Είναι αλήθεια πως από την αρχή της οικονομικής κρίσης το 2009 ακούγαμε κάθε λίγο να μας λένε πως απ’ του χρόνου βγαίνουμε στις αγορές, μάθαμε για τα Spreads που θα έπεφταν και πέρασαν 6 χρόνια μονόπλευρης λιτότητας και εφαρμόστηκαν πολιτικές που όχι μόνο δεν έφεραν την ανάπτυξη αλλά αντιθέτως την παρεμπόδισαν.
Ακούσαμε τελευταία ότι έχουμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης 1,7 % για πρώτη φορά έπειτα από 6 χρόνια. Η Ανάπτυξη αυτή όπως μας λέει η ΕΛΣΤΑΤ προέρχεται από προέρχεται από τον τουρισμό και την αύξηση της κατανάλωσης.
Παρά ταύτα και με το πλεονέκτημα που είχε η κυβέρνηση για τα τελευταία στοιχεία, σε καμία περίπτωση δεν διαφαίνεται στην κοινωνία. Η ανάπτυξη πρέπει να προέρχεται από δημόσιες επενδύσεις ή από τον ιδιωτικό τομέα. Σε καμία περίπτωση δεν βλέπουμε αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων στην ενέργεια όπου έχουμε πάρα πολλά περιθώρια όπως την εκμετάλλευση των ΑΟΖ και γενικότερα των ΑΠΕ , την αξιοποίηση του πρωτογενή και δευτερογενή τομέα που μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην μεγέθυνση του ΑΕΠ που έχουμε ανοίξει την ψαλίδα του ελλείμματος.
Από την άλλη έχουμε έναν ιδιωτικό τομέα ο οποίος είναι χιλιοχτυπημένος όπου καθημερινά έχουμε σφράγισμα επιχειρήσεων παρότι είχαμε μείωση του κόστους εργασίας, και κάποιο έλεγαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα γίνονταν βιώσιμες. Αντιθέτως η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα μείωσε την ρευστότητα στην αγορά και επήλθε μεγαλύτερο οικονομικό έμφραγμα. Άρα λοιπόν τα περί ανάπτυξης είναι ένα οικονομικό φαινόμενο που μπορεί να προκύπτει λογιστικά, σε καμία περίπτωση όμως δεν έχει πρακτικά αποτελέσματα.
Ανάπτυξη έρχεται από δημόσιες επενδύσεις και ιδιωτικές, ώστε να υπάρξει παραγωγή πλούτου κυρίως στον αγροτικό τομέα, τον τουρισμό και την ενέργεια. Δυστυχώς η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των δανειστών μας προτιμούν μια πολιτική που είναι προσαρμοσμένη μόνο και μόνο στο να πάρουν τα χρήματά τους με το παραπάνω και όχι αυτό να γίνει με ρήτρα ανάπτυξης σε περισσότερο χρόνο αποπληρωμής του χρέους και απαλλαγή από ένα σημαντικό μέρος αυτού.
Ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο είναι αναμφισβήτητα μια πραγματικότητα. Είναι αδύνατο έως το 2019 να μειωθεί το χρέος στο 135 % του ΑΕΠ και ταυτόχρονα να έχουμε ανάπτυξη πάνω από 3,5 %. Αν θα γίνει αυτό πάει να πει ότι θα έχουμε νέα επαχθή δημοσιονομικά μέτρα που θα εξοντώσουν εντελώς κάποιες κοινωνικές ομάδες που σήμερα χαροπαλεύουν. Από ότι φαίνεται είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει ανάπτυξη από τα λεγόμενα του ΔΝΤ που θα προέρχεται από τον εξασθενημένο ιδιωτικό τομέα , όπως προανέφερα.
Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να υπάρξει μεγάλη διαγραφή του χρέους. Αλήθεια κατά πόσο μπορεί να γίνει αυτό από τη στιγμή που έχουμε δανειστεί από χώρες που σήμερα έχουν μισθούς 350 € ;
Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απαντηθεί. Με τη σημερινή Ευρωπαϊκή πολιτική που ακολουθείται, δεν υπάρχει φως στο τούνελ και ας βγει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμος. Δεν είναι πλέον θέμα εθνικό όπου έχεις δικό σου νόμισμα και περιθώρια υποτίμησης αλλά και χάραξη δικιά σου νομισματικής πολιτικής. Είναι θέμα αλλαγής της Ευρωπαϊκής πολιτικής και προέκταση της είναι η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ε.Ε..
Μπορεί ο ιμάντας για αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών ναι είναι PONDEMOS στην Ισπανία όπου γεννήθηκαν μέσα από τις διαδηλώσεις του κινήματος των αγανακτισμένων του 2011 ( που σήμερα έρχεται πρώτο δημοκοπικά ) και του ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσουν και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ώστε να υπάρξει μια κοινή γραμμή ενάντια στις πολιτικές λιτότητας του Βερολίνου ; Εδώ είναι το στοίχημα της αριστεράς που έρχεται σήμερα για πρώτη φορά να αναζητεί εναγωνίως την προσφυγή στις κάλπες.
Αυτό όμως προαπαιτεί ρεαλισμό, επίγνωση όχι μόνο στην πολιτική που θα ακολουθήσει αλλά και στην αλλαγή πολιτικής έξωθεν . Εάν θα ξεκολλήσει από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος ενός κόμματος του 3 % και χωρίς να σημαίνει πως πρέπει να καταργήσει τις κόκκινες γραμμές. Όσο φτάνουμε προς τις εκλογές το κλίμα θα γίνεται πολωτικό μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ πλέον αρχίζει να εξαπολύει πίεση εκ δεξιών της ( ΑΝΕΛ , ΧΑ , ΛΑΟΣ ) ώστε να μπορεί να διεισδύσει στου βουλευτές κυρίως των ΑΝΕΛ και ανεξάρτητους για να εξασφαλίσει την πολιτική της επιβίωση διότι οι εκλογές γι’ αυτούς θα είναι η πολιτική του ταφόπλακα. Το ίδιο θα συμβεί και για τη ΔΗΜΑΡ αν θα προσκολλήσουν στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα υπάρξει στήριξη σε μια υποψηφιότητα Κουβέλη για το ύπατο αξίωμα.
Η δικομματική κυβέρνηση θα παίξει τα πάντα ώστε να εξασφαλίσει τον μαγικό αριθμό των 180 αν βέβαια αυτό είναι επιθυμία των ξένων οικονομικών κατεστημένων όπου αλλάζουν νόμους με ένα απλό e-mail !!!
Το θέμα για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως πέρα από τα πολιτικά παιχνίδια που θα παιχτούν για την υπόθεση εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας ,είναι να δει και την δικά του πολιτική επιβίωση ως κυβέρνηση.
Διότι δεν θα έχει την κομματική πειθαρχία από το εκλογικό σώμα. Δεν έχει την οργάνωση σε κάθε νομό ώστε να ελέγχει τους ψηφοφόρους, ούτε την πελατειακή δέσμευση που είχαν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας .Πρέπει να έχει ξεκάθαρες θέσεις για την ανάπτυξη μέσω της παραγωγικής ανασυγκρότησης , την ενεργειακή πολιτική, την δημόσια διοίκηση, την δικαιοσύνη και τον τουρισμό ώστε με την αλλαγή της οικονομικής πολίτικης, κυρίως από την Ε.Ε. να υπάρξει σταδιακά ανάκαμψη τόσο σε οικονομικό όσο και κοινωνικό επίπεδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κερδίσει τον λαό όχι για να καταδικάσει τα κόμματα των μνημονίων αλλά ο κόσμος να πιστέψει σε μια ”ΑΛΛΑΓΗ” που θα ανατρέψει την σημερινή κατάσταση και θα φέρει ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής των Άνθρωπο και την αξία του.
ΒΥΡΩΝ ΚΑΤΣΙΒΕΛΟΣ
ΑΓΡΟΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΕΒ ΓΟΜΦΩΝ
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Δ. ΠΥΛΗΣ
.