Συνήθως τους γάμους τους αποφεύγω, ειδικά τους γκλαμουράτους ή εκείνους που θα πρέπει να «βγάλεις την υποχρέωση» στην εργασία, στους συγγενείς (άσπονδους), στην παράταξη, στο κόμμα. Ειδικά στους τελευταίους που πολλοί αντί να χαιρετούν και να εύχονται τους νεόνυμφους, διαγκωνίζονται στην πρώτη σειρά για να χαιρετήσουν τον υπουργό, τον τοπικό βουλευτή, τον πολιτικό παράγοντα της περιοχής (βλ. Γκρούεζας).
Θα πήγαινα στον γάμο, (ετερόφυλλο ή ομόφυλλο) με αφήνει παγερά αδιάφορο, αν συναντούσα γνωστούς και άδολους φίλους από το παρελθόν. Από συνυπάρξεις σε κοινούς αγώνες και αγωνίες, από εποικοδομητικές διαφωνίες, από θυελλώδεις συγκρούσεις αλλά με «μπέσα» και όχι με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.
Θα πήγαινα στον γάμο, αν ο προσκαλών δεν το μετέτρεπε σε κοσμικό γεγονός, με απαγορεύσεις και μη, ωσάν να εισέρχομαι στα λουδοβίκεια ανάκτορα, με πλήθος σεκιουρητάδων που απαγορεύουν τα κινητά τηλέφωνα, τις κάμερες, τις μεγαλόφωνες ομιλίες και άλλα τραγελαφικά.
Θα πήγαινα στον γάμο, αν στο κοινό τραπέζι είχα δίπλα μου τον Φάμελο, τον Χονδρό, τον Παπαδόπουλο, κάποιους (όχι όλους από τους 87), τους φίλους από το “Rossonero”, τους κινηματικούς φίλους που προσπαθούν να διασώσουν ότι μπορεί να διασωθεί από τις έννοιες της Αριστεράς, που θα κονταροχτυπηθούμε με αγάπη και χιούμορ, με μοναδικό μέλημά μας, πως θα αποτρέψουμε τον μητσοτάκειο (υιό) οδοστρωτήρα να προσπαθεί να ισοπεδώσει ότι δεν πρόλαβε ο πατήρ.
Θα πήγαινα στον γάμο, αν ο προσκαλών που έλαβε πράγματι το χρίσμα, αφού πήρε κόμμα με τάσεις και φατρίες αν θέλετε, λειτουργούσε ως συνδετικός κρίκος σύνθεσης και πλουραλισμού και όχι ως CEO σε εταιρία που διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ και του μένουν οι φατρίες, θυμίζοντας τις φατρίες των Παπών στο μεσαίωνα στις οποίες οι ισχυροί άνδρες μετατρέπονταν «εν μία νυκτί» σε αποδιοπομπαίους τράγους και εχθροί της καθεστηκυίας κομματικής τάξης.
Θα πήγαινα στον γάμο αν μπορούσα να εισακουστώ, αν άδολα συμμετείχα στη χαρά των νεονύμφων, αν πράγματι μου δινόταν η πρέπουσα τιμή, διότι οι καλεσμένοι κατά τον Ξένιο Δία χρειάζεται και πρέπει να τιμώνται πρώτα, ακόμη και οι μη αρεστοί, και ας μην είμαι ανάμεσα στους 870 που του έστειλαν «κουφέτα».
Θα πήγαινα στον γάμο, αν μπορούσα να συνδιαλλαγώ με άτομα που μπορούν να με καλοδεχθούν και να με ακούσουν χωρίς να κάνω τον κομπάρσο κρατώντας το «σκάτς» στο ποτήρι με την χαρτοπετσέτα, όπως η Παναγιωταρέα (της Μενδώνη) στις αλήστου μνήμης κοσμικές εκδηλώσεις του Σημίτη (ήταν και κολλητός του Τσουκάτου αν θυμάστε).
Με το καλό λοιπόν να παντρευτούν τα παιδιά, βίο ανθόσπαρτο και μακριά από την Αριστερά, η οποία υπήρξε και θα υπάρχει, όσο υπάρχει δυστυχία, φτώχεια, ρατσισμός, φασισμός και κυρ – παντελήδες που μπορεί να τους ξενίζει αυτός ο γάμος, αλλά από τη άλλη χαίρονται, χαίρονται διπλά για τον ολετήρα που λέγεται Κασσελάκης.
Πολλοί θα είμαστε στην αντίπερα όχθη, μέχρι να σβήσει ο ήλιος, μην χαίρεστε, ποτέ.
ΥΓ. Προφανώς δεν πήρα προσκλητήριο, αλλά και αν έπαιρνα, στην πλατφόρμα των δώρων αυτό το κείμενο θα έστελνα.
Βασίλειος Παππάς