Ακανθώδης εστάθη η νύχτα,
μπρος στα μεγαλοπήβολα όνειρα·
ακριβοθώρητο ποτό η μοναξιά μου ,
την πίνω σαν φαρμάκι στην καρδιά μου.
Πόσος πόνος,
πόσα δάκρυα,
πόσες ελπίδες για το τίποτα⸱
όλα χαμένα τελικά;
Πόση φωτιά,
τι έρωτας κι αυτός⸱
τον αντέχω;
με αντέχει;
τον εξοστρακίζω;
τον ποθώ;
τι κορμί κι’ αυτό,
γεμάτο κάματο και πάθη,
φλογοφόρα τρίμματα και στάχτη.
Βάσω Ζώη
Φιλόλογος/Ψυχοπαιδαγωγός
Σύμβουλος Σταδιοδρομίας2ου Σδε Φυλακών Τρικάλων
Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων
2ου ΣΔΕ Φυλακών Τρικάλων
Εναλλακτική/ Ολιστική Θεραπεύτρια