Η πικρή αλήθεια των αριθμών.
Δυόμιση (2,5) εκατομμύρια φορολογουμένων έχουν κηρύξει στάση πληρωμών αδιαφορώντας για τις απειλές κατάσχεσης και τις γενικότερες συνέπειες.
Πέραν του ότι 450.000 “ασφαλισμένοι” αδυνατούν να πληρώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, οι ανεξόφλητες οφειλές των πολιτών προς την εφορία συνεχίζουν να ανεβαίνουν με ρυθμό αυξητικό. Αισίως αθροίζουν περί τα 65 δισ. ευρώ. Κάθε μήνα προστίθενται περί το 1 με 1,5 δισ. ευρώ. Θα προκύψει συνεπώς από αυτόν τον λόγο έλλειμμα 12μήνεςΧ(1δις έως 1,5δις)=12 έως 18 δις ευρώ στον προϋπολογισμό του 2014. Αν λοιπόν σε ένα σύνολο δημοσίων εσόδων περί τα 45 δισ. ευρώ προκύπτουν ανεξόφλητες οφειλές περί τα 15 δισ. ευρώ, δηλαδή 30%, θα έχουμε μια αντίστοιχη επιβάρυνση αυτών που μπορούν και πληρώνουν ακόμη φόρους ή νέα μείωση των μισθών και συντάξεων ή και τα δύο, ώστε να ισοσκελισθεί ο προϋπολογισμός και να προκύψει και το όποιο πλεόνασμα. Άλλες άμεσες πηγές χρήματος στην χώρα σήμερα, δεν υπάρχουν. Η ανάπτυξη που θα μπορούσε να αυξήσει τα έσοδα του δημοσίου μετατέθηκε για το 2015. Αν ταυτόχρονα επιχειρηθεί και άλλη μείωση των εξόδων του προϋπολογισμού, αυτό θα σημάνει περικοπή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων (άρα μεγαλύτερη ύφεση), κλείσιμο νέων νοσοκομείων, σχολείων, περικοπή στην κοινωνική πρόνοια και κατά συνέπεια βαθύτερη ανθρωπιστική κρίση, ανεργία και επιτάχυνση ενός αλληλοτροφοδοτούμενου κύκλου ύφεσης. Αυτό σημαίνει ότι όποιος θεωρεί στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» ότι είναι από την πλευρά του «σωθήτω» ή από την πλευρά του «ο θάνατος σου η ζωή μου» βρίσκεται στην φάση μιας βλακώδους πλάνης. Θα είναι, και μάλιστα βραχυχρόνια, το επόμενο θύμα και αυτό γιατί ακόμη σ’ αυτόν υπάρχει, όσο υπάρχει, πηγή εσόδων για να καλύπτεται διαρκώς η τρύπα του προϋπολογισμού. Και έτσι όμως η επίλυση της εξίσωσης είναι πλέον μαθηματικά αδύνατη. Η αγελάδα παρααρμέχθηκε και ψόφησε. Γάλα τέλος. Η κοινωνία είναι στον γκρεμό και ως φυσικό και επόμενο θα τραβήξει και τα πρωτογενώς ισοσκελισμένα -με την ληστεία του λαού- δημόσια οικονομικά μαζί της και άθελα της. Στο άρθρο μου “η ώρα της αλήθειας φθάνει” τον Δεκέμβριο του 2013, αναλύοντας τον μηχανισμό της πορείας των πραγμάτων από την ασκούμενη πολιτική, είχα τονίσει ότι οι επιπτώσεις των μνημονικών μέτρων δεν θα ήταν “εφ άπαξ” και συνεπώς ότι πάθαμε- πάθαμε, αλλά περιέχουν στην συνάρτηση των αποτελεσμάτων τους, τον παράγοντα χρόνο (t). Και από την ζωή γνωρίζουμε ότι ο χρόνος επειδή είναι ακούραστος είναι και αμείλικτος.
Και στο βάθος …….κήπος (εκλογές).
Ο στόχος της συγκυβέρνησης είναι να ξεπεραστεί θετικά για αυτήν αυτός ο αναγκαστικός (λόγω ευρωεκλογών) πολιτικός σκόπελος, ώστε σε άμεσο χρόνο, πιθανόν μέσα στο Ιούλιο ή το φθινόπωρο, να οδηγηθούμε σε εθνικές εκλογές. Η πικρή αλήθεια των αριθμών, το γεγονός ότι δεν μπορεί να διατηρήσει επί μακρόν το πλαστό success story την οδηγεί να θέσει το καταστροφικό δίλημμα στον λαό, δηλαδή την κυβερνητική σταθερότητα, ώστε να επιτύχει το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα και έτσι από όσο μπορεί καλύτερη θέση , η ίδια να προκηρύξει άμεσα εκλογές Το δίλημμα είναι ανύπαρκτο και ψευδές. Έτσι ή αλλιώς θα πάμε άμεσα σε εκλογές. Η κοινωνία πρέπει να μην
εγκλωβισθεί στο ψευτοδίλημμα, να το ξεπεράσει για το συμφέρον της. Απαιτείται πολιτική σκηνή που θα διεκδικήσει όχι μόνο την διευθέτηση του χρέους – αυτό είναι πολύ σημαντικό όμως έπεται ως βήμα- αλλά θα θέσει ως πρωτεύοντα στόχο την διεκδίκηση και την απαίτηση παροχής αναπτυξιακής οικονομικής βοήθειας για την άμεση επανόρθωση της ζημιάς που έγινε από τις πειραματικές και τελικά λανθασμένες καθ’ ομολογία τους πολιτικές. Η Γερμανία πήρε τέτοια βοήθεια μετά την καταστροφή της από τον πόλεμο και πλήρωσε με ρήτρα ανάπτυξης, παρότι έφταιγε για αυτόν. Μπορεί και εμάς να μας καταλογίζουν, αλλά και εμείς οι ίδιοι να αναγνωρίζουμε, ότι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με άλλο τρόπο την είσοδο μας στην ευρωζώνη. Εμείς όμως υπήρξαμε το αδύναμο θύμα του ισχυρού ευρώ, μιας νομισματικής και όχι και πολιτικής ένωσης, της λεγόμενης ευρωζώνης. Και τώρα είμαστε θύματα μιας καταστροφικής πολιτικής. Εμείς όμως δεν προκαλέσαμε ολοκαυτώματα εκατομμυρίων ανθρώπων. Δικαιούμαστε την επανόρθωση για λόγους ηθικής, ισονομίας και συμφέροντος της Ευρώπης. Η επανόρθωση θα δημιουργήσει ανάπτυξη, η ανάπτυξη πλεόνασμα και από το πλεόνασμα θα εξοφλείται σταδιακά ο δανεισμός. Ο υπολογισμός αυτής της πραγματικής, παραγωγικής ανάπτυξης, επιλύει και την εξίσωση χρονικής ρύθμισης των επιτοκίων και της απομείωσης του χρέους προς όφελος και του δανειζόμενου και του δανειστή και συνεπώς οδηγεί σε σίγουρη συμφωνία χωρίς συγκρούσεις. Αυτό πρέπει να διεκδικήσει και να απαιτήσει μια νέα κυβέρνηση απαλλαγμένη από τις ευθύνες και τα βαρίδια της συμμετοχής της στις εφαρμοζόμενες καταστροφικές πολιτικές και ένας πρωθυπουργός που θα έχει την δύναμη της εντολής λαού, την θέληση, την βούληση και το πάθος.
Θανάσης Ευαγγελόπουλος
.