Xρήστος Λάππας : Φυσάει, αλλά πως φυσάει…

lappas_news_4

 

 

 

 

Η ιδεοληψία ως αριστερός λόγος.

Δεν πρόκειται να διεκδικήσω την καθαρότητα των αισθημάτων από το «Φυσάει Κόντρα» ∙ μπορούν να βαυκαλίζονται ότι μόνο αυτοί μπορούν γνήσια ν’ αγανακτούν, ενώ εμείς οι άλλοι «ν’ αγανακτούμε»  Το εγωιστικό τους κουφάρι, η αλαζονεία, δικά τους είναι, ας τα κάνουν ό, τι θέλουν.

Μπορούν ακόμα να επαναστατούν, ακόμα να πιστεύουν ότι θα συντρίψουν τον νεο-φιλελευθερισμό από τον Δήμο Τρικκαίων (από το ερώτημα: η επανάσταση σε μια χώρα; ας το αλλάξουμε: η επανάσταση σ’ έναν Δήμο!)

Στην ανθρώπινη ιστορία πάντα συνδέεται το φαντασιακό με το πραγματικό (διαλεκτικά ή θεολογικά είναι πάντα το κρίσιμο ζήτημα) και είναι αυτό που ξεχωρίζει την Ιστορία από τη Θεολογία.

Διαλεκτικά ή Ιδεαλιστικά λοιπόν, πως φυσάει άραγε ο καιρός! Γνωρίζουμε την πραγματικότητα γα να την αλλάξουμε ή ταυτίζουμε την πραγματικότητα με τις προσδοκίες μας;

Ας έλθουμε, λοιπόν, στην πραγματικότητα. Ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν ότι οι μαύρες τρύπες της οικονομίας (Δημόσιο χρέος, Δημοσιονομικό έλλειμμα, παραγωγικό έλλειμμα (έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών το υψηλότερο στον κόσμο, 15% του Α.Ε.Π.)) προϋπήρχαν της άφιξης της τρόικα στην Ελλάδα. Χρειάζεται μεγάλη ιδεαλιστική (να διαβάζεις ανάποδα την ιστορία) δόση για να κατηγορείς την τρόικα, ότι έφτιαξε τις μαύρες τρύπες (άλλο που δεν κατόρθωσε να τις κλείσει). Νισάφι πια, η πολιτική θεολογία έχει και αυτή τα όριά της.

Είναι ακριβώς αυτό το παραγωγικό έλλειμμα, που οδήγησε την οικονομία στο περιθώριο του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας (πρωτογενής τομέας 3,8% του Α.Ε.Π.!), το οποίο δεν μπορεί να συντηρήσει ούτε το κοινωνικό κράτος, ούτε την κατανάλωση, ούτε έναν σπάταλο και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα (όποιος δεν ακούει τους βρυχηθμούς της ιστορίας, δεν του φταίει η Ιστορία).

Δεν είναι το μνημόνιο που, ως εργαλείο- φάρμακο, εξαϋλώνει του πολίτες, αλλά η ασθένεια της οικονομίας, που γκρεμίζει το κοινωνικό κράτος ∙ είναι ότι από χρόνια εξαϋλώθηκε  η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην παραγωγή και το εποικοδόμημα.

Είναι η πρώτη διαχρονική ιδεοληψία που κατακυριεύει το πολιτικό σύστημα της χώρας στη μετα-πολιτευτική περίοδο. Ότι η κοινωνία μπορεί να πορεύεται ερήμην της οικονομίας, της παραγωγής. Ότι μπορεί να καταναλώνει, να κτίζει δομές κοινωνικές, για την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, χωρίς υγιείς οικονομικούς πόρους (η μεταφυσική πάντα είχε σημαντικό ρόλο σ’ αυτή τη χώρα. Από το να πάρουμε την Πόλη, να φτάσουμε ως την Άγκυρα και έχουμε το πυρηνικό όπλο να καταστρέψουμε την Ευρωζώνη).

Είναι, ακριβώς, αυτή η προσέγγιση, η ιδεοληπτική προσέγγιση, ο ιδεοληπτικός λαϊκισμός που χρεοκόπησε, που παραμένει ακόμα και ευδοκιμεί σ’ ένα κομμάτι του πολιτικού κόσμου ∙ και το ακόμα χειρότερο, αυτός ο ιδεοληπτικός λόγος «μοστράρεται» ως αριστερός και προοδευτικός λόγος

Τα έλεγα αυτά και στους «Πασόκους» από το 1998, αλλά αυτοί εξακολουθούσαν να «σπουδάζουν» την εξουσία, εξ’ ου και «σπουδαρχίδες» (όπως τότε τους είχα αποκαλέσει).

Η δεύτερη μαζική ιδεοληψία που διαπερνά το πολιτικό σύστημα, είναι ότι μπορεί να είσαι αντιμνημονιακός και να είσαι και με το ευρώ. Οι μετεκλογικές εκπλήξεις, φαντάζομαι,  θα προσγείωσαν αρκετούς από όσους υποστήριζαν αυτήν την πολιτική ιδεοληψία. (Έχει δίκαιο το Κ.Κ.Ε. που λέει, ότι δεν μπορείς να έχει δύο αυγά στην ίδια μασχάλη)

Υποστηρίζω, λοιπόν, ότι είναι λάθος η κοινωνία να διχάζεται πάνω στο μνημόνιο ∙ ο αντιμνημονιακός λόγος θεωρώ ότι είναι ένας οικονομικός φορμαλισμός, γι’ αυτό και τον διεκδικεί όλο το ιδεολογικό φάσμα από τη δεξιά ως την αριστερά.

Για να μην φυσάει, λοιπόν, αντιμνημονιακός αέρας-πότε από αριστερά, πότε από δεξιά- η κοινωνία ας προσανατολιστεί στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας.

Είναι ο δρόμος που έχει διέξοδο. Οι ιδεοληπτικοί λόγοι, μόνο στον Παράδεισο, το φαντασιακό, μπορεί να οδηγήσουν.

 

 

Χρήστος Αντ. Λάππας

Δήμαρχος Τρικκαίων