Όσοι ρομαντικοί – ή αφελείς αν θέλετε – πιστέψαμε κάποτε στο όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και θέλαμε την Ε.Ε. πραγματική ομοσπονδία με ενιαία φωνή και δύναμη στην παγκόσμια σκηνή, βλέπουμε σήμερα κάθε τέτοια ελπίδα να έχει για τα καλά χαθεί.
Όχι τόσο από τους συνήθεις υπόπτους, τα μέλη – «απειλή για τη Δημοκρατία», όπως τα έχει χαρακτηρίσει Ευρωβουλή και Κομισιόν. Ούτε από τα μικρά κράτη που νιώθουν ανασφάλεια στο να παραχωρήσουν περισσότερες εξουσίες στα ευρωπαϊκά όργανα ή να εγκαταλείψουν το «όπλο» της απόλυτης ομοφωνίας και του βέτο προκειμένου να «ξεκολλήσει» ο μηχανισμός της λήψης αποφάσεων.
Είναι η μεγάλη, «κραταιά» Γερμανία, κινητήριος δύναμη της ενοποίησης άλλοτε μαζί με τη Γαλλία, που βάζει τώρα πάγο στη διαδικασία, επιλέγοντας να αφήσει τα άλλα 26 μέλη να βρουν μόνα τον τρόπο (και το χρήμα) να μην παγώσουν τον επικείμενο χειμώνα.
«Θα έπρεπε να μην φροντίσω για τους Γερμανούς; Αυτή δεν είναι η δουλειά μου;». Αυτό περίπου είναι το επιχείρημα του Όλαφ Σολτς για τα 200 δισ. ευρώ που δαπανά προκειμένου να εφαρμόσει πλαφόν στην τιμή της ενέργειας στο εσωτερικό της χώρας του.
Η δουλειά του καγκελαρίου είναι όντως να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των Γερμανών – χωρίς όμως να υπονομεύει τα συμφέροντα όλων των άλλων. Ένα «ναι» στο πανευρωπαϊκό οριζόντιο πλαφόν στις τιμές του φυσικού αερίου δεν θα στεκόταν εμπόδιο στη «δουλειά» του.
Αλλά για να το πει θα πρέπει να καταλάβει και κάτι άλλο (που η Μέρκελ – όσο και εάν χρεώνεται σήμερα την ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία – φαινόταν να έχει κατανοήσει καλύτερα): Τι σημαίνει να είσαι ηγέτης της μεγαλύτερης οικονομίας της Ένωσης. Αυτή είναι μία άλλη, παράλληλη «δουλειά», που μένει να φανεί εάν είναι πρόθυμος ή ικανός να αναλάβει.