Ο σοσιαλισμός δεν θα ριζώσει ποτέ στην Αμερική, επειδή οι φτωχοί δεν βλέπουν τον εαυτό τους ως καταπιεσμένο προλεταριάτο, αλλά ως εκατομμυριούχους σε προσωρινή οικονομική στενότητα. Παραμένει το μεγάλο όπλο του αμερικανικού καπιταλισμού, η μεταφορά της πραγματικότητας σε ένα εναλλακτικό πεδίο του φαντασιακού, όπου ο καθένας είναι «εν δυνάμει» εκατομμυριούχος, επιτυχημένος και ευτυχής. Η δύναμή τους κρύβεται σε αυτό το «εν δυνάμει» και στην ανάγκη του κόσμου να μαγευτεί από την εικονική κοινωνική κατασκευή της πραγματικότητας και των υποκειμένων της.
Και το θεμελιώδες ερώτημα είναι η απουσία αντίδρασης του κόσμου. Πώς γίνονται, όσα γίνονται, εδώ και δύο χρόνια και δεν κουνιέται φύλλο; Πώς στέκεται στη θέση του ακόμη κάποιος που είπε πριν μόλις 2 βδομάδες ότι νικήσαμε την πανδημία (με 100 νεκρούς τη μέρα) και συνολικά αμέτρητες φορές, ενώ στο μεταξύ έκανε περισσότερα για να αποδομήσει το δημόσιο σύστημα υγείας, παρά για να το ενισχύσει; Πώς αποστρέφουμε το βλέμμα και το μυαλό από το θανατικό τριγύρω μας, που παραμένει δυσανάλογα υψηλό παγκοσμίως; Πώς καταπίνουμε τις μελέτες που δείχνουν ότι κάποιοι από τους νεκρούς τώρα θα ήταν ανάμεσά μας, αν υπήρχε στοιχειώδης ενσυναίσθηση στη διαχείριση; Πώς αντέχουμε μία παταγώδη αποτυχία σε ένα τόσο ευαίσθητο και τόσο κρίσιμο θέμα όσο αυτό της ίδια μας της ζωής;
Μα, ακριβώς, επειδή «εν δυνάμει» δεν πρόκειται για τη δική μας ζωή, ούτε και τον δικό μας θάνατο. Όσο δεν μας ακουμπά ατομικά, η πανδημία αφορά τους άλλους, όπως αφορά άλλους η χρεωκοπία, οι πυρκαγιές, η κλιματική κρίση κλπ. Εμείς θα ανακάμψουμε γιατί είμαστε «εν δυνάμει» Μπιλ Γκέιτς (με προσωρινό πρόβλημα ρευστότητας) και κατά βάθος ο μπαμπάς μας είναι βιομήχανος και επιστρέφουμε στην Ελλάδα να αναλάβουμε το εργοστάσιο μας. Το brain drain είναι για τους μίζερους, εμείς είμαστε «εν δυνάμει» χαρούμενοι ταξιδιώτες, μπον βιβέρ, ωραίοι γκόμενοι και γενικώς, με όλα τα θεόσταλτα χαρίσματα. Ο κόσμος δεν θέλει την πραγματικότητα. Ζει αποχαυνωμένος το lifestyle μίας σαπουνόπερας, με όρους Δυναστείας και ήρωες γόνους ισχυρών οικογενειών, με πολλά σπίτια και καθόλου συναισθηματική ή άλλη νοημοσύνη. Η πανδημία δεν χωράει στο σκηνικό. Για αυτό ο ηγέτης λέει κάθε τρεις και λίγο ότι η πανδημία τελείωσε. Η δε οικονομική κρίση ήταν κι αυτή περαστική και οσονούπω επιστρέφουμε στον οικονομικό παράδεισο. Αναζητείται η χαμένη ελπίδα!!…
Ο Θανάσης Μπουλογεώργος είναι μέλος της ΝΕ Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ