Σιωπή. Στη Συρία συνεχίζεται, άνευ αναισθητικού, η αιματηρή καταστολή. Μπορεί εμείς, στη μικρή μας γωνιά να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα οικονομικά μας, μαύρα κι άραχλα, τεκταινόμενα. Μπορεί να «ανασαίνουμε» και να ελπίζουμε την τελευταία εβδομάδα από τις γεμάτες πλατείες. Ωστόσο, στην ευρύτερη γειτονιά μας συντελείται ένα συστηματικό έγκλημα: το καθεστώς Μπασάρ Αλ Άσαντ συλλαμβάνει, βασανίζει, εκτελεί με απώτερο σκοπό τον εκφοβισμό όσων θαρραλέων Σύριων έχουν απομείνει να προκαλούν την εξουσία, με τις διαδηλώσεις τους, κάθε Παρασκευή, μετά την εβδομαδιαία προσευχή.
Και το καθεστώς προχωρά σε αυτές τις εκκαθαρίσεις, αφού πρώτα έχει «κλειδώσει» την ενημέρωση: οι τελευταίοι, ηρωϊκοί ξένοι ανταποκριτές απελάθηκαν – μάλιστα ο τελευταίος ήταν ο αλγερινός Καλέντ Σιντ Μοχάντ, που εργαζόταν για λογαριασμό της γαλλικής Μοντ και άλλων ξένων ΜΜΕ και ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος μετά την κράτησή του επί τρεις εβδομάδες στις φυλακές της Δαμασκού. Είχε απαχθεί από πράκτορες του καθεστώτος από καφενείο της πρωτεύουσας στις 9 Απριλίου. Μετά την απελευθέρωσή του περιέγραψε την εμπειρία του στη Μοντ: πέρασε 25 ημέρες ξυλοδαρμού και ταπεινώσεων στο κελί 22 των φυλακών Κουφάρ Σουσέχ στα νότια της Δαμασκού, ενώ άκουγε τις κραυγές και τα κλάματα των βασανιζόμενων αντικαθεστωτικών στα διπλανά κελιά. Οι βασανιστές του δεν του ζητούσαν πληροφορίες – ο στόχος τους, όπως σημειώνει ο Σιντ Μοχάντ ήταν “να τιμωρήσουν, να ταπεινώσουν, να εκφοβίσουν”.
Πράγματι, το καθεστώς θέλει να καταστείλει, κεκλεισμένων των θυρών… Και το πετυχαίνει: γιατί σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην Τυνησία, την Αίγυπτο, με ό,τι είναι σε εξέλιξη στην Υεμένη ή ακόμη και στη Λιβύη, από τη Συρία οι εικόνες είναι σπάνιες, ελάχιστες, πέφτουν με το σταγονόμετρο, και είναι χαμηλής ανάλυσης, ακριβώς επειδή προέρχονται από κινητά τηλέφωνα…
Ποιος είναι ο αριθμός των νεκρών; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Σύμφωνα με μη κυβερνητικές οργανώσεις περίπου 1.100 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων των υπηρεσιών ασφαλείας και του στρατού για την κατάπνιξη των αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων, οι οποίες ξεκίνησαν τον Μάρτιο.
Και μπορεί ο πρόεδρος Άσαντ, που ακολουθεί πιστά τα βήματα του πατέρα του Χαφέζ σε ό,τι αφορά τη ψυχρή καταστολή, να ανακοίνωσε “γενική αμνηστία” που να περιλαμβάνει και τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» (αυτούς που κατέσφαξε ο πατέρας το 1982), ωστόσο αυτό δεν συνιστά ένδειξη χαλάρωσης της καταστολής (ήδη η αντιπολίτευση τη χαρακτήρισε “ανεπαρκή” και “πολύ καθυστερημένη”), αλλά επίδειξη δύναμης. Δύναμης ενός καθεστώτος αποφασισμένου να επιβάλλει τη σιδερένια πυγμή του.
Η “αραβική άνοιξη” δεν ευδοκιμεί στη Συρία…
*H Ρένα Δούρου είναι πολιτική επιστήμων – μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού.