H υγειονομική κρίση και ιδιαιτέρως η διαχείρισή της μπορεί να βρίσκεται όντως στην κρισιμότερη φάση της, καθώς τα διλήμματα ως προς το βάθος και την ταχύτητα επανεκκίνησης της οικονομίας περισσεύουν, αλλά και η πολιτική δεν μένει ακίνητη.
Σήμερα μπορούμε να αποκαλύψουμε ότι τα σενάρια των εκλογών που πολλούς διέγειραν όλο το προηγούμενο διάστημα μόνο αβάσιμα δεν ήταν. Το ενδεχόμενο απασχόλησε τον Πρωθυπουργό, και κατ’ ορισμένους τον απασχολεί ακόμη, παρότι έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του για να το θάψει όσο πιο βαθιά μπορούσε στα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου.
Ολοένα και περισσότεροι πια αντιλαμβάνονται ότι προϊόντος του χρόνου η επιτυχής διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού θα πάψει να φουσκώνει τα πανιά της κυβέρνησης και πως άλλα θέματα και προβλήματα, ιδιαιτέρως τα διαχρονικά και δυσεπίλυτα της οικονομίας, θα έλθουν, αν δεν έχουν ήδη έλθει, στο προσκήνιο για να συγκροτήσουν εστίες αμφισβήτησης και να απομειώσουν τα εντυπωσιακά έως τώρα επίπεδα αποδοχής της κυβέρνησης.
Πράγμα που σημαίνει ότι στον βαθμό που επιλεγούν ως λύση δεν μπορούν λογικά παρά να διεξαχθούν το αργότερο μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου. Στη βάση των παραπάνω «χτίζεται» το επιχείρημα της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Ωστόσο, από αυτό το σημείο μέχρι τη διενέργειά τους η απόσταση είναι μεγάλη και τα διλήμματα πολλά.
Πώς θα διεξαχθούν εν μέσω των προσπαθειών για τον έλεγχο των συνεπειών της πανδημίας και τι θα συμβεί αν το αποτέλεσμά τους δεν είναι το διεκδικούμενο από την κυβέρνηση και απαιτηθούν δεύτερες εκλογές;
Και πόσο μπορεί ο Πρωθυπουργός να θυσιάσει την πολιτική σταθερότητα για έναν στόχο αμφιλεγόμενο και εν πολλοίς παρακινδυνευμένο;