Σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλύτερα αν έγραφα αυτό το άρθρο μετά την ψηφοφορία στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επικράτησαν δεύτερες σκέψεις.
Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, επί της ουσίας, το οποιοδήποτε αποτέλεσμα ουδεμία αξία θα έχει. Οι 87 ή οι 100 αν δε ρίξουν τον Κασσελάκη θα τα βροντήξουν και θα φύγουν και αν τα καταφέρουν, ο Κασσελάκης στη χειρότερη περίπτωση για αυτόν θα ιδρύσει νέο κόμμα. Εκεί που θα «χυθεί αίμα» θα είναι στην κρατική επιχορήγηση, διότι «είναι πολλά τα λεφτά Άρη».
Πολιτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ και ολόκληρος αυτός ο χώρος έχει τελειώσει. Προσωπικά ουδόλως με ενδιαφέρει πού θα καταλήξουν, όπως δε μ΄ενδιέφερε η πορεία τους όσο κινούνταν περί το 4%. Επίσης, δε με απασχολεί αν τελικά ήταν ένα μόρφωμα ή ένα κόμμα. Σήμερα, ποιος δίνει σημασία σε τέτοιες βυζαντινολογίες;
Έτσι κλείνει μια υπερδεκαετής περίοδος που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό της αυτό που, σε ανύποπτο χρόνο, ανέφερε ο Βαγγέλης Βενιζέλος: τον εκτσογλανισμό της πολιτικής ζωής του τόπου. Μια συμπεριφορά που διαχύθηκε και μόλυνε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Κοινωνικοποιήθηκε η χυδαιότητα και ο κυνισμός που ήρθαν κι έδεσαν με τον λαϊκισμό του «αυριανικού» ΠΑΣΟΚ που κατέλαβε εξ εφόδου τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Τι έμεινε από όλη αυτή την πορεία; Η ικανοποίηση να βλέπουμε τους ναυαγούς που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από ατελείωτες συνεδριάσεις, ραδιουργίες, αήθεις προσωπικές επιθέσεις. Και διαπιστώνουμε πως υπάρχει Θεός!
Να μην ξεχάσω σε αυτό το επιμνημόσυνο άρθρο να αναφερθώ και στους τεθλιμμένους συγγενείς της δεξιάς συνιστώσας που τόσο βοήθησαν στην απόπειρα αλλοίωσης του πολιτεύματος με τη σκευωρία Νοβάρτις. Η συνεισφορά τους ήταν σημαντική και σε έναν άλλον καθοριστικό τομέα. Προσέφεραν στον ΣΥΡΙΖΑ την τεχνογνωσία της διαχείρισης κρίσιμων τομέων της κρατικής μηχανής, έναντι ενός πολύ συγκεκριμένου αντιτίμου: την απόλυτη σιωπή για την πενταετία 2004-2009.
Ο Στέφανος Κασσελάκης κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια εκλογική συντριβή. Αυτό ας μην το ξεχνάμε. Είχε την ειλικρίνεια να παραδεχθεί πως το γεγονός ότι αυτός ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόδειξη πόσο προβληματικός είναι αυτός ο χώρος. Και τώρα όλοι οι υπεύθυνοι για το 17,5% τού ζητάνε και τα ρέστα, πριν καν συμπληρώσει ένα χρόνο στην ηγεσία του κόμματος. Απομένει να δούμε τις αντοχές του και αν όντως έχει δημιουργήσει ένα δικό του κοινό.
Πάντως, όλοι μαζί, με μια φωνή, ας αναφωνήσουμε: ο ΣΥΡΙΖΑ τετέλεσται.