Παρέα με τον ταχινένιο χαλβά και τη λαγάνα σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη της Σαρακοστής έχοντας την τιμητική του στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας και όχι μόνο.
Πρόκειται ουσιαστικά για αβγά όχι όμως οξύρρυγχου ή σολομού-κατά κόσμον χαβιάρι και μπρικ-αλλά μπακαλιάρου, τα οποία σε πρώτη φάση αφαιρούνται από το ψάρι, αλατίζονται γενναιόδωρα και έπειτα τοποθετούνται σε βαρέλια όπου παραμένουν για μερικές μέρες μέχρι να ωριμάσουν. Στη συνέχεια, αφού αφαιρεθεί η μεμβράνη που τα περιβάλλει, ανακατεύονται και το αποτέλεσμα είναι το γνωστό προϊόν που προμηθευόμαστε από το σούπερ μάρκετ ή το μπακάλικο της γειτονιάς για το τραπέζι με τα σαρακοστιανά.
Στο εμπόριο βρίσκουμε δύο είδη ταραμά, τον λευκό και τον κόκκινο. Οι διαφορές στο χρώμα (και την τιμή) οφείλονται στο γεγονός ότι ο λευκός ταραμάς θεωρείται ποιοτικά ανώτερος, λόγω του ότι ο κόκκινος αποκτά το βαθύ ρόδινο χρώμα του με την προσθήκη χρωστικών ουσιών. Ο κόκκινος ταραμάς έκανε την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό εμπορικό τέχνασμα που σκοπό είχε να κάνει το προϊόν πιο ελκυστικό.