Προ πολλών ημερών τσονάκια μου είχα πάει να με δει κάποιος ενδοκρινολόγος σε δημόσια δομή υγείας, όπου για να βρεις ραντεβού θα πρέπει να κάνεις τάμα στον Άγιο Φανούριο να σου το φανερώσει για να μπορέσεις να εξυπηρετηθείς. Πήγα στο γιατρό και αφού μου είπε τα διάφορα για τον θυρεοειδή που για ακόμα μια φορά πέφτω “θύμα” του… κάθε γιατρός λέει τα δικά του! Εδώ και 2 χρόνια μου είχε συστήσει η ενδοκρινολόγος που με έβλεπε, να παίρνω ένα μικρό χαπάκι που ίσως πολλοί από εσάς το ξέρετε… T4 των 25 mg.
Τώρα αυτός ο καινούργιος γιατρός βλέποντας τις εξετάσεις μου είπε: ήταν λάθος να σας πει η συνάδελφος ιατρός… να παίρνετε ένα χάπι που δεν το χρειάζεστε!!! Τι;;;; Λέω έλα “νινί στο τόπο σου και δες την αφεντιά σου!!!” Μα τι λέτε γιατρέ μου, τζάμπα μου το συνέστησε; Ε… ναι!!! ΝΑΙ; ΝΑΙ; Ε… μην κάνετε έτσι, εγώ λέω να το κόψετε και για αυτό θα σας γράψω μια ολοκληρωμένη (γιατί γράφουν και μισές να υποθέσω;) εξέταση… Οστικός έλεγχος για την οστεοπόρωση! Φαντάζομαι το έκανε αυτό για να με αποπροσανατολίσει γιατί εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα ότι κατάλαβε πως πιθανόν να έχω κάτι και ήθελε το καλό μου!
Είχε πάρει το αυτί μου αρκετές φορές την συγκεκριμένη εξέταση αλλά ιδιαίτερη έμφαση δεν είχα δώσει μιας και δεν έτυχε καθόλου να ασχοληθώ μαζί της! – Θα κλείσεις μου λέει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ραντεβού για να στην κάνουν σωστά γιατί τα περισσότερα, όχι όλα, ιδιωτικά ιατρεία κάνουν τον έλεγχο …“κάπως!!!” Έτσι λοιπόν για να αποφύγω και εγώ το …“κάπως” πριν αρχίσω τα τηλέφωνα για ραντεβού στάθηκα μπροστά στην εικόνα του Χριστού και έκανα το σταυρό μου για να αισθανθώ καλύτερα και για να πάρω την ευλογία της επιτυχίας σε σύντομο χρονικό διάστημα!
Το τηλέφωνο πήρε φωτιά! Έκλεινε και άνοιγε και τα κουμπιά εναλλασσόταν με τα δάχτυλά μου να παίζουν τρίλιζα στο πληκτρολόγιο. Απογοητεύτηκα γιατί για εμάς τα φτωχαδάκια η δημόσια υγεία είναι άπιαστο όνειρο! Οπότε λέω ας προσπαθήσω και σε ένα από τα μεγαλύτερα κεντρικά νοσοκομεία της πρωτεύουσας τον Ευαγγελισμό. Σηκώνει το τηλέφωνο μια κυρία με μπάσα φωνή και μου λέει “δεν έχουμε σύντομα ραντεβού. Μετά από 2 μήνες… !!!” Δηλαδή στο τέλος της ημερομηνίας του παραπεμπτικού την ρωτάω; “ε ναι και να αισθάνεστε τυχερός και για αυτό!”. Αισθάνομαι άτυχος ανταπαντώ αν χρειάζεται ο κάθε Έλληνας να περιμένει 2, 3, 4, 7, 12, 18 μήνες για μια εξέταση που θα έπρεπε να γίνει μέσα σε μια βδομάδα το πολύ…!!! “Τα παράπονά σας στο Γεωργιάδη κύριε δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο για εσάς!” Δεν πειράζει, να σας έχει ο Θεός καλά και καλές γιορτές με την οικογένεια σας να έχετε, ψιθύρισα και πάω να κλείσω το τηλέφωνο και τότε την ακούω… “μα εσείς δεν θα με βρίσετε; Αντιθέτως μου εύχεστε κιόλας;” Μα γιατί να σας βρίσω λες και μου φταίτε εσείς σε κάτι… έχει ο Θεός, κάπου αλλού θα βρω μην χολοσκάτε! “Όχι, όχι μην κλείσετε κύριε (μαλάκωσε η φωνή της)… υπάρχει σήμερα πιθανότατα μια ακύρωση. Όμως υπάρχει περίπτωση να έρθει και να μην μπορέσετε να εξυπηρετηθείτε. Θέλετε να το δοκιμάσουμε; Με επιφύλαξη όμως εντάξει;” Πόσο χάρηκα τσονάκια μου, πέταξα από την χαρά μου. Την ευχαρίστησα και πήγα την ίδια ημέρα και την έκανα και μου είπαν μετά από μια εβδομάδα να πάω για τα αποτελέσματα!
Η εβδομάδα πέρασε και όπως πάντα σε κάθε εξέταση που κάνω ή σε ότι αφορά την υγεία την δική μου και όλων των αγαπημένων μου προσώπων… αγχώνομαι. Λες να έχω οστεοπόρωση; Λες να μην μπορώ να ποδοβολάω σαν το αγριοκάτσικο τρέχοντας στα βράχια της θάλασσας… ώχου άγχος Θεέ μουυυυ!!!
Φτάνοντας στο γκισέ για να πάρω τα αποτελέσματα προηγούνταν μια κυρία της τρίτης ηλικίας. Φαινόταν ταλαιπωρημένη, καταπονημένη θα έλεγα. Της έδωσαν τις εξετάσεις και της είπαν ότι πάσχει από οστεοπόρωση και η οστεοπενία της (η ελάττωση της οστικής της μάζας) είναι μεγάλη! Έβαλε τα κλάματα και μόλις την είδα στεναχωρήθηκα πολύ. Έφτασε όμως και η δική μου σειρά. Μου έδωσαν και εμένα τα χαρτιά, κοιτούσα επίμονα στα μάτια την γιατρό λες και ήθελα και εγώ να πάρω την δική μου διάγνωση των αποτελεσμάτων αλλά όλες τους με αγνόησαν και πήγα και κάθισα, ασυναίσθητα, δίπλα στη κυριούλα στο σαλονάκι όπου συνέχιζε να κλαίει. Άνοιξα γρήγορα, γρήγορα με αγχωτικές κινήσεις το φάκελο που από την αγωνία μου φαινόταν τεράστιος και διάβασα τα αποτελέσματα. “ΑΥΞΗΣΗ της ΟΣΤΙΚΗΣ ΜΑΖΑΣ κατά 5%!”
Ώχου Θεούλη μου λέω, εγώ είμαι πιο σοβαρά από την κυρία για αυτό και δεν μου είπαν τίποτα, για να μην αρχίσω και κλαίω και τσιρίζω σαν τη γλαύκα στο σκοτάδι. Πριν ολοκληρώσω τον ειρμό, τσούπες με πιάνουν και μένα τα κλάματα! Με είδε η κυρία να κλαίω, γκάνιαξα για την ακρίβεια, περισσότερο από την ίδια και της φάνηκε τόσο παράξενο που σταμάτησε να κλαίει και πήρε ένα περίλυπο ύφος συμπαράστασης και συγκαταβατικότητας για εμένα ξεχνώντας το δικό της πόνο!
“Είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα;”, με ρώτησε. Ου ουυυυ αφήστε σας λέω πολύ σοβαρά. Εσείς μπροστά μου δεν έχετε τίποτα και αυθόρμητα άνοιξε τα χέρια της να με αγκαλιάσει… σαν την μάνα που βλέπει το γιο της και θέλει να τον κλείσει μέσα στη θεόρατη αγκαλιά της να τον προστατέψει! Με αγκάλιασε και έκλαψα πολύ περισσότερο. Ο αείμνηστος Νίκος Ξανθόπουλος πρέπει να με είχε συγγενή του σίγουρα… το χαμένο του παιδί που έψαχνε στα βάθη της Ανατολίας και εγώ ήμουν ακριβώς δίπλα του στο χωριουδάκι μου τα Τρίκαλα! “Ηρέμησε παιδί μου, τίποτα δεν είναι αυτό που έχουμε και οι δυο μας, όλα καλά θα πάνε!”. Ναι, ναι έτσι όπως το είπατε ανασκουμπώθηκα σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάγουλα μου όλα καλά θα πάνε άλλωστε Χριστούγεννα έρχονται και μόνο γλύκες θα φέρουν στη ζωή μας! “Τώρα που το λες για γλυκά, για να αλλάξουμε και την κουβέντα απ’ τις ασθένειες, χρόνια παλεύω να φτιάξω ένα κέικ με ύψος, αφράτο σαν αυτά που βλέπω στις διαφημίσεις στη τηλεόραση αλλά ουδέποτε το πετυχαίνω και καταλήγω να το αγοράζω από τα Λιντλ!” Από τα Λιντλ μέσα στα συντηρητικά; Α θα σας μαλώσω και τώρα που σας συμπάθησα, πάρτε μια καρτούλα μου και γράψτε μου στο ημέηλ antoniscooken@gmail.com την διεύθυνση σας και θα σας φτιάξω εγώ ένα και θα σας το φέρω!
Κόλλησε το βλέμμα της πάνω μου και ψέλλισε… “αλήθεια θα κάνατε κάτι τέτοιο για μένα; Μα εγώ δεν σας έδωσα κάτι;”
Έφυγε η κυρία και έμεινα παραπίσω και λίγο πριν να φύγω με “γραπώνει” η νοσηλεύτρια και μου λέει: “ η δική σας κατάσταση είναι ενός ανθρώπου που έχει καλή οστική μάζα μην μπερδεύεστε και κλαίτε άδικα. Γι’ αυτό δεν σας είπαμε τίποτα! Αλλά γεγονός είναι, ότι από την αμάθεια σας, άθελά σας εμψυχώσατε με τόσο όμορφο τρόπο την κυρία που είχε όντως πρόβλημα!”
Πέρασαν κάποιες μέρες και κάθισα χθες τα μεσάνυχτα, γιατί ο χρόνος μου είναι περιορισμένος λόγω των πολλών υποχρεώσεων την ημέρα και έφτιαξα ένα κέικ ΨΗΛΟ σαν τον Κόζιακα (Βουνό στα Τρίκαλα) και το στόλισα, το έβαλα σε ένα όμορφο κουτί και το πήγα στη κυρία. Ανοίγοντας την πόρτα όταν με είδε φάντη μπαστούνι μπροστά της με το κέικ τότε άρχισε να κλαίει περισσότερο από όταν την είχα δει να είναι στεναχωρημένη για την υγεία της… “Μα βρε παιδί μου γιατί το έκανες αυτό; Εγώ δεν σου έδωσα κάτι… ποιος ο λόγος να μπεις σε τέτοιο κόπο;” Μα τι λέτε κυρία Μαρία της είπα, εσείς μου δώσατε περισσότερα! Τόσα γλυκά συναισθήματα από την καλή σας ψυχούλα σε σχέση με μένα που σας έφτιαξα αυτό το κέικ όπως το ονειρευόσασταν σαν τον Κόζιακα αφράτο και ψηλό!!!” Μου ευχήθηκε, με έβαλε στο φτωχικό της σπιτάκι, μου είπε πως έχασε τον άνδρα της εδώ και μισό χρόνο και πως είναι μόνη της γιατί τα παιδιά της έφυγαν για ένα καλύτερο μέλλον στην Αυστραλία. Είναι δύσκολο να έρχονται να την βλέπουν και οι γείτονες φίλοι είναι αυτοί που μόνο χτυπάνε την πόρτα της! – Ναι αλλά τώρα θα έρχομαι και εγώ γιατί και εμένα μου λείπει η μανούλα μου και ξέρω πως η αγκαλιά κάθε μάνας είναι για τα παιδιά όλου του κόσμου, γιατί ακόμα και τα παιδιά των άλλων είναι σαν δικά της!!! Καλές γιορτές τσονάκια μου με υγεία, αγάπη και ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας στον πονεμένο συνάνθρωπο μας! Αυτό είναι ευλογία αγάπης από τον Θεό!!!
Σας αγαπώ! Antonis cooken