Μια φορά κι ένα καιρό επί δημαρχίας Μιχάλη Ταμήλου για τη βελτίωση της Καθημερινότητας των δημοτών διαγραμμίστηκαν διαβάσεις πεζών στους κεντρικούς δρόμους της πόλης και σε δρόμους που βρίσκονται κοντά σε σχολεία.
Στην αρχή πολύ κακοφάνηκε η ρύθμιση στους οδηγούς. Κραδαίνοντας ως επιχείρημα το νεοελληνικό «ποιος είσαι συ ρε που θα με κάνεις να φρενάρω» αγενέστατα και κυρίως επικίνδυνα παραβίαζαν την προτεραιότητα των πεζών στις διαβάσεις.
Αφού όμως μαθαίνουν ακόμη και οι μαϊμούδες να συμπεριφέρονται ευγενώς, εμπέδωσαν και οι οδηγοί το να δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς στις διαβάσεις. Παρά ταύτα ατυχώς μια ελάχιστη μερίδα οδηγών υστερεί ακόμη και αυτών των μαϊμούδων!
Οδηγοί και πεζοί όμως υπολόγισαν χωρίς την ανευθυνότητα της τωρινής Δημοτικής Αρχής. Σε αρκετές διαβάσεις τα χρώματα ξεθώριασαν ή και εξαφανίστηκαν, μα η Δημοτική Αρχή αδιαφορεί εγκληματικά να τις «φρεσκάρει». Ίσως να «περιμένει κυνικά» να βαφούν με αίμα, γιατί…τέσσερα κιλά μποϊά (μπογιά) κοστίζουν ακριβά!
Οι πεζοί πιστεύουν ότι τις διέρχονται με ασφάλεια, αφού βλέπουν έστω και υπολείμματα χρώματος. Οι οδηγοί νομίζουν ότι καταργήθηκαν, αφού είναι αδύνατον να διακρίνουν την υποψία του χρώματος στο οδόστρωμα. Η υποκειμενικότητα των μεν και των δε οδηγεί με βεβαιότητα σε ατυχήματα ενδεχομένως και θανατηφόρα.
Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα αυτής της ασάφειας είναι και ο εξής συνηθισμένος διάλογος μεταξύ οδηγών και πεζών, που κινδυνεύουν να οδεύσουν «προς τας αιωνίους μονάς».
-Στραβομάρα έχεις χριστιανέ μου, δε βλέπεις πως υπάρχει διάβαση πεζών; -Τι λες κυρά μου; Πού βλέπεις εσύ διάβαση; Και ο φιλοσοφικός διάλογος περί υπάρξεως του όντος(της διάβασης) συνεχίζεται με ύβρεις και άλλα άπταιστα γαλλικά. Από παρακείμενο καφενέ αλλά και διερχόμενοι προστρέχουν ως αυτόκλητοι «δικηγόροι» του πεζού ή του οδηγού, η κυκλοφορία των τροχοφόρων σταματά, πανδαιμόνιο από κορναρίσματα.
Μα η οχλοβοή δεν μπορεί να τρυπώσει στο γραφείο της Δημοτικής Αρχής, μήπως και αντιμετωπιστεί η αιτία. Υπερισχύει ο εντός του γραφείου ήχος της κλασικής μουσικής, που δίνει την ψευδαίσθηση στη Δημοτική Αρχή ότι όλα στην πόλη είναι «όμορφα και αγγελικά ρυθμισμένα».
Με όλα τούτα τα νεοελληνικά απίθανα δημιουργήθηκε μεταξύ πεζών και οδηγών δικονομικό πρόβλημα για το «τις πταίει». Συμφώνησαν και κατέφυγαν στο βασιλιά της Παλαιάς Διαθήκης, το δίκαιο Σολομώντα, που αποφάνθηκε:
«Πεζοί και οδηγοί έχετε εξ ίσου δίκαιο. Φταίχτης είναι η Δημοτική σας Αρχή. Είναι στα αλήθεια τόσο ανίκανη και δεν κατανοεί πως για τέσσερα κιλά μποϊά δεν είναι δυνατόν να κινδυνεύει η ζωή όχι μόνο ανηλίκων αλλά και ενηλίκων; Για τη Δημοτική Αρχή ένας τραυματισμός ή ένας θάνατος είναι φθηνότερος από τέσσερα κιλά μποϊά;».
Παίρνουν το λόγο οι συνήγοροι των διαδίκων και λένε: «Βασιλιά μας, οι άνθρωποι της Δημοτικής Αρχής δεν είναι ανίκανοι και μειωμένης αντίληψης. Είναι πανέξυπνοι και με φοβερή πειθώ. Προεκλογικά μας παρουσίασαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μας ξεγέλασαν και εμείς τους ψηφίσαμε.
Έχουν όμως και ένα μειονέκτημα. Είναι φοβερά αναποτελεσματικοί. Διακρίνονται για «άεργο ισχύ», δηλαδή έχουν δύναμη, που δεν παράγει ενέργεια για τη φροντίδα της Καθημερινότητας των δημοτών».
Μετά από αυτή τη δίκαιη κρίση του βασιλιά Σολομώντα πώς να μην πιστεύουν οι δημότες ότι ισχύει διαχρονικά αυτό που έλεγε τον περασμένο αιώνα ο αυστριακός συγγραφέας Χούγκο Χόφμανσταλ για τέτοιου είδους έξυπνες δημοτικές αρχές, ότι δηλαδή «Το πιο επικίνδυνο είδος βλακείας είναι η εξυπνάδα»;
.