Ξεκινάει σήμερα το 4ήμερο – αλήθεια, τι θα κάνουν 4 ολόκληρες μέρες;- συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Θέλω να διευκρινίσω εξ αρχής ότι δεν ασπάζομαι τις εσχατολογίες περί «τελευταίου συνεδρίου» και άλλα τέτοια δραματικά για το κόμμα, που αποτέλεσε κάποτε σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή αριστερά και σύμβολο του αντιμνημονιακού αγώνα, όπως χαρακτηρίστηκε.
Έχω όλη την καλή διάθεση να περιμένω ότι τα στελέχη του, με πρώτο τον πρόεδρο Σωκράτη Φάμελλο, θα επιδείξουν πολιτική ωριμότητα, θα διατυπώσουν ενδιαφέρουσες προτάσεις, θα παρουσιάσουν νέες ιδέες και θα διαμορφώσουν όρους για μία ευοίωνη προοπτική του χώρου. Α και θα αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν και… κανονικά συνέδρια, όχι μόνο καρικατούρες σε σκοτεινές αίθουσες μπουζουξίδικων με αποκλεισμούς και ευτράπελα.
Δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω ότι κατά την μέρα έναρξης του συνεδρίου – και ίσως καθ’ όλη τη διάρκειά του, αλλά και μετά βεβαίως – το κύριο θέμα συζήτησης στο κόμμα δεν είναι το συνέδριο του κόμματος, αλλά ο πρώην αρχηγός του κόμματος και τα σενάρια που τον φέρουν να κάνει νέο κόμμα.
Μπερδεμένος; Ίσως. Αλλά είναι και μία σκληρή, οδυνηρή πραγματικότητα.
Η εκδήλωση που διοργάνωσε ο Αλέξης Τσίπρας με το ινστιτούτο του προχθές, ενίσχυσε κατά πολύ την εντύπωση ότι ο πρώην πρωθυπουργός σκέφτεται να αναλάβει πρωτοβουλία για την αναδιαμόρφωση της κεντροαριστεράς. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω για το «αριστεράς», αλλά για το κέντρο σίγουρα. Και πάντως όλοι παρακολουθούν τις κινήσεις του, θεωρώντας οι περισσότεροι ότι είναι θέμα χρόνου (φθινοπώρου δηλαδή) να κάνει κόμμα.
topontiki/gr