Ακυρώνουν τον Εθνικό Δρυμό. Ακυρώνουν την Ισόρροπη Ανάπτυξη. Ακυρώνουν την Κοινωνική Οικονομία και την Οικονομία των Ορεσίβιων Πολιτών. Ακυρώνουν την Αναπτυξιακή Προοπτική των Γρεβενών και των Γρεβενοχωριών. Κι όλα τούτα στο βωμό του κέρδους κάποιων ιδιοτελών πολιτικών!
Απειλητικοί άνεμοι έχουν ξαμοληθεί από τους ασκούς του Αιόλου της ασύδοτης ιδιοποίησης, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Ούτε τους κατοίκους. Ούτε τους πρωτογενείς θεσμούς της Δημοκρατίας. Χωρίς σεβασμό στους περιβαλλοντικούς νόμους. Χωρίς σεβασμό στην ισόρροπη ανάπτυξη, ήτοι, φύσης και ανθρώπων. Ακυρώνουν παντελώς την μοναδική προοπτική του πολύπαθου Τόπου μας και την προοπτική επιβίωσης των χωριών μας…
Παραχωρούν τις δημόσιες εκτάσεις που βρίσκονται στην περιφέρεια του Δρυμού σε ιδιώτες για να χτίσουν «Ανεμογεννήτριες» παραγωγής ενέργειας, από την τοποθεσία «Σταυρός» μέχρι τη Βασιλίτσα.
Σκληροί πολιτικοί τυχοδιώκτες, αφαιρούν και την τελευταία προσδοκία για την ανάπτυξη των χωριών μας και του Τόπου μας. Σε λίγο καιρό, με την δόμηση αυτών των τεράστιων, απειλητικών «ανεμοπτερυγίων», οι τελευταίοι κάτοικοι, όταν τίποτα δεν θα συνηγορεί για την παραμονή τους στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, θα φορτωθούν τα λιγοστά υπάρχοντά τους και θα πάρουν τα μάτια τους από τη γη των προγόνων τους.
Για όλους εμάς τους ταπεινωμένους δεν άφησαν ούτε και την ελάχιστη ελπίδα, την ελάχιστη πατρίδα, το κομματάκι της Ελλάδας που να χωράει, έστω, συμπτυγμένα τα πόδια μας… Μας παίρνουν τη γη που γεννηθήκαμε για να τη γεμίσουν ιδιωτικά φουρφούρια. Και εμείς, ως καταναλωτές, να πληρώνουμε την διπλάσια τιμή κατά κιλοβατώρα από τα χρόνια της κρατικής ΔΕΗ.
Σε λίγα χρόνια, με την πρόοδο της νέας τεχνολογίας και με την απαλλαγή από τη νεοφιλελεύθερη εξουσία των μονεταριστών, θα μπορεί κάθε πολίτης να αποκτήσει τη δική του υποδομή, ώστε να μην είναι ο καταναλωτής προς εκμετάλλευση, αλλά ο αλληλέγγυος Έλληνας πολίτης με εκμηδενισμένο το κόστος ενέργειας. Τότε τα «φουρφούρια», αφού σαν πιράνχας κατασπαράξανε τους πόρους από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, θα παραμείνουν ανενεργά, με τους όγκους του τσιμέντου σαν φαντάσματα διαχρονικά, σαν τα πολυβολεία του Σχεδίου Μάρσαλ! Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Αδιόρθωτη αυτή η Δεξιά ρεμούλα, δεν έχει οίκτο δεν έχει όριο, μπροστά στο βωμό του κέρδους. Ο παππούς μου έλεγε: «Το κεφάλαιο γιέ μου δεν έχει πατρίδα» . Έτσι αυτά τα πολυεθνικά μορφώματα αφού μας ληστέψουν θα πάνε δίπλα στον Σουλτάνο, ως πρωτοσπαθάριοι σπαχήδες η ως συνεργάτες των Γερμανών.
Ξεφυλλίζοντας κανείς την ιστορία του Εθνικού Δρυμού θα συναντήσει τον πολύχρονο αγώνα, της επιστημονικής κοινότητας των ακαδημαϊκών δασολόγων και κάποιων ευαισθητοποιημένων περιβαλλοντολόγων, να προστατεύσουν την περιοχή από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, ώστε να αναπαράγεται η φύση με την χλωρίδα και την πανίδα της, χωρίς οποιαδήποτε παρέμβαση. Έτσι αυτή η απομακρυσμένη και δυσπρόσιτη περιοχή της Πίνδου, με το μοναδικό κάλλος και την πλούσια πανίδα σε σπάνια ενδημικά είδη και την σπάνια χλωρίδα, με μοναδικά είδη δέντρων και θάμνων σε επίπεδο Ευρώπης, με το νόμο 487/ 1966, πήρε την υπόσταση του Εθνικού Δρυμού. Κι έγινε για τα χωριά μας και τα Γρεβενά, ο φορέας που αργά αλλά σταθερά θα οδηγούσε στους δρόμους της Ανάπτυξης και τουτέστιν θα δημιουργούσε αναχώματα για τους δρόμους της μετανάστευσης και της ερήμωσης του Τόπου.
Αν ανοίξουμε το λεύκωμα του Δημιουργού, όπου με περισσό ζήλο ζωγράφισε τη φύση και τα θέλγητρά της, χωρίς να θέλουμε, θα σταθούμε, μαγεμένοι, στη Βαλια Κάλντα, στην κορυφαία αυτή εικαστική φαντασίωση!..
Εκεί στο ηλιοτόπι, που κρέμεται σαν φυσικό μπαλκόνι στο πιο ψηλό σημείο της ανάγλυφης κοιλάδας, απ όπου αγνάντευε τα πέρατα, ο Λύγκας, ο γενναίος δράκος, παίρνει τ αγέρι το μυαλό και το ταξιδεύει, σ όλα τα σημεία του ορίζοντα. Ένας ορίζοντας που απλώνεται με πολλές αποχρώσεις του πράσινου. Του πράσινου που ξεκουράζει τα μάτια και διεγείρει τις λοιπές αισθήσεις. Αφυπνίζεται ο νους. Ζεστές αναθυμιάσεις από τα βάθη των αιώνων, φορτίζουν τις σκέψεις με τις διηγήσεις τους. Ένα σύννεφο ομίχλης τυλίγει, τον αδιαφιλονίκητα όμορφο Πίνδο, τον μικρότερο γιό του βασιλιά Μακεδόνα, τον οποίον, το ζηλόφθονο αδελφοκτόνο μίσος, τον οδήγησε στις προστατευτικές ομίχλες της «Βαλια Κάλντα», (το όνομα της κοιλάδας στα βλάχικα, η «ζεστή κοιλάδα» σε μετάφραση), που σε κρατά δέσμιο και αποπροσανατόλιστο στην γοητεία της. Όταν τον αναζήτησε ο φίλος του ο Λύγκας, τον βρήκε νεκρό, τότε άρχισε απαρηγόρητος να κλαίει. Από τα δάκρυα του, υπόγεια, αναβλύζουν ακόμα, ψηλά στη Φλέγκα, οι δύο δρακολίμνες.
Μελλοντικός σπαρακτικός οδυρμός. «Κλαίνε τα πεύκα και τα ρόμπολα. Θρηνεί η Βαλια Κάλντα. Το «Ζεστό Ρέμα», χύνεται στις κατηφοριές για τον πυρήνα, για το «ναό», χωρίς κανείς πλέον να καταγράφει το κελάρυσμα του. Και ο «Σαλατούρας», κατεβαίνει θυμωμένος χωρίς την ανθρώπινη αποτύπωση. Το «Αρκουδόρεμα» θα αναζητά την χαμένη του ταυτότητα. Κι οι Δρακολίμνες θα χάσουν τις αφηγήσεις τους για τις ξωτικές νύμφες των παγωμένων νερών». Οι επισκέπτες δεν θα έχουν κανέναν λόγο να επισκεφθούν τον Τόπο μας. Θα ήταν ανόητο να ανηφορήσουν για τα Γρεβενά, από τις τσιμεντογειτονιές των πόλεων» για να δουν χιλιάδες τόνους τσιμέντου σε κάθε ανεμογεννήτρια! Ακυρώνεται η προοπτική Ανάπτυξης και εκείνο που μένει είναι τα έρημα χωριά, τα έρημα σπίτια όπου θα κρώζουν, ως νέοι έποικοι, οι κουκουβάγιες.
Ζαγκανίκας Σίμος