Τα Τρίκαλα συστήνονται εδώ και χρόνια ως μια από τις πιο καινοτόμες πόλεις της Ελλάδας, ψηφιακή, πράσινη, ποδηλατική, ευρωπαϊκή. Μια πόλη πρότυπο για την περιφέρεια. Όμως πίσω από την ωραία εικόνα, η καθημερινότητα δείχνει ένα διαφορετικό πρόσωπο αντιφατικό, σκληρό και τελικά αφιλόξενο.
Σήμερα, για παράδειγμα, η Τροχαία επέλεξε να επιβάλει κλήσεις σε ποδηλάτες που κινούνταν σε πεζόδρομο. Σε ποια πόλη; Στην ίδια που αυτοπροσδιορίζεται ως «η πόλη των ποδηλάτων». Με ποδηλατόδρομους που ξεκινούν και καταλήγουν στο πουθενά. Με ελλιπή σήμανση, κακή σύνδεση και επικίνδυνα σημεία για τον ίδιο τον ποδηλάτη. Και την ίδια στιγμή, φορτηγά, πούλμαν και Ι.Χ. παρκάρουν ανενόχλητα σε πεζοδρόμια, πλατείες και ράμπες ΑμεΑ χωρίς κανείς να τους ενοχλεί.
Αυτό δεν είναι αστοχία. Είναι συστημική επιλεκτικότητα. Οι κανόνες εφαρμόζονται όχι με βάση την ουσία, αλλά την εικόνα και τη στόχευση, τι δείχνει προς τα έξω, ποιον συμφέρει, ποιους ενοχλεί.
Παράλληλα, η κοινωνική ζωή της πόλης παραμένει κλειστή και τοπικιστική. Οι δεσμοί είναι σφιχτοί, οι κύκλοι μικροί, και η διαφορετικότητα είτε πολιτική, είτε πολιτισμική, είτε απλώς προσωπική, αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Αν δεν είσαι από εδώ, δύσκολα θα νιώσεις ότι ανήκεις.
Η πολιτική ταυτότητα της πόλης φαίνεται συντηρητική, και όχι μόνο από τις εκλογικές επιλογές. Ακόμη και οι «προοδευτικοί» χώροι συχνά λειτουργούν με τους ίδιους παλιούς μηχανισμούς, χαμηλό ρίσκο, καθόλου ρήξεις, απόλυτη συμβατότητα με την κυρίαρχη γραμμή. Αντί για προοδευτική, ριζοσπαστική φωνή, πολλές φορές λειτουργούν σαν σκιές του ίδιου συστήματος.
Μια πόλη με υποδομές βιτρίνας και νοοτροπία 1960.Μια τυπική ελληνική επαρχιακή πόλη που απλώς ντύθηκε με έξυπνες ταμπέλες.
Τα Τρίκαλα, τελικά, δεν είναι μια εχθρική πόλη. Είναι κάτι πιο υπόγειο, μια πόλη βαθιά αδιάφορη προς ό,τι ξεφεύγει απ’ τα όριά της. Όποιος δεν χωρά, απλώς παραμένει απέξω. Και η πόλη συνεχίζει, αυτάρεσκα, να προβάλει τον εαυτό της ως παράδειγμα για τους άλλους, ενώ δεν τολμά να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Είναι όμως και μια πόλη που μπορεί να αγαπηθεί, αν σταματήσει να φοβάται το καινούριο και να πολεμά ό,τι δεν της μοιάζει. Και ίσως αξίζει να προσπαθήσει κανείς, ακριβώς γιατί ζει εδώ.
Χριστίνα Σουβλή
Κάτοικος της πόλης