Η Άνοιξη είναι εδώ και κανείς μας δεν μπορεί να αδιαφορήσει στα σινιάλα που μας κάνει με τα χρώματα και τις μυρωδιές σε αυλές με ασβέστη, με ελληνικό καφέ και αρώματα πορτοκαλιάς.
Η σκηνή άδεια και όλα φαινομενικά ήρεμα, αλλά στα παρασκήνια γίνεται χαμός! Γεννημένοι για εξωτικές παραλίες και ατελείωτο κολύμπι σε γαλαζοπράσινα νερά, αναγκασμένοι να ανεχόμαστε αξημέρωτα το στριμωξίδι στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τον περίεργο συνάδελφο στη δουλειά, με την ίδια σκέψη ότι τα δύσκολα είναι μπροστά και δεν μπορούμε να είμαστε ή να το παίζουμε ανέμελοι ταξιδιώτες του φωτός. Όλα τα βλέπουμε και κυρίως τα νιώθουμε. Κάποιοι νομίζουν ότι μας δουλεύουν και εμείς κάνουμε τάχα ότι τους πιστεύουμε.
Εκτός από τις ιώσεις και τους έρωτες, που μας ρήμαξαν, μας ρήμαξε και η σκληρή πραγματικότητα. Τα χρόνια περνάνε, συχνά κονταίνει η μνήμη και χαλαρώνει η ανθρωπιά και οι αξίες. Φάγαμε τα καλύτερά μας χρόνια και ακόμη πεινάμε!
Δεν είναι μόνο η παγκόσμια πραγματικότητα και το κακό το ριζικό μας, ούτε οι ξένοι μας ζηλεύουν για τον πολιτισμό μας, ούτε και φθονούν την στρατηγική γεωγραφική μας θέση και τις δαντελωτές μας ακρογιαλιές. Η ιστορία μας έδειξε ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε και ότι στο καθρέφτη το είδωλό μας δεν είναι ο Περικλής, αλλά ο Εφιάλτης και ο Πήλιος Γούσης και ενίοτε ο Καραγκιόζης. Δεν παίρνουμε τη ζωή στα σοβαρά, δεν μας παίρνει και αυτή.
Τίποτα δεν ξεχνιέται και τίποτα δεν παραγράφεται και είμαστε πληγωμένοι και αηδιασμένοι, αλλά και υποψιασμένοι και έχουμε γνώμη και γνώση και κρίση. Γνωρίζουμε από ωχαδερφισμό και τα καλά και συμφέροντα και από αλλαξοπιστίες και από ατιμωρησία, αναξιοκρατία, αλαζονεία, από ρουσφέτια και από τενεκέδες που κάνουν θόρυβο. Η χώρα του φαίνεσθαι και του ό,τι δηλώσεις, με την αργοκίνητη Δικαιοσύνη, που συχνά αθωώνει τον ένοχο και καταδικάζει τον αθώο. Η υπερήφανη πατρίδα μας, με τον λαϊκισμό, τον διχασμό, τη δολοφονία χαρακτήρων, την ανθρωποφαγία, την ισοπέδωση και την εθελοτυφλία. Με τις σκόπιμες καθυστερήσεις στα μεγάλα έργα και με τις μαφιόζικες πρακτικές. Η χώρα που πάντα οι επόμενοι βρίσκουν καμένη γη, η χώρα των μεγάλων υποσχέσεων, στην οποία κάνουν πάρτι συνδικαλιστές χειρίστης ποιότητος και ηθικής, που καθοδηγούνται, άγονται και φέρονται από όλες τις εξουσίες, που στη βασική πρακτική τους παραμένουν ίδιες, αλλάζοντας μόνο χρώμα. Σιγά το βύσσινο, που έλεγε και ο παππούς μου, ποιος νοιάζεται για τον κόσμο; Λίγο άρτο, λίγο κακοπαιγμένο θέαμα να του δώσεις, λίγα ψίχουλα στο φτωχικό του τραπέζι και είναι έτοιμος να χορέψει με το ντέφι σου.
Αποζητάμε μια ζωή κανονική, αλλά βιώνουμε μια κανονικότητα που δεν αντέχεται εύκολα. Είμαστε όμως συνταξιδιώτες προσκολλημένοι στη ζωή και ψάχνουμε τρόπους να τα καταφέρουμε.
Ας σωθούν τουλάχιστον οι ψυχές μας: Θα χτυπηθούν μετωπικά όλες οι παθογένειες, θα κάνουμε βήματα πίσω, για να βγούμε σώοι -το αξίζουμε- έστω και αν μάθουμε να πετάμε μόνο με ένα φτερό και με συντροφιά όμορφες μελωδίες στο μυαλό. Και το “Ζωή, όχι επιβίωση!” φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Ωδή στις αξημέρωτες συζητήσεις για πάθη, για τριαντάφυλλα, ωδή και στους ζαλισμένους από κρασί φίλους. Και πολλές ευχαριστίες σε κάποια διαβολεμένη δύναμη, που ακόμη μας κάνει να νιώθουμε καρδιοχτύπι και να ονειρευόμαστε. Θέλει βέβαια ένα συμμάζεμα όλο αυτό, για να μη χάσουμε το μυαλό μας.
Το μακελειό πρέπει να γίνει μόνο με τα χρώματα της άνοιξης. Και όπως με νόημα μας κλείνει το μάτι ο Μίλτος Σαχτούρης: «Να κριθεί κάθε άνοιξη από τη χαρά της, από το χρώμα του κάθε λουλούδι, από το χάδι του κάθε χέρι, απ’ το ανατρίχιασμά του κάθε φιλί».