Στο προηγούμενο σημείωμά μου ασχολήθηκα με την ανάγκη για συμμετοχή, η οποία είναι επιβεβλημένη στην εποχή μας και θα κλείσω με την σύγκριση των δύο εννοιών: στράτευση ή συστράτευση με αφορμή τις δημοτικές εκλογές της 18ης/25ης Μαΐου 2014.
Στο δυτικό αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό σύστημα ο οποιοσδήποτε κατέχει το δικαίωμα να συστήσει κόμμα, ομάδα, σύλλογο, οργανισμό κ.τ.λ. Ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε όποια συλλογικότητα επιθυμεί, σύμφωνα και με το Ελληνικό Σύνταγμα, §1, Άρθρο 5: «Ο Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη».
Με βάση το δικαίωμα της συμμετοχής ο κάθε πολίτης «συστρατεύεται» με οποιαδήποτε πολιτική ή ατομική έκφραση είτε είναι κόμμα είτε είναι τοπικός συνδυασμός, που πηγάζει από ένα ή περισσότερα πρόσωπα. Ακολουθεί με την θέλησή του τα πρόσωπα ή τις ιδέες που τον/την γοητεύουν, συμμετέχει όσο θέλει και αποσύρεται όταν το επιθυμεί. Στην περίπτωση αυτή διαπράττει το θεμελιώδες ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα της ελεύθερης και ίσης συμμετοχής.
Πόσο ελεύθερος είναι όμως όταν τα κόμματα επιθυμούν την αναγκαστική στράτευση από τις ευρωεκλογές, που είναι το θεμιτό, έως τις τοπικές εκλογές, που θα πρέπει να επικρατεί η συναίνεση όλων για την αντιμετώπιση των κοινών τοπικών προβλημάτων και όχι η περιχαράκωση; Πόσο ελεύθεροι είναι οι πολίτες, όταν εξαιτίας της μοναδικής στον κόσμο ελληνικής αντίληψης για το συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, αναγκάζονται εξαιτίας των πελατειακών σχέσεων να «ακολουθήσουν» ασθμαίνοντες: τυχάρπαστους πολιτικούς γόνους, πρώην βουλευτές που εκμεταλλεύονται το αξίωμά τους, δοτούς επικεφαλής, ανθρώπους του υποκόσμου ανά την επικράτεια και κάθε λογής «εδώδιμους σιτεμένους καρπούς»;
Στην ουσία είναι. Όταν όμως ικανοί άνθρωποι αναγκάζονται με πλάγια μέσα, όπως από ένα «απειλητικό τηλέφωνο», από μια “γνωριμία”, από μια παλιά “εξυπηρέτηση” να στρατευτούν σε έναν τοπικό συνδυασμό ως υποψήφιοι στις δημοτικές εκλογές τότε κάτι δεν πάει καλά…
Βέβαια η αγάπη για το κόμμα, η ιδεολογική «καθαρότητα», το θεωρητικό πιστεύω δεν είναι δυνατόν στο εγγύς μέλλον να υπερκεραστούν και τη θέση τους να πάρει η ανοχή. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι είναι απλά θεωρίες, που μάλλον είναι πολύ μακριά από το να πραγματοποιηθούν άμεσα, και όπως τις ονειρευόμαστε, είτε βρίσκονται στα «δεξιά» είτε στο «κέντρο» είτε στ’ «αριστερά»…
Εμμένω στις δημοτικές εκλογές γιατί είναι το τελευταίο προπύργιο της δημοκρατίας, που θα πρέπει να απομακρυνθεί από τον κομματισμό.
Γύρω μας, δίπλα μας, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν και να πουν σοβαρά πράγματα και τις ικανότητες να μετουσιώσουν σε πράξη τις ιδέες τους. Όταν όμως απομονώνονται στις γραμμές του κομματισμού ακρωτηριάζονται ιδεολογικά και ψυχολογικά. Η κοινωνία χάνει εκείνη την στιγμή δραστήρια μέλη της, στην καλύτερη στιγμή της.
Διεισδυτική είναι η παρατήρηση του Π. Μανδραβέλη στην Καθημερινή της Κυριακής (20/07/14), «Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι η πολιτική διαχείριση του μετεμφυλιακού κράτους άφησε ως κληρονομιά συγκεντρωτικούς θεσμούς, οι οποίοι ακόμη και σήμερα είναι η μεγάλη αναπηρία του ελληνικού κράτους. Οι θεσμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μαράζωσαν και τώρα οι τοπικές κοινωνίες (μέσα από λάθη, διαφθορά, εκλογική τιμωρία) προσπαθούν να τους αναστήσουν».
Είναι βέβαιο ότι η δημιουργική λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης χρειάζεται και ανάλογα μυαλά αλλά και σθένος, που υπάρχουν πια. Μαζί με τους πολίτες, που συνειδητοποιούν τον σημαντικό ρόλο τους μέσα από δυναμικές κοινωνικές ομάδες και με γνώμονα τον εθελοντισμό, θα κάνουν θαύματα.
Άλλωστε η κοινωνία επιθυμεί τις αποφάσεις να τις πάρει ο γείτονας, ο φίλος, ο συμπολίτης, ο προϊστάμενος, ο συνάδελφος, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο υπάλληλος, ο άνεργος, ο συναγωνιστής της ζωής γι αυτό και τον επιλέγει με την ψήφο του και όχι η ψυχρή κομματική ομάδα στην Αθήνα, η οποία είναι τόσο μακριά από τα τοπικά προβλήματα.
Η εποχή μας είναι η καλύτερη δυνατή. Ακόμα κι αν απέχουμε χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, έχουμε όλα τα μέσα, τους έξυπνους ανθρώπους, την δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας ακόμα και με…Βρυξέλλες πια! Δεν χρειαζόμαστε «ταχυδρόμους», ούτε κομματικούς «βαρόνους», με ένα mail κάνεις τη δουλειά σου, με το skype έχεις την πολυτέλεια της επαφής, με την ασύγχρονη εκπαίδευση μορφώνεσαι χωρίς να καθίσεις στο θρανίο. Δεν υπάρχει πολυτέλεια να χάνουμε πραγματικούς συντρόφους στις σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα εμάς και τα παιδιά μας…
ΑΔΑΜΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ 7ου ΛΥΚΕΙΟΥ
.