μόνο που φυσάει δυνατός αέρας και φοβάμαι μήπως “το καραντί θα μας μπατάρει”.
Κάνε μια ευχή: Όλο αυτό το μακελειό να το εξαντλήσει σε χρώματα η άνοιξη, σαν από σεβασμό στις απώλειές μας και στο πέταγμά μας με ένα φτερό χρόνια τώρα!
Σβήνω το φως και κρυφοκοιτάζω τώρα από το παράθυρο, ανάμεσα από τα κάγκελα και την τριανταφυλλιά μου: Στο απέναντι πεζοδρόμιο σε ένα σκαλοπάτι κατάχαμα ο Άγγελος και ο Δαίμονάς μας. Κάνουν τσιγάρο αμίλητοι, σεκλετισμένοι και ακούνε δυνατά Τσιτσάνη: “Σαν απόκληρος γυρίζω” .
Θα περάσει και αυτό! Συμπέρασμα, εικασία, ελπίδα;
Θα ξαναβρεθούμε και τότε…