Το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα λειτούργησε εξαρχής, πάνω σε πήλινα πόδια. Όχι γιατί δεν υπήρχε η απαραίτητη τεχνογνωσία αλλά επειδή δημιουργήθηκε με σκοπό την εξυπηρέτηση των «καπετανάτων» της οθωμανικής επαρχίας. Η Εθνική ιδρύθηκε το 1841 από εξωελλαδικούς κεφαλαιούχους και ως το 1928, που λειτούργησε η Τράπεζα της Ελλάδος – μετά από απαίτηση των ξένων – είχε καταφέρει να εμπλακεί σε απίστευτα για την εποχή, σκάνδαλα.
Η ίδρυση της Αγροτικής Τράπεζας αποφασίστηκε το 1929, ικανοποιώντας ένα πάγιο αίτημα των καταχρεωμένων αγροτών, σε εμπόρους και τοκογλύφους. Και πάλι όμως, αποτέλεσε τον βασικότερο μηχανισμό εξάρτησής τους από το κομματικό κράτος. Κάθε παραμονή εκλογών, μέσω της Αγροτικής διοχετεύονταν στο «δίκτυο» υποσχέσεις ή ρύθμιση χρεών. Αργότερα, με τους Συνεταιρισμούς, ήρθε το μεγάλο φαγοπότι για μικρούς και μεγάλους, με αποτέλεσμα την καταστροφή της αγροτικής επιχειρηματικότητας και την μετάλλαξη των αγροτών σε δημόσιους υπαλλήλους.
Λίγο πολύ, αυτά είναι γνωστά και στον πολύ κόσμο. Εκείνο όμως, που δεν είχε συνειδητοποιήσει η ευρύτερη αγορά ήταν η τεράστια ανάμειξη των διοικήσεων της ΑΤΕ με το κομματικό χρήμα. Ξέραμε δηλαδή την έμμεση «πειρατεία» αλλά δεν φανταζόμασταν τόσο την άμεση. Να απλώνεις δηλαδή, το χέρι στο σάκο με τα λεφτά και να φεύγεις σφυρίζοντας αδιάφορα. Άλλοτε τον «Ήλιο τον πράσινο» και άλλοτε το «Μύρισε θυμάρι και βασιλικό»…
Σύμφωνα με το πόρισμα του πρώην Υπουργού Νικολούδη -γιατί άραγε απομακρύνθηκε από την νέα κυβέρνηση- η ζημιά του δημοσίου από τα θαλασσοδάνεια της ΑΤΕ, σε διάφορους, μπορεί να ξεπερνά τα 5 δις για την περίοδο 2000-2012! Φανταστείτε τα ποσά των προηγούμενων περιόδων, όταν δεν υπήρχε απολύτως κανένας διατραπεζικός έλεγχος.
Παρόλα αυτά, στις 2 Νοεμβρίου, ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος αποκάλυψε στη Βουλή ότι τέθηκε στο αρχείο η δικογραφία για τα δάνεια της ΑΤΕ προς τα κόμματα, εξαιτίας της διάταξης του άρθρου 78 του ν.4146/2013, η οποία στην ουσία, παρέχει ασυλία στους προέδρους, στα μέλη διοικητικών συμβουλίων και στα τραπεζικά στελέχη για μια κατηγορία δανείων.
Κι εδώ ακριβώς, μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς πως απλώνεται ένα παράλληλο «σύμπαν», κάτω από την επιφάνεια του οικονομικού συστήματος με το οποίο λειτουργεί η οικονομία μιας «Μπανανίας» δυτικού τύπου σαν τη δική μας. Ένα «σύμπαν» που πρόσφατα νοστάλγησε ο Αντιπρόεδρος Δραγασάκης, μιλώντας για τραπεζικό δίκτυο εκτός ελέγχου, από την ΕΚΤ. Ταυτόχρονα όμως, προκύπτουν κατά συρροή, ερωτήματα που αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για μία ιδιαίτερη περίπτωση που προσέλκυε ομάδες καταχραστών αλλά για έναν θύλακα εγκληματικότητας με ευρύτατη συγκάλυψη ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Διόλου παράξενο βέβαια, αφού μιλάμε για τον βασικό τροφοδότη των κομμάτων με ατελείωτο κρατικό χρήμα.
Ποιοι είναι οι εμπλεκόμενοι και οι «συνένοχοι» τους; Οι πάντες. Όλοι γνώριζαν τι γινόταν- και οι ιδιώτες μέτοχοι…- αλλά απέκλειαν κάθε «αιρετική» στάση αντίδρασης απέναντι σε ένα καθεστωτικό οικονομικό περιβάλλον, από καταβολής ελληνικού κράτους. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε άμεση προσωπική εμπλοκή, για τους περισσότερους, αφού ο ίδιος ο νομοθέτης είχε προβλέψει την απαλλαγή ακόμα και αυτόν που κρατούσαν το ταμείο της τράπεζας. Όσο για τις συνειδησιακές κρίσεις της πολιτικής εξουσίας, αυτές δεν υπήρξαν ποτέ, χάρη στην βοήθεια της «προκάτ» νομοθεσίας που διασφάλιζε πως «ό,τι είναι οριακό νόμιμο είναι και ηθικό».
Συμπέρασμα; Τα εκατοντάδες εκατομμύρια των κομματικών δανείων δεν θα επιστρέψουν ποτέ στα κρατικά ταμεία, οι περιουσίες που έκαναν διάφοροι δεν θα αποδοθούν- ο νέος ιδιοκτήτης αγόρασε και τις παλιές επισφάλειες..;- και ελάχιστοι θα πληρώσουν για το κακό που προκάλεσαν στην ανάπτυξη της υγιούς οικονομίας, στα χρόνια που πέρασαν.
Πολύ φοβάμαι ότι και η τραπεζική ενοποίηση να συμβεί, πάλι θα βρίσκουμε «νόμιμους» τρόπους για ριφιφί σε τραπεζικό χρήμα. Το πειρατικό χούι δεν κόβεται, όσα χρόνια και δεκαετίες να περάσουν ακόμα. Καλούς «νομοθέτες» πάντα θα βρίσκουμε να μας διώχνουν τις τύψεις…
protagon