Το ψωμί της Μάνας! Σήμερα τσονάκια μου είναι η μέρα που ξυπνώ πολύ πρωί όπως ξυπνάνε οι φουρνάρηδες να ψήσουν το φρέσκο ψωμάκι! Γύρω στις 5 το πρωί με το πρώτο φως της μέρας, το μάτι μου γαρίδα να πλυθώ να πιω λίγο χαμομηλάκι ζεστό και να κάνω το σταυρό μου, έτσι ακριβώς όπως έκανε η Αντρομαχούλα μου λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ στο μεγαλοδύναμο Θεό, που μας αξιώνει να ζούμε μια καινούργια μέρα! Φορώ την ποδιά, μαζεύω τα αρχέγονα υλικά… νερό, μαγιά, αλεύρι ελαιόλαδο, αλάτι και λίγο ζάχαρη αν χρειαστεί και φτιάχνω εκείνη την συνταγή που την θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια τα παλαιά! Σαν οπτασία η φιγούρα της μάνας κινείται ακόμα μπροστά μου με το να βάζει σιγά σιγά όλα τα υλικά μαζί στην ξύλινη σκάφη (ζυμοσκάφιδο) και ο χυλός να γίνεται ζυμάρι! Τότε τα χεράκια της αποκτούσαν δύναμη και νεύρο και ζύμωνε, ζύμωνε και διαμόρφωνε το ζυμάρι μια από εδώ, μια από εκεί και αυτό αποκτούσε σχήμα και ελαστικότητα! “Όσο πιο πολύ, με κοιτούσε στα νυσταγμένα μου ματάκια που ξυπνούσα μόνος μου να την παρακολουθήσω, τόσο πιο καλά βομπίρκο (χαϊδευτικό ντοπιολαλιάς!). “Αχ βρε μαμά της έλεγα, γιατί το κάνεις αυτό και φτιάχνεις τόσο ζυμάρι; Σε δυσκολεύει να το χειριστείς και κουράζεσαι τόσο πολύ!”. “Για να φτιάξουμε ψωμάκι γιόκα μου, απαντούσε, όχι μόνο για εμάς αλλά και να μοιράσουμε και στην γειτονιά σαν το αντίδωρο που ο παπάς απλόχερα μας δίνει!!!” Πως και εμάς μας φέρνουν άλλα πράγματα στο σπίτι μας;… Λαχανικά, φρούτα, αυγά και πίτες και γλυκά; Έτσι και εμείς πρέπει να μοιραζόμαστε ότι μπορούμε να φτιάξουμε!!!” Περνούσαν ώρες και έβλεπα με τόση χαρά μέσα από τα αγνά ματάκια να βγαίνουν τα ψωμάκια ζεστά, ζεστά και ροδοκοκκινισμένα από τον φούρνο και σε κάθε ψωμί η μαμά χτυπούσε την κοιλίτσα τους, έτσι μου έλεγε, από την κάτω πλευρά για να τα ακούσουμε αν γουργουρίσουν άρα ήταν έτοιμα και σωστά ψημένα!
Όταν έβγαζε γύρω στα 10 με 12 ψωμιά κάθε φορά τα τύλιγε με ένα λευκό σεντόνι καθαρό που είχε φτιάξει και με τρύπες πάνω του για να αερίζονται και να μην πιάνουν υγρασία! Τα έβαζε σε μια καλάθα από εκείνη που φτιαχνόταν στα χέρια από καλάμια και όσοι είναι από χωριά με καταλαβαίνουν, μου έπιανε το μικρό χεράκι και βγαίναμε στους δρόμους της γειτονιάς. Όταν φτάναμε στο κάθε παραλήπτη δεν τα πρόσφερε η ίδια αλλά μου έλεγε εμένα να τα προσφέρω εγώ με τα δικά μου εκείνα μικρά παιδικά χεράκια “Για να μαθαίνεις Αντωνάκο μου στη ζωή σου να δίνεις χωρίς να περιμένεις να στο ανταποδώσουν! Στο ανταποδίδει ο Θεός, μου έλεγε, που μας βλέπει και δεν μας ξεχνά!!!”
Κάπως έτσι έμαθα και εγώ μια φορά την εβδομάδα να φτιάχνω ψωμιά, όσα περισσότερα μπορώ για τους συνανθρώπους μου και να πηγαίνω να τα παραδίδω με περίσσια χαρά σε συσσίτιο κάποιας εκκλησίας! Είναι τόσο όμορφο που η εκκλησία δίνει φαγάκι σε ανθρώπους άστεγους, ηλικιωμένους, τοξικομανείς, χωρίς στον ήλιο μοίρα και όταν ο παπάς με ρωτάει “Τι να κάνουμε εμείς Αντώνιε για σένα να στο ξεπληρώσουμε αυτό που πάντα κάνεις για εμάς!” Του απαντώ… “ένα κεράκι Πάτερ μου για τους γονείς μου να ανάβεις, ευλογία για τον Βασίλη και την Αντρομαχούλα μου που μου έμαθαν πως η ευτυχία για να είναι αληθινή πρέπει να μοιράζεται με πράξεις προσφοράς!”
Σας αγαπώ τσονάκια! Antonis cooken
ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΓΗ ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ: