Η επερχόμενη φτώχια και «ο θεός να βάλει το χέρι του».
Στις αρχές της δεκαετίας του 70 (1971-73) , με το λεγόμενο Nixon Shock, ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον ανακοίνωσε ότι το δολάριο παύει να είναι μετατρέψιμο σε χρυσό.
Αυτό σηματοδότησε το τέλος του συστήματος Bretton Woods (1944–1971) και το τέλος του κανόνα του χρυσού που όριζε το μέτρο μέσα στο οποίο τα κράτη ήταν φρόνιμο να κινηθούν στην νομισματική τους πολιτική ώστε η αξία της μονάδας του νομίσματος τους να έχει αντιστοιχία με την οικονομία τους. Αυτό σε πιο απλή γλώσσα σημαίνει ότι κόβοντας νέο χρήμα ή εισάγοντας χρήμα με δανεισμό αυτό πρέπει να γίνει στο μέτρο που υπαγορεύει η ανάπτυξη της οικονομίας και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Αν αυτό ξέφευγε από τα όρια , η εξισορρόπηση γινόταν δια του πληθωρισμού ,της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος και της αύξησης των χρεών. Ο κανόνας αυτός καθόρισε την μεταπολεμική πορεία της δύσης υπό την αιγίδα και τον έλεγχο των ΗΠΑ.
Είναι σκόπιμο στο σημείο αυτό να θυμηθούμε ότι για να γίνει η υποτίμηση της δραχμής το 1952-53 (Μαρκεζίνης) ώστε το ένα δολάριο από 15 να γίνει 30 δραχμές, χρειάστηκε η ειδική άδεια των ΗΠΑ που επόπτευαν την τήρηση του κανόνα ειδικά στην χώρα μας λόγω του σχεδίου Marshal.
Μετά το Nixon Shock τις αξιες τις ρύθμιζαν οι αγορές. Αυτό είχε ως συνέπεια την «εύκολη» δημιουργία νέου ψηφιακού χρήματος ακόμη και από τις τράπεζες με την κοινή διαδικασία χορήγησης δανείων .Αυτό επέφερε το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ του παγκόσμιου ΑΕΠ από 60τρις περίπου σε 1 τετράκις σε ότι αφορά την κυκλοφορούσα αξία.
Η διαφορά ανάμεσα στο πραγματικό ΑΕΠ και στις διαμορφωμένες αξίες και την κυκλοφορούσα ρευστότητα είναι πληθωρικές αξίες και χρέη.
Ο καπιταλισμός από τον κλασικό και εν γένει παραγωγικό καπιταλισμό , μετατράπηκε σε χρηματοπιστωτικό. Οι κεφαλαιούχοι από παραγωγοί έγιναν δανειστές και επειδή είχαν στα χέρια τους τον πολιτικό και επιχειρηματικό έλεγχο των πηγών του χρήματος (κεντρικές τραπεζες, τραπεζικό σύστημα , funds αξιολόγησης και των επιθετικών funds) αυξάνουν την κυκλοφορία του χρήματος κατά το δοκουν και κατά περίπτωση.
Η αύξηση της ποσότητας και της ταχύτητας της ροής του χρήματος βοήθησε στην αύξηση της ευημερίας στην δύση.
Οι κεφαλαιούχοι όμως έπαψαν να επενδύουν παραγωγικά και στράφηκαν προς τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό δανείζοντας κράτη και δημιουργώντας αποικίες και κρίσεις χρέους ώστε να αυξάνονται τα επιτόκια και οι αποδόσεις.
Η περίπτωση της εκμετάλλευσης της κρίσης στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστική και η ανάλυση της βοηθά στην κατανόηση του χρηματοπιστωτικού μηχανισμού. .
Τα επενδυτικά κεφάλαια θέλουν «πίστη» και «απόδοση». «Πίστη» προσέφερε η φερέγγυα Ευρώπη αλλά δεν προσέφερε απόδοση, δηλ επιτόκια υψηλά. Ετσι τα κεφάλαια είχαν την επιλογή ή να δανείσουν πχ ένα υπανάπτυκτο αφρικανικό πχ κράτος με υψηλό επιτόκιο αλλά και με υψηλό κίνδυνο (χαμηλή «πίστη») να χάσουν τα χρήματα τους ή να δανείσουν μια ευρωπαϊκή χώρα με υψηλή «πίστη» αλλά με επιτόκια 1-2%ή και αρνητικά. Η λύση στο δίλλημα αυτό είναι η γνωστή (αλλά ειδική σε ότι αφορά την Ευρωζώνη ) δημιουργία κρίσης . Έτσι λοιπόν το φθινόπωρο του 19 -ήδη στην σύσκεψη Νταβός είχε επιλέγει στόχος-επιλέχθηκε ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας του ευρώ, η Ελλάδα, ώστε να δημιουργηθεί η κρίση. Ήταν τέτοια δε η επίθεση στο Νταβός στον τότε πρωθυπουργό Γ Παπανδρέου ώστε ο αιφνιδιασμός να τον οδηγήσει στην δήλωση ότι «διοικώ μια διευθαρμενη χώρα». Τον Ιανουάριο του 10 ήρθε καπάκι η δήλωση του υπουργού οικονομικών Παπακωνσταντίνου ότι η οικονομία της χώρας είναι «Τιτανικός». Η πορεία στο παγόβουνο ήταν πλέον δρομολογημένη.
Έτσι ενώ μέχρι το καλοκαίρι του 2009 δάνειζαν απρόσκοπτα την Ελλάδα με επιτόκια 2% -3%, μαγειρεύτηκε το έλλειμα, αφού κατά παγκόσμια πρωτοτυπία πρόσθεσαν σε αυτό και έλλειμα των τις ΔΕΚΟ φτάνοντας το από 8% στο 15% (υπόθεση Γεωργίου) ώστε αναίμακτα να μπούμε στο Δ.Ν.Τ και σε μνημόνιο και μάλιστα από σοσιαλιστική κυβέρνηση. Το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδος έφτασε το 10% αλλά δεν χρειαζόταν να την δανείσουν αφού μπήκε σε πρόγραμμα. Ως συνέπεια όμως της κρίσης στην Ευρωζώνη το επιτόκιο δανεισμού του επόμενου αδύναμου κρίκου, της Ιταλίας , έπαιζε στο 7% και του μεθεπόμενου της Ισπανίας στο 6% και ούτω καθ εξής…Η χαρά των fuds. Έλυσαν το πρόβλημα . «Πιστις» -ευρωζώνη γαρ – και «απόδοσις». Φυσικά δεν υπήρχε κανένας λόγος να σπάσει η αλυσίδα του ευρώ, να φύγει η Ελλάδα δηλαδή, γιατί τότε ο επόμενος κρίκος θα ήταν η Ιταλία που θα σήμαινε φυγή κεφαλαίων τρις και όχι κάποια δις όπως στην περίπτωση του 2% στην Ευρωζώνη δηλ της Ελλάδας .
Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο παράλληλα με την άκοπη προσπόριση πλούτου ως δανειστής , στράφηκε με τις παραγωγικές μονάδες αιχμής και τεχνολογίας που διέθετε (θυμάστε ΗΥ,κινητά κλπ) στην εκμετάλλευση της ευκαιρίας που προσέφερε η φτηνή στην εργασία ανατολή (Κίνα). Ετσι έπεσε στην παγίδα της λαιμαργίας του.
Οι συγκροτημένες κοινωνικά, πειθαρχημένες και εκπαιδευμένες σε ικανοποιητικό επίπεδο από τον κομμουνισμό κοινωνίες της Ανατολής, ρούφηξαν τα κεφάλαια, την γνώση, την τεχνολογία και ότι ήταν αξιοποιήσιμο από την κουλτούρα τους αναλαμβάνοντας τα παραγωγικά ηνία της παγκόσμιας οικονομίας.
Η δύση απολαμβάνει τα φτηνά κινέζικα προϊόντα αλλά βαθμιαία φθίνει οικονομικά και βρίσκεται πλέον σε δυσχερή θέση. Οι ευημερούσες μέχρι και το εγγύς παρελθόν κοινωνίες της δύσης απειλούνται από το φάσμα της μείωσης του βιοτικού επιπέδου που σε ακμάζουσες κοινωνίες έχει επιπτώσεις που προσομοιάζουν με τις συνέπειες της φτώχειας. Η δύση θα αντέξει μια βιώσιμη προσαρμογή ή θα επιλέξει την καταστροφή του αντιπάλου και τον πόλεμο; Ο Τραμπ και οι περί αυτού, αντιλαμβάνεται την ιδιαιτερότητα της κατάστασης. Έτσι από την μια πλευρά προσπαθεί με τους δασμούς να αυξήσει την παραγωγική οικονομία της Αμερικής και από την άλλη να μην στείλει την Ρωσική αρκούδα με τα πυρηνικά και τα ενεργειακά της αποθέματα στην αγκαλιά της Κίνας.Όταν αυτό -και αν βέβαια – το καταφέρει, τότε θα αρχίσει ο πόλεμος της φθοράς της Κίνας. Με κάθε μέσον; Και ο θεός βοηθός.
Θανάσης Ευαγγελόπουλος
ΥΓ: Η Ευρώπη βέβαια μετρά τα καταφύγια και δήθεν ετοιμάζει τους πολίτες για πιθανό πόλεμο με την Ρωσία. (ανόητα την προκαλεί κιόλας).
Στην πραγματικότητα τους ετοιμάζει με τα σενάρια του πολέμου για την «φτώχια» που έρχεται.