Τέτοιος Αύγουστος, καλύτερα να μας έλειπε. Τούρκοι από δω, δεύτερα κύματα πανδημίας από ‘κει, κατακλυσμοί με νεκρούς παραπέρα, κλειστές επιχειρήσεις και μαγαζιά ολούθε. Μαύρο καλοκαίρι μας έλαχε φέτος. Με έναν λαό να μην ξέρει από πού να πρωτοφυλαχτεί, με ένα κράτος να μην ξέρει που να πρωτοτρέξει και μια κυβέρνηση να μην ξέρει προς τα που να πρωτοκοιτάξει. Για να παραφράσω τον Σαββόπουλο του 1979, «τον Αύγουστο τούτο, άμα τον πηδήσαμε, για άλλα δέκα χρόνια, άιντε καθαρίσαμε».
Το κακό είναι ότι ο αυγουστιάτικος λυρισμός δεν μας βοηθά. Περισσότερο μας χρειάζονται ετοιμοπόλεμες φρεγάτες, φρεσκογυαλισμένες εντατικές και πυροσβέστες με ψηλές γαλότσες, παρά τραγουδάκια σε νυχτερινές παραλίες με φωτιές στην άμμο, που υμνούν την χαρά του καλοκαιριού και τον έρωτα των ανθρώπων. Ποια χαρά και ποιον έρωτα δηλαδή, που η μάσκα πάει σύννεφο και το μπιτσόμπαρο βγήκε στην παρανομία; Ποια βουτιά και ποια χαλάρωση, που αντί να ψάχνουμε μάσκες και αναπνευστήρες στο μαγαζί με τα είδη εποχής, αγωνιούμε αν υπάρχουν μάσκες στα φαρμακεία και αναπνευστήρες στο Σωτηρία;
Τι διάολο καλοκαίρι είναι τούτο, που σκαρφαλώνουμε πάνω στην καλντέρα όχι για να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα αλλά για να δούμε μήπως φαίνεται στο βάθος το «Oruc Reis» και τα ελληνικά αντιτορπιλικά που το κυνηγάνε; Και πώς να το παίξεις αδιάφορος όταν ξέρεις πως σε κείνα τα καράβια υπάρχουν ναυτάκια μας που είναι με το δάκτυλο στην σκανδάλη και τορπίλες έτοιμες να εκτοξευτούν; Αμ εκείνοι που διάλεξαν στεριανούς προορισμούς για να αποφύγουν τον συγχρωτισμό στα καράβια και βρέθηκαν μέσα σε τρία μέτρα λασπόνερα να παλεύουν για την ζωή τους και να περιμένουν το ελικόπτερο του Χαρδαλιά να τους μαζέψει απ’ την ταράτσα τους;
Γι’ αυτό σας λέω. Καλύτερα να ήταν Φλεβάρης ή Οκτώβρης, που μπορεί να είναι άχαροι και ανέλπιδοι μήνες, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε κάθε μέρα μ’ ένα «Παναγιά βόηθα» στο στόμα. Εκείνος ο Κυριάκος ας κάνει ένα ευχέλαιο με την πρώτη ευκαιρία, γιατί φαγώθηκε να γίνει Πρωθυπουργός δίχως να ξέρει πως μοιάζει με ναυτικό που λύσσαξε να γίνει καπετάνιος ενώ έξω από το λιμάνι λυσσομανούσε τυφώνας.
Κι εκείνος ο Τσίπρας, ας κάνει κι αυτός ένα ευχέλαιο παρακαλώντας οι φθινοπωρινές δημοσκοπήσεις να του δώσουν κανένα μεγαλύτερο ποσοστάκι από τα ανοιξιάτικα, γιατί αν η διαφορά του από τον άλλον παραμένει στις 15-20 μονάδες μετά απ’ όσα συμβαίνουν, καλύτερα να πάει να κάνει καμιά άλλη δουλειά ο Αλέξης. Κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι που είχαμε μάθει να δουλεύουμε στον τουρισμό το καλοκαίρι και να καθόμαστε τον χειμώνα εισπράττοντας το επίδομα του ΟΑΕΔ, τώρα που είμαστε άνεργοι και γαντζωνόμαστε στα συρματοπλέγματα των σιωπηλών μας αεροδρομίων περιμένοντας τα τσάρτερς που δεν έρχονται, ας αναλογιστούμε ότι ενδέχεται αυτό να κρατήσει χρόνια.
Κι αν δεν προλαβαίνουμε εμείς να μάθουμε άλλη δουλειά, τα παιδιά μας τουλάχιστον ας τα κατευθύνουμε και προς άλλες κατευθύνσεις· από το να βγάζουν πατάτες μέχρι μικροτσίπς, δεν έχει σημασία. Πάντως ας τους εξηγήσουμε πως δυο αυθαίρετα δωματιάκια πάνω στο κύμα δεν εξασφαλίζουν πια την ζωή τους.
Οτι οι Αύγουστοι έγιναν πια πιο πολύπλοκοι και δύσκολοι από τους Αύγουστους των πατεράδων μας.