Είναι δυνατόν να προκληθούν εκλογές, επειδή λιποθυμούν οι αστερισμοί τον Αύγουστο; Είναι δυνατόν ο μνημονιακός αστέρας και ο αντιμνημονιακός τοιούτος να διαγράψουν μια ακατανόητη τροχιά στο στερέωμα και να εξαφανιστούν στο άπειρο του σύμπαντος;
Γιατί θίγονται όσοι δεν μπορούν να κατανοήσουν το φαινόμενο αυτό και πολλά άλλα, λόγω μιας ιδιαίτερης βιολογικής κατασκευής ή λόγω μικράς, εξαιρετικώς μικράς νοημοσύνης; Γιατί κάποιοι δεν δύνανται να αναλύσουν τα φαινόμενα και μένουν προσκολλημένοι δογματικά σε θεολογικού τύπου δοξασίες; Ή γιατί κάποιοι άλλοι επιλέγουν τον αναχωρητισμό θεωρώντας ότι η αυτομαστίγωση όπως οι μοναχοί του μεσαίωνα θα δώσει τη λύτρωση και τη λύση στις (πολιτικές τους) αμαρτίες;
Είμαι βέβαιος πως αύριο θα γράφουν και πάλι μερικοί ότι είμαι ακατάληπτος και ίσως επικίνδυνος για το επαναστατικό ήθος μερίδας των νεοελλήνων. Άλλοι πάλι γόνοι προέδρου κόμματος και ποδοσφαιρικής ομάδος αργότερα, ίσως με εγκαλέσουν για τις αντιδημοκρατικές μου εμμονές εντός των εγχωρίων γηπέδων της πολιτικής ή και των αλλοδαπών (κεντροευρωπαϊκών) τοιούτων. Δεν αρέσει σε πολλούς ότι προσπαθώ να στέκομαι κριτικά απέναντι και στους εικονολάτρες και στους εικονοκλάστες.
Κι ύστερα επιφέρω κάποια σύγχυση και δεν γνωρίζουν που και πως οφείλουν να με κατατάξουν. Εις τους πανελληνίους μουσικούς της νέας λοβοτομημένης μπάντας με τον υπάρχοντα αρχιμουσικό ή εις τους εξαιρετέους τεσσαράκοντα , εις τους νοήμονας, τους ακίνδυνους, τους κριτικά σκεπτόμενους, τους αφελείς ή τους επωφελείς;
Η έλλειψη πολλές φορές υλοποιήσιμων οραμάτων, η ιδεοληπτική ανικανότητα, η μη χρήση της διαλεκτικής ως εργαλείο ανάλυσης της εκάστοτε συγκυρίας, ο επαναστατικός βερμπαλισμός συνδυασμένων με μια διαπάλη χωρίς αρχές που παραπέμπει στο ηρωικό και σκοτεινό παρελθόν του 1929 – 31, ευαισθητοποιεί τους αστερισμούς και τους εξωθεί σε ομαδικές και θεαματικές λιποθυμίες το μεσονύκτιον ιδίως, κι όταν η κάψα του καλοκαιριού γίνεται αφόρητος, δυσβάστακτος που λένε, την οποία δεν μπορεί να απαλύνει ούτε ο τηλεοπτικός αστέρας που καραδοκεί πίσω από τα ευυπώλητα βιβλία, αρχαίων συγγραφέων.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν να γίνω αρεστός εις τους αρεσκόμενους να τακτοποιούν τα πράγματα κατά πως τους βολεύει, κοινώς κατά πως τους αρέσει, πως είναι δυνατόν να γίνομαι και γω μέλος μιας λίστας διαττόντων με αμφίβολη τροχιά, που με θνησιγενές φως διατρέχουν τον ορίζοντα;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα άστρα λιποθυμούν και χάνονται στον ορίζοντα γιατί αποδείχθηκαν ετερόφωτοι οργανισμοί, και εξαφανίζονται χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τη δική μου μελαγχολία.
Για την αντιγραφή και «παραποίηση» σχόλιου του Μ. Χατζιδάκι – Βασίλης Παππάς, εκπαιδευτικός.
.